به زودی مصرف يکی دو جور دارو کافی خواهد بود تا آن قسمت از حافظه خود را که در بر گيرنده خاطره های بد زندگيمان است پاک کنيم.
دانشمندان عصب شناس مدت ها است که به اين موضوع علاقه مند شده اند. سی سال پيش ، فرانسيس کريک ساختمان دی-ان-ای انسان را کشف کرد و متوجه شد که حافظه ما چيزی نيست جز واکنش مجموعه بزرگ سلول های عصبی و مولکول هايی که با آن ها رابطه دارند.
او کمی قبل از مرگش فاش کرد که دقيق ترين تحقيقاتی هم که روی سيستم عصبی انسان انجام شده ثابت نمی کنند که حافظه يک جور فرايند فطری، حسی و غير قابل تغيير است.
دانشمندان امروز اين نظريه را ثابت می کنند. آنزيمی در بدن هر انسان وجود دارد، که اگر چيزی را به خاطر بسپاريم، چيز ديگری را خود به خود از حافظه ما پاک می کند.
بنا به همین نظریه، دانشمندان به دنبال داروهای جديدی هستند تا به ما کمک کنند تا خاطرات بد در حافظه ما به مرور قدرت تصويريشان را از دست بدهند و کم کم جای خود را به خاطرات ديگری بدهند؛ کمی شبيه کامپيوتر، فايلی را که نمی خواهيم به سطل زباله ی گوشه مانيتور می اندازيم تا بعد از گذشتن زمان مورد نياز پاک شود.
ولی همه چيز به اين سادگی نيست. انسان با حافظه اش انسان است و اگر ناگهان آن را ازدست بدهد شبيه موجودی است که زنده است ولی وجود ندارد، درست مانند قهرمان کتاب عصب شناس معروف اوليور ساکس؛ مردی که برای درمان بيماری اچ-ام خود اجازه می دهد تا پزشکان بخشی از حافظه ی او را که خاطره ی وحشتناکی از زندگيش را در بر می گرفت پاک کنند ولی او ناگهان تمام حافظه اش را از دست می دهد و از يک انسان بيچاره به بد بخت ترين انسان تبديل می شود.
خيلی وقت ها وقتی خوش حال می شويم، خود به خود قسمت زيبايی از زندگيمان را به ياد می آوريم و خيلی وقت ها عاشق می شويم چون کسی قسمتی از حافظه در بر گيرنده زيبايی مار ا فعال می کند!
و چه می شود اگر حافظه ی ما کاملا پاک شده باشد؟ از طرف ديگر بعضی از خاطرات بد ما ناشی از کار بدی ست که خودمان انجام داده ايم و هر چند از آن ها خوشمان نمی آيد ولی آن ها چيزی را در انسان بيدار نگه می دارند که به وجدان مشهور است. و اگر همه ی خاطره های بدمان را پاک کنيم خود به خود قسمت بزرگی از وجدانمان را هم پاک می کنيم.
با اين همه دانشمندان سعی می کنند تا دارو های پاک کننده حافظه، تنها بخشی از حافظه را که باعث بيماری های مثل افسردگی می شوند از بين ببرند و تااثيری روی بخش های ديگر حافظه نگذارند.
و به هر حال کار پزشک درمان درد است.
دانشمندان عصب شناس مدت ها است که به اين موضوع علاقه مند شده اند. سی سال پيش ، فرانسيس کريک ساختمان دی-ان-ای انسان را کشف کرد و متوجه شد که حافظه ما چيزی نيست جز واکنش مجموعه بزرگ سلول های عصبی و مولکول هايی که با آن ها رابطه دارند.
او کمی قبل از مرگش فاش کرد که دقيق ترين تحقيقاتی هم که روی سيستم عصبی انسان انجام شده ثابت نمی کنند که حافظه يک جور فرايند فطری، حسی و غير قابل تغيير است.
دانشمندان امروز اين نظريه را ثابت می کنند. آنزيمی در بدن هر انسان وجود دارد، که اگر چيزی را به خاطر بسپاريم، چيز ديگری را خود به خود از حافظه ما پاک می کند.
بنا به همین نظریه، دانشمندان به دنبال داروهای جديدی هستند تا به ما کمک کنند تا خاطرات بد در حافظه ما به مرور قدرت تصويريشان را از دست بدهند و کم کم جای خود را به خاطرات ديگری بدهند؛ کمی شبيه کامپيوتر، فايلی را که نمی خواهيم به سطل زباله ی گوشه مانيتور می اندازيم تا بعد از گذشتن زمان مورد نياز پاک شود.
ولی همه چيز به اين سادگی نيست. انسان با حافظه اش انسان است و اگر ناگهان آن را ازدست بدهد شبيه موجودی است که زنده است ولی وجود ندارد، درست مانند قهرمان کتاب عصب شناس معروف اوليور ساکس؛ مردی که برای درمان بيماری اچ-ام خود اجازه می دهد تا پزشکان بخشی از حافظه ی او را که خاطره ی وحشتناکی از زندگيش را در بر می گرفت پاک کنند ولی او ناگهان تمام حافظه اش را از دست می دهد و از يک انسان بيچاره به بد بخت ترين انسان تبديل می شود.
خيلی وقت ها وقتی خوش حال می شويم، خود به خود قسمت زيبايی از زندگيمان را به ياد می آوريم و خيلی وقت ها عاشق می شويم چون کسی قسمتی از حافظه در بر گيرنده زيبايی مار ا فعال می کند!
و چه می شود اگر حافظه ی ما کاملا پاک شده باشد؟ از طرف ديگر بعضی از خاطرات بد ما ناشی از کار بدی ست که خودمان انجام داده ايم و هر چند از آن ها خوشمان نمی آيد ولی آن ها چيزی را در انسان بيدار نگه می دارند که به وجدان مشهور است. و اگر همه ی خاطره های بدمان را پاک کنيم خود به خود قسمت بزرگی از وجدانمان را هم پاک می کنيم.
با اين همه دانشمندان سعی می کنند تا دارو های پاک کننده حافظه، تنها بخشی از حافظه را که باعث بيماری های مثل افسردگی می شوند از بين ببرند و تااثيری روی بخش های ديگر حافظه نگذارند.
و به هر حال کار پزشک درمان درد است.
