(rm) صدا |
پنجمين کنفرانس «سازمان جهاني تجارت»، که دهم سپتامبر در کانکون مکزيک گشايش يافته بود، بدون نتيجه پايان يافت و ضربه اي تازه بر اين سازمان، که در سال 1995 ميلادي به عنوان مهم ترين نهاد ناظر بر بازرگاني بين المللي به جاي «گات» نشست، وارد آمد.
البته اين نخستين شکست «سازمان جهاني تجارت» نبود و سومين کنفرانس وزيران آن نيز، که در سال 1999 در سياتل آمريکا برگزار شده بود، به بن بست خورد. با اين حال جو عمومي جهان اين بار بيش از هميشه به پيروزي اين کنفرانس مهم نياز داشت، نيازي که بر آورده نشد.
شکست کانکون عمدتا حاصل رويارويي ميان دنياي ثروتمند و کشور هاي در حال توسعه بود. اروپايي ها و آمريکايي ها مايل بودند چهار موضوع حساس تازه را، که يکي از آنها سرمايه گذاري است، به حوزه ي مذاکرات بکشانند. کشور هاي در حال توسعه با قاطعيت رو در روي اين ابتکار ايستادند، با اين استدلال که نخست بايد تکليف مسائل قديمي روشن شود، به ويژه کشاورزي. بيست و يک کشور به رهبري هند، چين، برزيل و آفريقاي جنوبي از اتحاديه ي اروپا، آمريکا و ژلپن خواستند از پرداخت روزانه يک ميليارد دلار يارانه به کشاورزان خود، که موجب خانه خرابي دهقانان جهان سوم ميشود، صرفنظر کنند. مواضع آشتي ناپذير دو طرف سر انجام کنفرانس را به بن بست کشاند.
و اما آنچه درباره ي اين شکست مي توان گفت: نخست آنکه بر خلاف ادعاي مخالفان جهاني شدن، قدرت هاي بزرگ در «سازمان جهاني تجارت» همه کاره نيستند و کشور هاي در حال توسعه مي توانند در برابر نظريات آنها مقاومت کنند. دوم آنکه با اين شکست هيچ کس برنده نشد، ولي با اطمينان مي توان گفت که ضعف «سازمان جهاني تجارت» بيشتر به زيان کشور هاي فقير است که به پشتيباني سازمان هاي بين المللي نياز دارند، حال آنکه دنياي ثروتمند به هر حال مي تواند از راه گفتگو هاي دو جانبه يا منطقه اي گليم خود را از آب بيرون بکشد. پنجمين کنفرانس سازمان جهاني تجارت که دهم سپتامبر در کانکون مکزيک گشايش يافته بود، بدون نتيجه پايان يافت و ضربه اي تازه بر اين سازمان که در سال 1995 ميلادي به عنوان مهمترين نهاد ناظر بر بازرگاني بين المللي به جاي «گات» نشست، وارد آورد. جو عمومي جهان به پيروزي اين کنفرانس مهم نياز داشت. شکست کانکون عمدتا حاصل رويارويي ميان دنياي ثروتمند و کشورهاي در حال توسعه بود. اروپايي ها و آمريکايي ها مايل بودند چهار موضوع حساس تازه را که يکي از آنها سرمايه گذاري خارجي است به حوزه مذاکرات بکشانند. کشورهاي در حال توسعه با قاطعيت رو در روي اين ابتکار ايستادند، با اين استدلال که نخست بايد تکليف مسائل قديمي روشن شود، به ويژه کشاورزي. 21 کشور به رهبري هند، چين، برزيل و آفريقاي جنوبي، از اتحاديه اروپا، آمريکا و ژاپن خواستند از پرداخت روزانه يک ميليارد دلار يارانه به کشاورزان خود که موجب خانه خرابي دهقانان جهان سوم مي شود، صرفنظر کنند.
