(rm) صدا |
مريم احمدي (راديو فردا): در دموكراسيها، NGOها يا سازمانهاي غير دولتي به عنوان رابطه بين مردم و دولت، نقش مهمي در جامعه دارند. ويژگي گروههاي غير دولتي در استقلال و غير سياسي بودن آنها و بالا بودن آگاهي مردم است. شايد از همين رو است كه خانم الهه شريف پور، پس از سالها فعاليت در سازمان ديدبان حقوق بشر و كميسيون حقوق بشر، اكنون سرپرستي سازماني را برعهده گرفته به نامPartners for Right يا ياران مدافعان عدالت كه پيشبرد حقوق بشر را در سايه تقويت گروههاي غير دولتي دنبال مي كند. در ميزگرد اين هفته با خانم الهه شريف پور، آقاي محمد شريف از انجمن دفاع از حقوق بشر و آقاي صفايي فر، از انجمن دفاع از مطبوعات در اين باره به گفتگو مي نشينيم. خانم شريف پور، ممكن است درباره اين سازمان جديد قدري بيشتر توضيح دهيد.
الهه شريف پور: اين سازمان همانطوري كه شما اشاره كرديد، ياران مدافعان عدالت، سازماني است كه تازه تاسيس شده، يك سازمان غير انتفاعي و غير دولتي است كه صرفا هدفش كمك به سازمانهايي است كه در سراسر منطقه خاورميانه كار مي كنند در رابطه با پيشبرد و حمايت از حقوق بشر. يك برنامه اي در اين سازمان است كه فقط هدفش كشور ايران است و من مدير اين برنامه هستم و اين به خاطر سالهايي كه من به ايران رفتم و در سالهاي اخير بخصوص در شش هفت سال گذشته سازمانهايي در ايران تاسيس شدند كه سازمانهاي غير انتفاعي و غير دولتي هستند كه در رابطه با پيشبرد و پيشرفت حقوق بشر كار مي كنند و مكانيزمها و ابزاري كه در نهادهاي بين المللي، سازمانهاي بين المللي و جامعه بين الملل هست، اين سازمانها با آنها آشنا نيستند و من احساس كردم كه يك سازماني مانند Partners for Right مي تواند به عنوان يك پلي بشود كه ارتباط بدهد سازمانهاي محلي را با مكانيزمها و ابزارهاي جامعه بين الملل در رابطه با پيشبرد و حمايت از حقوق بشر.
م . ا : آقاي شريف، شما به عنوان كسي كه دست اندر كار هستيد، بگوييد كه جايگاه اين گروهها در جامعه ايران چيست و چطور مشكلاتي داريد و آيا فكر مي كنيد كه جاي Partners for Right خالي بوده و چنين نيازي احساس مي شود؟
محمد شريف: البته موقعي كه ما در مورد NGOهاي فعال در امر حقوق بشر صحبت مي كنيم، بايد جوامع خاص را در نظر بگيريم و بعد به اين سئوال پاسخ دهيم. به اين معني كه عليرغم اينكه حقوق بشر يك موضوع كاملا بين المللي است و ابزاري است كه بشر را از صحنه ملي به صحنه بين المللي منتقل مي كند، با اين حال با دقت در مقوله تفاهم اجتماعي، جايگاه اين هسته هاي فعال در امر حقوق بشر را بايد با توجه به جوامع خاص مورد بحث و بررسي قرار دهيم. تشكيل هسته هاي فعال در امر حقوق بشر در برخي از كشورها ممكن است با مشكلات و مسائل و مخاطرات ويژه اي همراه باشد، علت اين امر هم طبيعت و مقوله خاص حقوق بشر است. از آنجا كه همواره رعايت موازين حقوق بشر با وجود دولتها گره خورده، به همين دليل پيشبرد اين امر نيز با وضعيت نگرش دولتها ارتباط ناگسستني برقرار مي كند. به هر حال وجود هسته هاي حقوق بشر، جريانها و گروههاي غير دولتي فعال در امر حقوق بشر، مي تواند نقش قابل توجهي در ارتقاي حقوق بشر را در هر كشوري بر عهده داشته باشد. هرچند كه خود اين در عين حال كه مي تواند سهم خوبي را به خودش تخصيص دهد، در همان حال مي تواند موجبات انحراف حقوق بشر از مسير مستقيم را برعهده داشته باشد. چرا كه دولتها تلاش مي كنند اين هسته ها را تحت اراده و كنترل خودشان در بياورند و آنها را به راهي بي اندازند كه به گونه اي غير مستقيم مروج ديدگاههاي آنان باشد و بعضا حتي ممكن است كشورهاي ديگري كه در رابطه با حقوق بشر نسبت به مردم خودشان ديد بسيار بسيار مثبتي داشته باشند، در اين امر غمض عين كنند، با اين حال من براي سركار خانم شريف پور در اين امر آرزوي توفيق مي كنم و فكر مي كنم كه تشكيل اين هسته مي تواند در وضعيت حقوق بشر در كشور خودم و براي هموطنانم مثبت باشد.
