بي تفاوتي اکثريت ايرانيان نسبت به جشن‌هاي بيست و پنجمين سالگرد انقلاب اسلامي، از ديد يک روزنامه فرانسوي

مينا بهارمست (راديوفردا): در فرانسه، فيگارو، روزنامه متمايل به راست ميانه اين کشور، تنها روزنامه مهمي است که در گزارشي اختصاصي و تصويري، به بيست و پنجمين سالگرد انقلاب ايران پرداخته است. ميرعلي حسيني (پاريس): فيگارو مي نويسد: در حالي که چراغاني هاي خيابان هاي تهران به منظور نشان دادن اهميت يک ربع قرن حکومت جمهوري اسلامي چشمگير است، اکثريت جامعه ايران خود را در مقابل اين جشن ها بي تفاوت نشان مي دهند. حتي در ميان آنان، خانمي که به اعتراف خود به واسطه مجذوب شدن در مقابل آيت الله خميني در 25 سال پيش با جان و دل در اين انقلاب شرکت کرده بود، امروز چادر سياه خود را برداشته و براي پوشش سر خود تنها از يک روسري استفاده مي کند و مي گويد: زمان عوض شده است. به نوشته فيگارو، تئوريسين هايي مانند عبدالکريم سروش که در انقلاب فرهنگي دانشگاه ها در سال دوم انقلاب نقش موثري داشت، امروز ولايت فقيه را زير سوال مي برند. از قم گرفته تا تهران، شمار متفکرين اسلام که حضور مذهبيون در سياست را رد مي کنند، رو به افزايش است. حميدرضا جلايي پور، استاد علوم اجتماعي دانشگاه، مي گويد: اين انقلاب به ما اين امکان را داد تا بنيادگرايي را تجربه کنيم، به همين دليل از ديگر کشورهاي مسلمان که در آستانه کشف آن هستند، جلوتر هستيم و راه بعدي ما به سوي دمکراسي، اجتناب ناپذير خواهد بود. حتي تندروترين فرزندان انقلاب مانند عباس عبدي، يکي از رهبران گروگانگيري سفارت آمريکا در پاييز 1358، به واسطه انتشار يک نظر خواهي که طي آن اعلام مي کند سه چهارم جمعيت کشور با برقراري مجدد رابطه با آمريکا موافق هستند، به زندان مي رود. فيگارو در گوشه اي ديگر در تضاد با جواناني که تنها آرزوي شان زندگي کردن مانند جوانان ديگر کشورهاي دنيا است، به مورد نادر جواناني اشاره مي کند که هر شب در مسجد شهرک غرب اجتماع مي کنند و همچنان خود را وفادار به ارزش هاي يک اسلام ايدئولوژيک دانسته و اعلام مي دارند: براي مبارزه با غرب زدگان و مخالفين آيت الله خامنه اي، حاضر هستند جان خود را فدا کنند. فيگارو در ستون ديگري از قول سرمقاله نويس اين روزنامه، شارل لامبروسکيني، در مورد دلايل موافقت والري ژيسکار دستن، رئيس جمهوري فرانسه در 1978 براي پذيرفتن آيت الله خميني به عنوان پناهنده در اين کشور، مي نويسد: در آن زمان آيت الله خميني ترجيحي مي داد به يک کشور مسلمان پناهنده شود، اما به خواست شاه ايران، کشورهاي مسلمان با تقاضاي وي موافقت نکردند و رئيس جمهوري فرانسه درخواست پناهندگي او را پذيرفت. به نوشته لامبروسکيني، ژيسکار دستن مي پنداشت که در صورت به قدرت رسيدن خميني، حکومت تحت رهبري وي از مهمان نوازي فرانسويان قدرداني کند. اما چندي نگذشت که فرانسه نيز در ميان کشورهايي که هدف دشنام حکومت اسلامي قرار گرفتند، لقب شيطان کوچک را از آن خود کرد. در صفحه بيانات و نظرات فيگارو، مقاله اي از کاوه محسني، از افراد اپوزيسيون مقيم پاريس، چاپ شده که وي طي آن از سياست توام با مماشات اتحاديه اروپا که به بهانه حمايت از اصلاح طلبان جنايات حکومت اسلامي را ناديده مي گيرد، شديدا انتقاد مي کند. فيگارو نوشت که در حالي که چراغاني هاي خيابان هاي تهران به منظور نشان دادن اهميت يک ربع قرن حکومت جمهوري اسلامي چشمگير است، اکثريت جامعه ايران خود را در مقابل اين جشن ها بي تفاوت نشان مي دهند. حتي در ميان آنان، خانمي که به اعتراف خود به واسطه مجذوب شدن در مقابل آيت الله خميني در 25 سال پيش با جان و دل در اين انقلاب شرکت کرده بود، امروز چادر سياه خود را برداشته و براي پوشش سر خود تنها از يک روسري استفاده مي کند. در اين ميان، از قم گرفته تا تهران، شمار متفکرين اسلام که حضور مذهبيون در سياست را رد مي کنند، رو به افزايش است. حتي تندروترين فرزندان انقلاب مانند عباس عبدي، يکي از رهبران گروگانگيري سفارت آمريکا در پاييز 1358، به واسطه انتشار يک نظر خواهي که طي آن اعلام مي کند سه چهارم جمعيت کشور با برقراري مجدد رابطه با آمريکا موافق هستند، به زندان مي رود.