در سازمان ملل در نيويورک، کنفرانسی با هدف تدوين راهنمايی برای شادمانی و بهروزی اجتماعی آغاز به کار کرده است. آن دسته از رهبران سياسی، اقتصاددان ها و پيشوايان مذهبی که معتقدند کشورها همانگونه که به بهبود توليد ملی توجه دارند بايد به بهبود سعادت و خوشبختی خود نيز توجه کنند، در اين کنفرانس پيرامون اينکه «جستجوی خوشبختی » به راستی چه معنايی دارد، به تبادل نظر می پردازند.
بيش از ششصد شرکت کننده متشکل از رهبران سياسی، اقتصادی و کارشناسان توسعه از روز دوشنبه در يک سالن کنفرانس سازمان ملل در نيويورک گرد هم آمده اند تا نظريه ای را که روزبروز به هوادارانش افزوده ميگردد به بحث گذارند: اين که سعادت و خوشبختی همان اندازه در موفقيت يک کشور مهم است که توليد ناخالص ملی.
هدف اين کنفرانس سه روزه که کشور پادشاهی بوتان آن را ميزبانی می کند، تهيه گزارش جامعی برای دبيرکل سازمان ملل، به همراه راهنمايی برای چگونگی بهبود سعادت و خوشبختی در سراسر جهان است.
سخنرانان اولين روز کنفرانس عبارت بودند از بان گی مون، دبيرکل سازمان ملل، «لورا چينچيلا» ریيس جمهوری کاستاريکا و وزيرانی از هند، ژاپن، اسرائيل، مراکش، تايلند، استراليا و بريتانيا.
«جوزف استيگليتز» برنده جايزه نوبل اقتصاد در سال ۲۰۰۱ و «جفری سَکس» مدير انستيتوی زمين دانشگاه کلمبيا نيز در روز نخست کنفرانس سخنرانی کردند.
يک انگاره کليدی اين کنفرانس، اين است که ثبات زيست محيطی و «استفاده منصفانه» از منابع، نقش بزرگی در سعادت يک ملت ايفا می کند. کاستاريکا که سبزترين اقتصاد در جهان را دارد به عنوان نمونه مورد تقدیر قرار گرفت.
بسياری از سخنرانان چون «جيگمی ثينلی» نخست وزير بوتان درباره زيان های مصرف گرايی بيش از حد به سعادت جامعه سخن گفتند. وی «مصرف گرايی بی رويه» و تصور «ابدی بودن» مصرف منابع جهان را محکوم کرد و گفت: «ترتيبات اقتصادی اساساً ناقص ما که از دورۀ مفيد بودنش، بس بيشتر عمر کرده، خودش عامل همه مشکلات شده است. در چارچوبش، راه حلی برای بحران های اقتصادی، زيست محيطی، اجتماعی و امنيتی که جهان امروز را به ستوه آورده و بشريت را تهديد می کند، وجود ندارد.»
جفری سکس، مدير موسسۀ زمين دانشگاه کلمبيا، با گفتن این که «مدل کنونی اقتصادی جهان ناپايدارست» گفت: «ما به پايان خط عمل به روش قديمی رسيده ايم. نميتوانيم فراتر برويم. اگر به رشد اقتصادی در قالب تکنولوزی های کنونی مان ادامه دهيم، نه تنها اساس خود رشد بلکه بقا را تضعيف خواهيم کرد و اين دارد هم اينک اتفاق ميافتد، اين مبالغه نيست.»
جفری سَکس از اين کنفرانس بهره گرفت تا نخستين گزارش انستيتوی زمين دانشگاه کلمبيا درباره سعادت جهانی را ارائه کند که نشان داد شادمانترين کشورها، دانمارک، نروژ، فنلاند و هلند، همچنين در ميان توانگرترين کشورها و کم شادترين کشورها، جملگی کشورهای فقير در مناطق شبه صحرايی آفريقا هستند.
جوزف استيگليتز، اقتصاددان برنده جايزه نوبل، هم گفت: «توليد ناخالص ملی، معيار ضعيفی از سلامت است زيرا کل جامعه را ارزيابی می کند.» وی افزود: «برای نمونه در حالی که توليد ناخالص ملی ايالات متحده دهه هاست که افزايش می يابد، حقوق و دستمزدهای اکثريت آمريکاييان رو به کاهش بوده است.»