م . ا : آقاي صفايي فر، اگر ممكن است شما تجربه تان را از گروههاي NGO برايمان بگوييد و اينكه چه مشكلاتي دارند.
صفايي فر: من به نوبه خودم آرزوي توفيق براي خانم سركار خانم شريف پور دارم كه بتوانند در اين ارتباط هم در خاورميانه و هم در ايران موفق باشند. اساسا در منطقه ما حقوق بشر جايگاه بسيار تضعيف شده اي دارد و هر نهادي و NGOاي كه بتواند در اين مسير گام بردارد و از حمايتهاي بين المللي برخوردار باشد، گامي موقر در ارتقاي كيفيت زندگي عمومي در اين منطقه است. اما آنچه كه به كشور من مربوط مي شود، جمهوري اسلامي ايران با شرايط خاصي كه دارد، همانطوري كه جناب شريف هم گفتند، به طور كلي در اينجا با توجه به قواعد و تجاربي كه داريم، من فكر مي كردم و دوستان همفكر ما هم بر همين اعتقاد بودند كه بعد از سال 76 ما بايد يكي از اساسي ترين محورهاي كار خودمان را در كشور نهادسازي و در واقع تعميق، توسعه و تبسيط NGOها و نهادهاي حقوق بشري و دفاع از آزادي بيان، مطبوعات و به طور كلي ترويج حقوق بشر در انديشه هم مديران جامعه و هم مردم و مسئولين. اين چيزي بوده كه ما پيگيري كرديم و در طول اين چند سالي كه به عنوان يك نهاد آزادي و دفاع از حقوق جمعي از هم ميهنان يا همفكران يا همين آزادي مطبوعات و حقوق بشر، فعاليت كرديم در كشور، به نظر مي آيد كه در خيلي از حوزه ها، با چالشهايي ما مواجه بوديم، ولي در برخي از حوزه ها موفق بوديم و نيز تعامل ما با دولت، تعامل مثبتي بوده، از شخص آقاي رئيس جمهور تا ديگران پاسخگو بودند در برابر آن چيزهايي كه مطرح مي شده، ولي به صورت كلي من فكر مي كنم كه ما راه طولاني در پيش داريم براي اين كه بتوانيم حقوق بشر در ايران را و براي استفاده جايگاه عمومي در جايگاه شايسته خودش برسانيم و در اين راه همه نهادهاي خارجي كه بتوانند با نگاه به شرايط فرهنگي و زيست بومي سرزمين ما همراهي هاي بين المللي كنند، طبيعتا گام مثبتي است و اقدام ايشان هم فكر مي كنم كه اقدامي مثبت باشد كه انشاءلله در آينده تبعاتش براي مردم مفيد و ارزنده باشد.
م . ا : خانم شريف پور، شما در مدتي كه با گروههاي ايراني يا در رابطه با ايران فعاليت مي كرديد، نيازهاي NGOهاي ايراني را مي توانيد طبقه كنيد و بيشتر فكر مي كنيد كه در چه زمينه هايي به كمك احتياج دارند؟
الهه شريف: اولا من بايد اين را بگويم كه هم سازمانهايي كه در دفاع از آزادي بيان و مطبوعات در ايران تاسيس شدند و هم سازماني كه آقاي شريف يكي از موسسان آن بودند، واقعا در ظرف شش سال گذشته و گزارش اخيري كه اين سازمان مدافعان حقوق بشر تهيه كرده، به نظر من گزارش بسيار بي نظيري است و موضعگيري هايي كه سازمان آزادي دفاع از مطبوعات مي كند بايد با توجه به محدوديتهاي زيادي كه در ايران ما مواجه بوديم، هفت سال پيش شايد لغت حقوق بشر در كنار هم در يك صفحه نمي توانست گنجانده شود، متوجه اين هستيم كه اخيرا گزارشي تهيه شده كه از سه نهاد دولتي انتقاد شده، انتقادهاي حقوقي شده به دور از اعمال نظرهاي سياسي، به نظر من گزارش بي نظيري بود و البته تمام خطرات و ريسكهايي كه تهيه كنندگان اين گزارشها به جان گرفتند و اين گزارش را ارائه دادند و همينطور موضعگيريهايي كه سازمانهاي ديگر مي كنند. من برمي گردم به سئوال شما كه چه كمكهايي را احتياج دارند. در يكي از سفرهايي كه من به ايران داشتم، در يك ديداري كه با يكي از قضات دادگاه انقلاب من داشتم، ايشان تاكيد بر اين داشت كه تمام وجودش را به كار خواهد برد كه شئونات اسلامي و عدالت اسلامي در دادگاهي كه او زير نظر داشت، برگزار خواهد كرد و مسئوليتي كه من داشتم و تاثيري كه من روي اين مساله داشتم، اين بود كه مواضع بين المللي و مقررات و استانداردهاي بين المللي از يك دادگاه عادلانه وقتي صحبت مي كند، دادگاهي است كه باز باشد، علني باشد، عموم مردم بتوانند شركت كنند، متهمين حق ديدار با وكلايشان را بلافاصله 48 بعد از دستگيري داشته باشند، دسترسي به پرونده ها و يك جريان آزاد. و من در اين تبادل نظري كه با اين قاضي دادگاه انقلاب داشتم، احساس كردم كه واقعا اين موازين بين المللي را ايشان درك درستي ازش ندارد. بلافاصله بعد از اينكه از دادگاه من آمدم بيرون، يكي از قضات دادگاه حراست آمد و گفت: اين صحبتهايي كه شما مي كنيد راجع به يك دادگاه آزاد و عادلانه، مطابق با استانداردهاي بين المللي، اين شرايط را ما كجا مي توانيم بخوانيم و ياد بگيريم و اين جزئي ترين نيازي است كه به نظر من كساني كه در زمينه حقوق بشر فعاليت مي كنند، كساني كه مي خواهند شروع كنند، اينها در ايران متاسفانه دسترسي به اساسي ترين مواردي كه آشنا بشوند به مسائل بين المللي حقوق بشر را ندارند. از اين نظر من درك مي كنم صحبتهايي را كه آقاي شريف مي كنند در رابطه با محدوديتها و اينكه ممكن است دخالت سازمانهاي بين المللي و مجامع بين المللي با عدم شناخت محدوديتهايي كه در كشورهاي خاورميانه است و حتي ممكن است بعضي وقتها اينها به انحراف كشانده شوند. يكي از اهداف اين متعهدان يا ياران مدافعان عدالت، اين است كه همه در جهت خواسته هاي سازمانهاي ايراني باشد كه در مسائل حقوق بشر كار مي كنند. شما اگر اين روزها به ژنو برويد، به كميسيون حقوق بشر سازمان ملل، دهها سازمان دولتي ايراني را مي بينيد كه دسترسي دارد به سالنهاي كميسيون حقوق بشر، دسترسي به دولتها دارند، ولي نهادهاي مستقل هيچ كدام آثاري از اينها نيست. يكي به خاطر اينكه نمي دانند، نمي دانند چه شكلي تقاضا كنند كه حتي در كميسيون حقوق بشر سازمان ملل مي توانند به راحتي سازمانهاي مستقل دسترسي پيدا كنند، ولي چون دانشش و مكانيزمهايش را ندارند، اينها نمي آيند متاسفانه حتي در دايلوگي كه در سه سال گذشته كشورهاي اروپايي برقرار كرده با سازمانهاي حقوق بشر و مسائل حقوق بشر در ايران، ما مي بينيم كه سازمانهاي حقوق بشر در ايران، دسترسي ندارند و نمي توانند از كانال وزارت خارجه عبور كنند و بنشينند و به صورت مستقل با نهادهاي بين المللي حقوق بشر و كشورهاي اروپايي صحبت كنند.
