(rm) صدا | [ 4:54 mins ]
روز دهم اسفندماه در ميدان هفت حوض نارمک چشمانم مغازه ها را يکي يکي برانداز مي کند تا اين که ناگهان رشته افکارم از هم گسيخته مي شود. اول تصور مي کنم خطاي ديد است، ولي انگار قضيه جدي است. يک دختر خانم حدود 20 ساله روسري را از سر برداشته و در کمال اعتماد به نفس در پياده رو قدم مي زند. البته اين براي نخستين بار نبود که با چنين صحنه هايي در خيابان هاي تهران مواجه مي شدم. طي يکي دو سال اخير بسياري از خانم ها خصوصا در هنگام رانندگي و البته عمدتا شب هنگام روسري ها را کنار مي زنند و بي توجه به عواقب سنگين آن اتوبان هاي پايتخت را در مي نوردند. اما به راستي انگيزه اين دختران جوان از کنار گذاشتن روسري هايشان در معابر عمومي چيست و آيا آنها از مخاطرات اين رفتار نمي هراسند. يکي از آشنايان که در هنگام رانندگي حجاب را از سر بر مي دارد در اين باره به من مي گويد: تمايلي به رعايت حجاب ندارم، فکر مي کنم اين حق من است تا درباره نوع پوششم تصميم بگيرم، حالا وقتي ما را مجبور مي کنند تا در جامعه آنگونه که دوست نداريم ظاهر شويم، ما هم از فرصتي براي کنار زدن اين اجبارها استفاده مي کنيم، بالاخره از يک جايي بايد شروع کرد. اين همه در حالي است که از زمان جايگري نمايندگان تندروي مجلس هفتم، شعارهاي مبارزه با بدحجابي محافظه کاران بيش از هر زمان ديگري طي سال هاي گذشته به گوش رسيده است، اما اينطور که از شواهد پيداست، نه تنها کمترين توفيقي در اين مدت به چنگ نياورده اند، که هر روز بيش از روز قبل رشته امور از دستشان خارج شده است. يک کارشناس مسائل اجتماعي در تهران مي گويد: گويي سومين نسل انقلاب که تماما تحت آموزش هاي عقيدتي و ايدئولوژيک جمهوري اسلامي رشد يافته اند، از همه با اين نظام بيگانه ترند.
