(rm) صدا |
بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): در حاليکه مطالب اصلي روزنامه هاي امروز آمريکا، به مناسبت سفر رئيس جمهوري به شش کشور خاور دور، به موضوع مبارزه با تروريسم و پيمان احتمالي امنيتي با کره شمالي اختصاص دارد، روزنامه وال استريت جورنال، در شماره امروز خود به قطعنامه روز جمعه شوراي امنيت پرداخته است و در مقاله‌اي از آقاي اليوت کوهن، استاد مطالعات استراتژيک دانشگاه جانز هاپکينز مريلند، به تشريح انگيزه 15 کشور عضو شوراي امنيت در راي يکپارچه به قطعنامه 1551 در باره عراق مي‌پردازد و مي‌نويسد همه جور حرفي در اين قطعنامه در همدردي با مردم عراق و اظهار تاسف از حملات تروريستي و اظهار اميدواري به بهبود اوضاع زده شده است، بدون آنکه کوچکترين سخني از پرداخت يک يورو يا فرستادن يک سرباز در آن مطرح شود.
در مورد سوريه، نويسنده يادآور مي‌شود که چند روز قبل از اين راي، هواپيماهاي اسرائيل داخل سوريه را هدف قرار دادند و سوريه از هر طرف در محاصره نيروهاي آمريکا يا دوستان آمريکا است. به اين مي گويند ديپلماسي از طريق اعمال قدرت. در مورد روسيه مي‌نويسد پوتين که دوسال است بدون معارضه در چچنستان به وحشيگري و در داخل روسيه به برچيدن بساط دمکراسي مشغول است، متوجه شد که به خاطر حمايتش از موضع فرانسه و آلمان در جنگ عراق، ممکن است مورد مخالف آمريکا قرار گيرد و با اين راي فرصتي براي بهبود مجدد روابط براي ساکت کردن واشنگتن يافت و البته هر کس مي‌تواند با دست ديگر چيزي که با اين دست مي‌دهد پس بگيرد و چنانکه ديديم، روسيه هم بلافاصله بعد از راي مثبت دادن به اين قطعنامه، در محکوم کردن آن با قدرت‌هاي اروپا هم آواز شد.
آقاي اليوت کوهن، استاد دانشگاه جانز هاپکينز، در مقاله خود در وال استريت جورنال مي‌افزايد مخالفت گرهارد شرودر، صدراعظم آلمان با جنگ عراق هميشه بوي سياست داخلي مي‌داد. وي بعد از هيتلر، نخستين صدراعظم آلمان است که مشروعيت خود را در مخالفت با سياست آمريکا مي‌جويد، که البته مخالفتي جدي نبود، زيرا در طول جنگ عراق، آلمان در خفا کاملا با آمريکا همکاري کرد.
در باره فرانسه، نويسنده يادآور مي‌شودکه ژاک شيراک، و وزير امور خارجه او دومينيک دوويلپن متوجه شدند که تندروي آنها باعث شدکه آمريکائي ها به حقيقتي پي ببرند که به آن بي توجه بودند: اينکه فرانسه يار آمريکا نيست. آنها هم به اين قطعنامه راي مثبت دادند، زيرا نمي‌خواستند در حاليکه دارند قانون اساسي اروپا را به نفع خود مي‌نويسند، و تکبر فرانسوي، ديگر اروپائيان را برآشفته است، دشمني جدي آمريکا را عليه فرانسه بيشتر از اين برانگيزند.
وي مي افزايد با توجه به تاثير عملي ناچيز اين قطعنامه، و بي اعتقادي که آن را به وجود آورد، بايد پرسيد آيا به اين همه زحمت مي‌ارزيد؟ جواب اين سئوال از نظر آقاي کوهن، مثبت است. وي يادآور مي‌شود که آمريکا جنگ عراق و ديپلماسي قبل از آن را با انرژي دنبال کرد اما اشغال و بازسازي عراق در آن سطح نبود. وي مي‌نويسد آمريکا به معني واقعي کلمه ابرقدرت است و به همين خاطر از آن مي‌ترسند، به آن خشمناکند و مشکوک، و تصويب چنين قطعنامه اي در شوراي امنيت، هر قدر هم بي خاصيت، حاکي از فروتني اي است که مي‌تواند کمي از آن مخالفت ها بکاهد، ولي مي افزايد هيچکس حرف توخالي اتفاق آرا در حسابگري را با کمک بالفعل اشتباه نمي‌گيرد و زحمت اين جنگ و بازسازي آن همچنان بر دوش آمريکاست و فايده اين جنگ در چگونگي پيروز شدن در صلح مفهوم خواهد داشت نه در حرفهاي توخالي ديپلمات ها. روزنامه وال استريت جورنال، در شماره امروز خود به قطعنامه روز جمعه شوراي امنيت پرداخت و در مقاله‌اي از آقاي اليوت کوهن، استاد مطالعات استراتژيک دانشگاه جانز هاپکينز مريلند، به تشريح انگيزه 15 کشور عضو شوراي امنيت در راي يکپارچه به قطعنامه 1551 در باره عراق پرداخت و نوشت که همه گونه سخني در اين قطعنامه در همدردي با مردم عراق و اظهار تاسف از حملات تروريستي و اظهار اميدواري به بهبود اوضاع زده شد ، بدون آنکه کوچکترين سخني از پرداخت يک يورو يا فرستادن يک سرباز در آن مطرح شود. سوريه در محاصره آمريکا و دوستان آن است. روسيه به خاطر رفع مخالف آمريکا با وحشيگري در چچنستان و برچيدن بساط دمکراسي در روسيه راي داد. آلمان به ظاهر با آمريکا دشمني مي کند، اما در پنهان در جنگ عراق با آمريکا همکاري کرد. فرانسه نيز در حال نوشتن قانون اساسي اتحاديه اروپا به نفع خود است و نمي خواهد که مخالفت آمريکا را برانگيزاند. تصويب چنين قطعنامه اي در شوراي امنيت، هر قدر هم بي خاصيت، حاکي از فروتني آمريکا به عنوان يک ابر قدرت است و مي‌تواند کمي از مخالفت هاي ديگران را کاهش دهد.