م. ا : آقاي شريف، شما مشكلاتي كه خانم شريف پور برشمردند، آيا چيز ديگري هم هست كه بخواهيد اضافه كنيد؟
محمد شريف: البته سركار خانم شريف پور اشراف قابل توجهي به مشكلات ويژه اي كه در ايران و كشورهايي مانند ايران وجود دارد، اشراف خوبي دارند. در ادامه صحبتهايم ترجيح مي دهم كه از وضعيت حقوق بشر در آينده صحبت كنم. از اين حيث من با ايشان هم عقيده هستم، عليرغم همه مخاطراتي كه در راه گسترش موازين حقوق بشر و ارتقاي آن در كشورهايي مانند ايران وجود دارد، با اين حال اشتياق و شوق بسيار بسيار عظيمي كه مردم دارند براي اين كه از حقوقي كه با وصف انسان بودنشان عجين شده، برخوردار بشوند، اين اشتياق وضعيت حقوق بشر را در آينده نويدبخش و روشن مي كند. همانطوري كه سركار خانم شريف پور مطرح فرمودند، مشكل اصلي اين است كه در سازمانهاي بين المللي دولتي كماكان دولتها حضور دارند. در كميسيون حقوق بشر و حتي در كميته ناظر بر اجراي دو ميثاق ملحق به اعلاميه جهاني حقوق بشر يعني كميته ناظر بر اجراي ميثاق مدني و حقوق سياسي و ميثاق حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي. در تعبير نهايي اين نمايندگان دولتها هستند كه حضور دارند. بر اين اساس ممكن است NGO هاي دولتي يا نهادهاي دولتي تحت پوشش NGO ترتيب بدهند و آنها را مصور كنند با نام نهادهاي غير دولتي و به آنها امكان بدهند و در اين قبيل نهادهاي بين المللي آنها را به فعاليت بي اندازند. از اين حيث است كه بنده نيز به نهادهاي غير دولتي حقوق بشر و فعاليتهاي آنها اميد وافري دارم، ولي يك تفاوت بسيار بسيار بنيادين بين كشور ما و جاهاي ديگر است، آنهم اين است كه اشتياق مردم ايران را براي دستيابي به حقوقي كه با وصف انسان بودن آنها پيوند غير قابل انفكاكي دارد، بايد در اين ديد كه در ايران اولين كشوري بود كه در آنجا نداي عدالتخانه در زمان قاجار به آسمان بلند شد و انقلاب مشروطه به عنوان وجه تكامل عدالتخانه خواهي بوجود آمد، متاسفانه هيچگاه فرصت زيستن در يك فضاي آزاد به مردم ما داده نشده كه بتوانند مزه مجاهدتهاي خودشان را در اين رابطه بچشند. در اين خصوص سازمانهاي بين المللي و منافعي كه كشورهاي ديگر هم بعضا ممكن است براي مردم خودشان داشته باشند، ممكن است موثر باشد كه البته من اين را نمي خواهم از نقطه نظر خود آنها جنبه منفي به آن بدهم، چرا كه مردمشان به اين روساي اين كشورها راي مي دهند كه از منافعشان پاسداري كنند، منتها پرسشي كه براي من مطرح است اين است كه آيا براي پاسخ دادن به مردمي كه به آنها راي داده اند، براي اين كه منافع آنها را حفظ كنند، تا چه مقدار حاضرند حقوق بنيادين كشورهايي مانند ما را رعايت بكنند. تا چه مقدار به آن احترام مي گذارند. آيا براي حفظ منافع مردمشان ممكن است به نقض موازين حقوق بشر در كشور ما كمك كنند يا نه. آيا ممكن است دست به اقداماتي بزنند يا سياستهايي را پيش ببرند كه با رشد موازين حقوق بشر در كشور ما همسويي نداشته باشد؟ من از مردم اروپا مي خواهم كه اجازه ندهند به دولتهايشان كه براي تامين منافع اقتصاديشان، مانع از گسترش حقوق بشر در كشور ما فراهم كنند.
