با نزدیک شدن به زمان برگزاری سومین دوره انتخابات شورای شهر تهران، اختلاف میان طرفداران محمود احمدى نژاد، رييس جمهورى و محمد باقر قالیباف شهردار تهران علنی تر شده و آنها می کوشند کفه ترازو را به نفع خود سنگین کنند.
طی یک سال گذشته و پس از نهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران، فارغ از اختلاف‌های سیاسی، آنچه کمتر مورد توجه قرار گرفته تفاوت دیدگاه میان ريیس جمهورى و شهردار تهران در قبال مقوله فرهنگ است.
نگاهی گذرا به فعالیت‌های فرهنگی شهرداری تهران طی یک سال گذشته می تواند این تفاوت را به شکل بارزی آشکار کند.
تقويت بازوى فرهنگی
اگر زمستان سال گذشته بازگشت شهرداری تهران به جمع حامیان اصلی برگزاری جشنواره فیلم فجر پس از سال‌ها غیبت، یک حرکت نمایشی از سوی آقای قالیباف تلقی شد، اما به تدریج مشخص شد که دورخیز شهرداری برای مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی را باید یک سیاست از پیش تعیین شده و هدفمند تلقی کرد.
شهردار تهران به این منظور، علی عسگری را به عنوان ريیس سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران معرفی کرد که در سازمان و صداوسیما سابقه فعالیت داشت و در دانشگاه نیز تدریس می کرد.
این سازمان بازوی اصلی شهرداری برای فعالیت های فرهنگی است و به خاطر بودجه مناسبی که در اختیار دارد، می تواند در حیطه های پیش بینی شده سرمایه گذاری کند.
رونق دوباره فرهنگسراها
همچنین فرهنگسراها و خانه های فرهنگ پرشمار پایتخت زیر نطر سازمان فرهنگی هنری شهرداری فعالیت می کنند.
رونق دوباره فرهنگسراها و خانه هاى فرهنگ، به ويژه از آن جهت مى تواند مورد توجه قرار گيرد که اين نهادها در زمان حضور دو ساله آقای احمدی نژاد در شهرداری عملا از حالت فعال خارج شده بودند.
ريیس جدید سازمان فرهنگی- هنری شهردارى تهران، با انتصاب محمد مهدی عسگرپور، فیلمساز و ريیس سابق بنیاد سینمایی فارابی به عنوان معاون هنری خود نشان داد که سیاست های جدیدی در دستور کار این سازمان فرار گرفته است.
شهردار تهران ، علی عسگری را به عنوان ريیس سازمان فرهنگی- هنری معرفی کرد که در سازمان و صداوسیما سابقه فعالیت داشت .
آقای عسگرپور به عنوان یک مدیر فرهنگی میانه رو شناخته می شد و در زمان مدیریتش بر بنیاد فارابی همواره در معرض این اتهام محافظه کاران بود که از «سینمای ارزشی» حمایت نمی کند.
با شروع سال ۱۳۸۵ و مشخص شدن این مساله که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تمایلی به رونق فعالیت های فرهنگی سابق ندارد، سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران، جای این وزارتخانه را به عنوان حامی بسیاری از رویدادهای هنری در حوزه های مختلف گرفت.
جمع جديد نقاشان
در حوزه هنرهای تجسمی، اگر موزه هنرهای معاصر و مرکز هنرهای تجسمی وزارت ارشاد بسیاری از نمایشگاه های برنامه ریزی شده در زمان دولت سابق را لغو کرده است، در عوض شهرداری متولی برگزاری دو رویداد مهم شده است.
اول، مسابقه بین‌المللی پوستر ادیان توحیدی که داورانش هنرمندانی مانند آیدین آغداشلو، ابراهیم حقیقی و فرشید مثقالی هستند و مرحله اول انتخاب آثارش به پایان رسیده و دوم، سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه سازی که اسفند ماه امسال برگزار می شود و قرار است حدود ۲۰۰ هزار دلار جایزه به برگزیدگان اهدا کند.
دومين تئاتر شهر، دومين سينما آزادى
در حوزه تئاتر، شهرداری تهران پروژه ساخت دومین مجموعه تئاتر شهر در منطقه ۳ تهران را آغاز کرده و قرار است عملیات عمرانی آن بهمن ماه آغاز شود و از سوی دیگر فرهنگسراها به تدریج به محلی برای اجرای تئاتر تبدیل می شوند. این درحالی است که بسیاری از نمایشنامه ها برای اجرا در سالن های تئاتر شهر و تالار وحدت از سوی وزارت ارشاد مجوز دریافت نمی کنند.
اقدام های شهرداری در زمینه سینما گسترده تر است. تعداد قابل توجهی از جشنواره های موضوعی و تخصصی سینمایی امسال یا توسط شهرداری برگزار می شود و یا توسط آن حمایت مالی می شود.
دومین جشنواره فیلم شهر و پنجمین جشنواره فیلم و عکس دانشجویان که از امسال با افزوده شدن بخش بین المللی برگزار می شوند، اولین جشنواره فیلم محله و جشنواره فیلم فجر مهم ترین رویدادهای سینمایی امسال هستند که از حمایت شهرداری و سازمان های وابسته به آن برخوردارند.
تهیه مجموعه فیلم های مستند درباره سینماگران و فیلم های مشهور تاریخ سینمای ایران که اجرای آن بر عهده رضا میرکریمی است، سرمایه گذاری برای تولید فیلم های سینمایی و سریال های تلویزیونی که شاخص ترین آنها «خون بازی» (ساخته رخشان بنی اعتماد و محسن عبدالوهاب)، «میم مثل مادر» (ساخته رسول ملاقلی‌پور) و «زیر تیغ» (به کارگردانی محمدرضا هنرمند) هستند و البته آغاز بازسازی سینما آزادی تهران از دیگر فعالیت هایی است که شهرداری در حوزه سینما انجام می دهد.
تغييرات هدفمند
در حالت طبیعی، این اقدام ها وظیفه ای ساده است که شهرداری باید انجام دهد، اما دو نکته باعث می شود ماجرا کمی متفاوت به نظر برسد.
نخست آنکه آقای قالیباف هم به اردوگاهى تعلق دارد که عموما تصور مى رود به شکل سنتی با آزادی و رونق فعالیت های فرهنگی مخالفند و دوم اینکه فعالیت های فرهنگی شهرداری تهران باعث تمایل بخشى از هنرمندان و روشنفکران ناخشنود از سياست هاى وزارت ارشاد به سمت شهردار تهران شده است.
اگر اين تصور درست باشد که طی سه سال آینده در انتخابات شوراها، مجلس و ریاست جمهوری، محمد باقر قالیباف و طرفدارانش يکى از مهم ترین رقباى ريیس جمهورى و طیف وابسته به او باشند، آن گاه سیاست های فرهنگی شهرداری را شايد بتوان یک برنامه ریزی بلند مدت برای جبران شکست انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴ تلقی کرد.
