پياده سازي مدل رشد اقتصادي چين در ايران توسط محافظه کاران، از ديد يک استاد دانشگاه

اردوان نيكنام (راديو فردا): با قبضه محافظه كاران بر كرسيهاي مجلس هفتم، اكنون برخي از چهره هاي شاخص آنان صحبت از به كار بستن مدل رشد اقتصادي چين در ايران مي كنند. همكارم شهران طبري، اين موضوع را با دكتر پروين عليزاده، استاد اقتصاد در دانشگاههاي گيلدهال Guildhall لندن و دنيسون Denison آمريكا كه صاحب تاليفات متعددي درباره اقتصاد ايران است، در ميان گذاشته است. شهران طبري (راديو فردا): خانم دكتر عليزاده، در ايران بسياري از محافظه كاران كه با انتخابات روز جمعه قدرت را به دست گرفتند، معتقدند براي پيشبرد اقتصاد، احتياجي به تغيير چهارچوب سياسي جامعه نيست و مدل چين را دليل ادعاي خودشان مي شمارند. شما با اقتصاد ايران آشنا هستيد. تا چه حد فكر مي كنيد محافظه كاران ايران قادر هستند كه مدل چين را در جمهوري اسلامي پياده كنند. دكتر پروين عليزاده (استاد اقتصاد در دانشگاههاي گيلدهال لندن و دنيسون آمريكا): در هر جامعه اي اصلاحات اقتصادي نيازمند وجود حداقل توافق ضمني بين دولت و مردم است. از اين ديدگاه تفاوتهاي اساسي بين ايران و چين وجود دارد. اصلاحات اقتصادي چين با اين كه توام با حضور آزادي سياسي و دموكراسي نبود، اما همراه با اصلاحات عميق سياسي بود. به اين معنا كه دولت دان چائوپينگ، سياستهاي انقلاب فرهنگي را كه تا آن زمان سياست زيربناي چين را پايه گذاري كرده بود، كاملا به دور ريخت و در حقيقت دولت ايدئولوژيك كمونيستي با اين اصلاحات از حالت ايدئولوژيك در آمد و اين اصلاحات توافق ضمني بين دولت و مردم ايجاد كرد، در حالي كه قشر محافظه كار دولت جمهوري اسلامي، قصد حفظ دولت ايدئولوژيك را دارد و اين ايدئولوژيك بودن دولت است كه تصوير اصلاحات عميق اقتصادي را در ايران دشوار مي كند. ش. ط : در مورد توافق بين جناحهاي مختلف در يك جامعه چطور؟ در چين به نظر مي رسد كه اگرچه تفاوتهايي هست، ولي اختلافها آنقدر شديد مثل ايران نيست. اين درست است؟ دكتر پروين عليزاده: البته بي شك در درون حزب كمونيسم وقتي اين اتفاق افتاد، توافقهاي بسيار زيادي در درون آن كادر بالا بود كه يك اصلاحات عميق اقتصادي را انجام دهند، ولي به نظر من مهمترين چيز اين بود كه دولت ايدئولوژيك چين با شروع اصلاحات از حالت ايدئولوژيك خودش در آمد و مثلا همين از بين بردن انقلاب فرهنگي، قدم بسيار مهمي در اين راه بود، در حالي كه ما چنين چيزي را در ايران اصلا مشاهده نمي كنيم، دولت قصد حفظ ايدئولوژيك بودن خودش را دارد. ايدئولوژيك بودن دولت به اين معنا است كه مردم در زندگي خصوصي خودشان از آزاديهاي انساني بهره مند نيستند. شما فكر كنيد يك سرمايه گذار يا يك دموكرات ايراني يا خارجي به خاطر خوردن شراب يا داشتن سكس با يك آدم ديگر، شمال قانون شلاق و جريمه مالي بشود. خود اين محدوديت در آزاديهاي شخصي ايران را محل نامناسبي براي كار و اصلاحات اقتصادي مي كند. به علاوه در درون حاكميت اين مسائل خودش ايجاد شكاف كرده. البته در مورد جمهوري اسلامي، غير ايدئولوژيك بودن دولت كل بناي حاكميت را به زير سئوال مي كشد و تعجب آور نيست كه شكاف مطرح است. با قبضه محافظه كاران بر كرسيهاي مجلس هفتم، اكنون برخي از چهره هاي شاخص آنان صحبت از به كار بستن مدل رشد اقتصادي چين در ايران مي كنند. دكتر پروين عليزاده، استاد اقتصاد در دانشگاههاي گيلدهال Guildhall لندن و دنيسون Denison آمريكا كه صاحب تاليفات متعددي درباره اقتصاد ايران است، در مصاحبه با راديوفردا مي گويد که در هر جامعه اي اصلاحات اقتصادي نيازمند وجود حداقل توافق ضمني بين دولت و مردم است، و از اين ديدگاه تفاوتهاي اساسي بين ايران و چين وجود دارد. وي مي گويد که اصلاحات اقتصادي چين با اين كه توام با حضور آزادي سياسي و دموكراسي نبود، اما همراه با اصلاحات عميق سياسي بود، در حالي که كه قشر محافظه كار دولت جمهوري اسلامي، قصد حفظ دولت ايدئولوژيك را دارد و اين ايدئولوژيك بودن دولت است كه تصوير اصلاحات عميق اقتصادي را در ايران دشوار مي كند.