م.ا.: از آقاي صفايي فر خواهش مي کنم که بگويند که به نظر ايشان چه نيازي الان دارند NGOها در ايران. از چه جهت بايد به آنها کمک شود، و چطور مي شود اين گروه ها را به شکلي تقويت کرد که بتوانند به عنوان يک نهاد مستقل از دولت و غير سياسي فعاليت بکنند و در جامعه ريشه بگيرند.
عباس صفايي فر: در سالي که گذشت، از طريق يونسکو يک سلسله نشست هايي در ارتباط با ارتقاء حقوق بشر و همينطور ارائه پاره اي آموزش ها به دست اندکاران اين حوزه، چه در قوه قضاييه و جاهاي ديگر، انجام شد و دو سه کنفرانس و نشست برگزار شد، که خيلي خوب بود. و تا آنجايي که من اطلاع دارم، يونسکو در ادامه در سال آتي هم چند برنامه استاني دارد براي اين کار. و اين خود يک گام بسيار موثري است و مي تواند کمک بکند. نکته دوم، به نظر من، منابع و به اصطلاح و تجارب مکتوب از ساير کشورهايي است که در زمينه NGOها موفقيت هايي داشته اند، ما در ايران با فقر اين منابع روبرو هستيم و به نظر مي آيد اگر زمينه اي فراهم بشود و بتوانند اين تبادل اطلاعات را بکنند و اين تجارب و اين، حتي چنانچه اگر کتاب هاي آموزشي مشخصي وجود دارد، ارائه بدهند، مي تواند در ارتقاء سطح رفتار و کارکرد گروه هاي داخل کشور و NGOها موثر باشد. نکته سوم در ارتباط با در واقع مستقل بودن يا غير سياسي شدن NGOها، اين به نظر مي آيد که بر مي گردد به ساز و کاري که در آغاز شکل مي گيرند. آنهايي که آمادگي پرداخت هزينه داشته باشند، بايد استقلال خود و استقلال آن در واقع انجمن يا نهادي که به عنوان يک NGO ثبت مي کنند و ارائه مي دهند، اين هزينه را بپذيرند و استقلال خود را حفظ بکنند و در يک مرامنامه روشني، در واقع مواضع خود را اعلام کنند و روي آن بايستند. طبيعي است که اين جور انجمن ها و نهادها از استقلال هم خارج نخواهند شد، و در همان چهارچوب هم مي مانند. که مشابه آنها را هم ما در کشورهاي خودمان در حال حاضر دو سه تا داريم. همين انجمن دفاع از آزادي مطبوعات، يکي از مصاديق بارز چنين نهادهايي است که شايد از همه احزاب و گروه ها در کشور ما بيشترين هزينه را در اين سال ها پرداخته است، چه اعضايي از دوستان که هنوز در زندان هستند، و چه کساني که رفته اند و آمده اند، اما به دور از نگاه سياسي، سعي کردند تمام نقض قوانين را در چهارچوب نکات حقوقي مطرح بکنند و پيگيري بکنند. و ما اساسا فکر مي کنيم که نهادهاي حقوق بشري و نهادهاي غير دولتي در کشور زماني مي توانند موفق باشند که واقعا بدون توجه به مسائل سياسي، نقض قوانين و مقررات و حقوق ملت را پيگيري بکنند. و اينها طبيعتا در سطح کلان مورد حمايت عمومي جامعه هم قرار خواهند گرفت. تا آنجا که من در اين سال ها متوجه شده ام، ضعف اين منابع، مهمترين آنها است و البته اطلاع داريم که يونسکو قرار است تا پاره اي از اين منابع را در اختيار بگذارند. حالا اگر اين کار را خانم شريف پور يا ديگر دوستان ايشان بتوانند انجام بدهند، منابع بيشتري را به دست بياورند، فکر مي کنم که يک گام بسيار مهم، موثر و اساسي براي NGOها در کشور ما باشد که هم روش استقلال را بياموزند، هم روش مذاکره و ديالوگ را، و هم نحوه انتقال دادن سطح فعاليت هاي شان را.