جنبش موسوم به «خوشبختی» ملل متحد، تابستان گذشته هنگامی به راه افتاد که کشورهای مجمع عمومی سازمان ملل متفقاً، قطعنامه ای را پذيرفتند که از دبيرکل سازمان ملل می خواهد بررسی کند، چگونه مطالعۀ «خوشبختی و رفاه» می تواند برای پيشبرد برنامه بلند پروازانه سازمان ملل به نام اهداف توسعۀ هزاره، به کار رود.
بيش از ششصد شرکت کننده متشکل از رهبران سياسی، اقتصادی و کارشناسان توسعه از روز دوشنبه در يک سالن کنفرانس سازمان ملل در نيويورک گرد هم آمده اند تا نظريه ای را که روزبروز به هوادارانش افزوده ميگردد به بحث گذارند: اين که سعادت و خوشبختی همان اندازه در موفقيت يک کشور مهم است که توليد ناخالص ملی.
هدف اين کنفرانس سه روزه که کشور پادشاهی بوتان آن را ميزبانی می کند، تهيه گزارش جامعی برای دبيرکل سازمان ملل، به همراه راهنمايی برای چگونگی بهبود سعادت و خوشبختی در سراسر جهان است.
سخنرانان اولين روز کنفرانس عبارت بودند از بان گی مون، دبيرکل سازمان ملل، «لورا چينچيلا» ریيس جمهوری کاستاريکا و وزيرانی از هند، ژاپن، اسرائيل، مراکش، تايلند، استراليا و بريتانيا.
«جوزف استيگليتز» برنده جايزه نوبل اقتصاد در سال ۲۰۰۱ و «جفری سَکس» مدير انستيتوی زمين دانشگاه کلمبيا نيز در روز نخست کنفرانس سخنرانی کردند.
يک انگاره کليدی اين کنفرانس، اين است که ثبات زيست محيطی و «استفاده منصفانه» از منابع، نقش بزرگی در سعادت يک ملت ايفا می کند. کاستاريکا که سبزترين اقتصاد در جهان را دارد به عنوان نمونه مورد تقدیر قرار گرفت.
بسياری از سخنرانان چون «جيگمی ثينلی» نخست وزير بوتان درباره زيان های مصرف گرايی بيش از حد به سعادت جامعه سخن گفتند. وی «مصرف گرايی بی رويه» و تصور «ابدی بودن» مصرف منابع جهان را محکوم کرد و گفت: «ترتيبات اقتصادی اساساً ناقص ما که از دورۀ مفيد بودنش، بس بيشتر عمر کرده، خودش عامل همه مشکلات شده است. در چارچوبش، راه حلی برای بحران های اقتصادی، زيست محيطی، اجتماعی و امنيتی که جهان امروز را به ستوه آورده و بشريت را تهديد می کند، وجود ندارد.»
جفری سکس، مدير موسسۀ زمين دانشگاه کلمبيا، با گفتن این که «مدل کنونی اقتصادی جهان ناپايدارست» گفت: «ما به پايان خط عمل به روش قديمی رسيده ايم. نميتوانيم فراتر برويم. اگر به رشد اقتصادی در قالب تکنولوزی های کنونی مان ادامه دهيم، نه تنها اساس خود رشد بلکه بقا را تضعيف خواهيم کرد و اين دارد هم اينک اتفاق ميافتد، اين مبالغه نيست.»
جفری سَکس از اين کنفرانس بهره گرفت تا نخستين گزارش انستيتوی زمين دانشگاه کلمبيا درباره سعادت جهانی را ارائه کند که نشان داد شادمانترين کشورها، دانمارک، نروژ، فنلاند و هلند، همچنين در ميان توانگرترين کشورها و کم شادترين کشورها، جملگی کشورهای فقير در مناطق شبه صحرايی آفريقا هستند.
جوزف استيگليتز، اقتصاددان برنده جايزه نوبل، هم گفت: «توليد ناخالص ملی، معيار ضعيفی از سلامت است زيرا کل جامعه را ارزيابی می کند.» وی افزود: «برای نمونه در حالی که توليد ناخالص ملی ايالات متحده دهه هاست که افزايش می يابد، حقوق و دستمزدهای اکثريت آمريکاييان رو به کاهش بوده است.»
جنبش موسوم به «خوشبختی» ملل متحد، تابستان گذشته هنگامی به راه افتاد که کشورهای مجمع عمومی سازمان ملل متفقاً، قطعنامه ای را پذيرفتند که از دبيرکل سازمان ملل می خواهد بررسی کند، چگونه مطالعۀ «خوشبختی و رفاه» می تواند برای پيشبرد برنامه بلند پروازانه سازمان ملل به نام اهداف توسعۀ هزاره، به کار رود.