م.ا.: خانم شريف پور حالا شما بايد به دو سوال پاسخ بدهيد. يکي مطلبي که آقاي شريف عنوان کردند، درباره اينکه کشورهاي قدرتمندتر تا چه حد حاضر هستند منافع ملي خود را به بهاي نقض حقوق بشر در کشورهاي ديگر دنبال بکنند و همينطور مساله اي که آقاي صفايي فر مطرح کردند، در مورد نياز به کارگاه هاي آموزشي در تبادل اطلاعات و انتشار کتاب ها و جزوه هاي در همين زمينه. اينکه آيا شما برنامه اي براي اين جور کارها داريد يا نه؟
الهه شريف پور: مساله اي که آقاي صفايي فر اشاره کردند، بسيار مساله مهمي است. اميدوار هستيم که با باز شدن مرزهاي ايران، کارگاه ها، سمينارهايي که کشورهاي همسايه و مسلمان، سابقه اي در رابطه با نهادهاي مستقل و حقوق بشر دارند، اينها بتوانند قدم اول را بردارند و با تجارب يک ديگر آشنا بشوند تا برسد به کشورهاي غربي، کشورهاي اروپايي و آمريکا و کشورهاي آسيايي استفاده بکنند، و اميدوار هستيم که Partners for Rights، بتواند يک پلي باشد براي برقراري اينجور سمينارها و کارگاه ها. برگردم به سوال آقاي شريف و اينکه، حتي زياد هم نمي خواهيم دور برويم. در همين دو هفته گذشته و در همين هفته اي که الان صحبت مي کنيم، متاسفانه کشور کانادا، و کشورهاي اروپايي که به خصوص از دو سال گذشته يک ديالوگ حقوق بشر را با ايران برقرار کردند، و يکي از شروط اصلي آنها براي ارتقاي روابط تجاري، مساله بهبود وضعيت حقوق بشر با انتقادهايي که از طرز برگزاري انتخابات اخير مجلس در ايران کردند، اين ماه، ماه مارس، قرار شده که در ديالوگ شرکت بکند، و متاسفانه شرکت نکرده در رابطه با حقوق بشر و هيچ قطعنامه اي هم متاسفانه از طرف اتحاديه اروپا در رابطه با کارنامه اسفبار وضعيت حقوق بشر در ايران در سال گذشته، به کميسيون حقوق بشر متاسفانه ارائه نخواهد شد، و تا زماني که من الان با شما صحبت مي کنم، کشور کانادا که يکي از شهروندان آن به طرز مشکوکي در زندان هاي ايران کشته شده، و قطعنامه اي تهيه کرد و به مجمع عمومي ارائه داد، متاسفانه تا اين ساعت حاضر به ارائه همان قطعنامه در رابطه با محکوم کردن ايران، در رابطه با وضع حقوق بشر نيست، و جواب آقاي شريف اين هست که بله، اهم برنامه هاي کشورهاي غربي احترام به حقوق بشر در کشورها نيست، ولي مهمترين مساله اي که اين کشورها دارند، پاسخگو به ملت هاي خود هستند و کار سازمان هايي، مثل سازمان آقاي شريف، مثل سازماني که آقاي صفايي فر کار مي کنند، و سازمان هاي بين المللي، در اين طرف مرز و آب ها بين المللي، اين است که اين مسائل را به گوش افکار بين المللي برسانند و افکار بين المللي، مردم کشورهايي که دولت هاي آنان، دولت هاي غربي، پاسخگو هستند، پاسخ بدهند و اين در دراز مدت بسيار موثر بوده و عملکرد خوبي داشته. ولي در کوتاه مدت متاسفانه کشورهاي غربي، کشور آمريکا، کشور هاي اروپايي، احترام به حقوق بشر در کشورهايي مثل ايران را در صدر برنامه هاي خود قرار نمي دهند، به خاطر ادامه روابط تجاري و منافع تجاري و اقتصادي خودشان.
م.ا.: آقاي شريف، پاسخ خانم شريف پور در واقع بار بيشتري بر دوش NGOهاي محلي، از جمله گروه شما مي گذارد. حالا اگر که در اين رابطه باز صحبتي داريد يا جمع بندي داريد، خواهش مي کنم بفرماييد.
محمد شريف: ترديدي نيست که مردم برگزيدگان خودشان را انتخاب مي کنند تا به نفع آنها کار کنند. اين را من نمي توانم نفي بکنم يا در معرض انتقاد قرار دهم. به هر حال ما هم بايد تلاش بکنيم که جامعه ما به مرحله اي از تکامل اجتماعي دست پيدا بکند که کساني را که بر مي گزينيم، صلاحيت داشته باشند، شايستگي داشته باشند، يا قصد آن را داشته باشند که در اين مسير گام بردارند. اين صحبتي که انجام گرفت، نشان مي دهد که تا چه مقدار نهادهاي غير دولتي، از قبيل کانون مدافعان حقوق بشر در ايران، يا موسسه بسيار ارجمند و موثر و فعالي که جناب آقاي صفايي فر در آنها عضويت دارند، همواره مطبوعات سهم بسيار بسيار تعيين کننده اي براي احقاق حقوق بشر در کشور ما داشته اند و هزينه بسيار بسيار بالايي را هم پرداخته اند. اينها بتوانند تعامل منطقي و قابل قبولي با NGOهاي فعال در سطح جهان داشته باشند تا با انتقال تجارب و ديدگاه هايي که مي توانند داشته باشند و همديگر را تکميل بکنند، مردم ما هم به جايگاهي که در جهان آزاد شايستگي آن را دارند برسند و همراه با مردم تمامي منطقه، به عنوان انسان زندگي بکنند، که از همان حقوقي برخوردار هست انسان اروپايي برخوردار است.
م.ا.: آقاي صفايي فر؟
عباس صفايي فر: در 59 کشوري که ما بررسي کرديم وضعيت مطبوعات، چند شاخص معيني که در ارتباط با کار خود ما بود، و به ويژه کشورهايي که خاورميانه بودند و نزديک ما، ما با توجه به همه مشکلاتي که در طي اين سال ها داشتيم، که بر هيچ کس پوشيده نيست، مشکلات و مسائل و چالش ها و درگيري هاي جدي، اما در بعضي از حوزه ها هم به همت همين جمع، ما پيشرفت هاي بسيار خوبي داشتيم، که نبايد از اينها غافل شد. آنچه که امروز در جامعه ما وجود دارد، در عرصه گردش جريان آزاد گفتگوها، اطلاعات و همچنين عملکردي که نسبت به پاره اي از زندانيان انجام مي شود، پاسخگويي هايي که گاهي اوقات صورت مي گيرد، همه آنچه که هست، اينها از نظر ما گام هايي مثبتي بوده که به پيش رفته و در عين حال که پيشرفت کرديم و جلو رفتيم، هزينه هاي اين را دوستاني دادند که امروز خودشان شاهد هستند که نتايج مثبتي هم دارند مي گيرند. از جمله آقاي باقي انجمني را تاسيس کردند با جمعي از دوستان خود، براي دفاع از حقوق زندانيان. خود اينکه به اين انديشه رسيده اند، و حرکت کردند، گفتگو مي کنند با بعضي از نهادهاي رسمي، نشانه اين هست که اميدوار هستند که نتيجه مي گيرند. در دمکراسي ها، NGOها يا سازمان هاي غير دولتي، به عنوان رابط بين مردم و دولت، نقش مهمي در جامعه دارند. ويژگي گروه هاي غير دولتي در استقلال و غير سياسي بودن آنان، و بالا بردن آگاهي مردم است. خانم الهه شريف پور، پس از سال ها فعاليت در سازمان ديده بان حقوق بشر و کميسيون حقوق بشر، اکنون سرپرستي سازماني را به عهده گرفته، به نام Partners for Right يا «ياران مدافعان عدالت»، که پيشبرد حقوق بشر را در سايه تقويت گروه هاي غير دولتي دنبال مي کند. در ميزگرد اين هفته دمکراسي و حقوق بشر راديوفردا، خانم الهه شريف پور هيكس، كارشناس ايران از سازمان ديده بان حقوق بشر، آقاي محمد شريف، از انجمن دفاع از حقوق بشر، و آقاي عباس صفايي فر، از انجمن دفاع از مطبوعات، در اين باره به اظهارنظر مي پردازند.
