ویدا حاجبی تبریزی، فعال سیاسی چپگرا و از اعضای ارشد و پیشین سازمان چریکهای فدایی خلق ایران، روز دوشنبه ۲۳ اسفند در بیمارستانی در پاریس درگذشت.
خانم حاجبی هنگام مرگ ۸۱ سال داشت.
ویدا حاجبی در جوانی برای تحصیل در رشته معماری به پاریس رفت و در آنجا در همان دانشگاهی تدریس کرد که فرح دیبا، ملکه بعدی ایران و آخرین ملکه ایران، تحصیل میکرد.
خانم حاجبی اما در دهه ۱۹۵۰ میلادی و تحت تاثیر افکار چپگرایانه خواهرش به مبارزات و گروههای ضد غربی در کشورهای آمریکای لاتین مانند کوبا و ونزوئلا علاقهمند شد.
او سپس به کاراکاس، پایتخت ونزوئلا رفت و در دانشگاه آنجا در رشته جامعهشناسی تحصیل کرد. خانم حاجبی سپس به ایران بازگشت و در مؤسسه تحقیقات علوم اجتماعی مشغول به کار شد اما در سال ۱۳۵۱ به اتهام عضویت در یک گروه مسلح مخالف پادشاهی پهلوی به زندان افتاد.
ویدا حاجبی تا سال ۵۷ در زندان بود. با پیروزی انقلاب بهمن ۵۷ او تحت تاثیر اندیشههای فیدل کاسترو، رهبر انقلاب کوبا، به سازمان چریکهای فدایی خلق ایران پیوست.
اما کوتاه مدتی پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی، یکی از هزاران ایرانی بود که ناچار به خروج از ایران شد.
ویدا حاجبی پیشتر در نقدی درباره کارنامه مبارزاتی خود به دویچهوله گفته بود: «من نباید با عقبافتادهترین لایههای اجتماعی، مذهبی و بنیادگرای جامعه ایران همصدا میشدم. یعنی میشد با شاه مخالفت کرد و باید هم مخالفت میشد ولی همصدایی با تجددستیزی خطرناکترین چیزی بود که منجر به انقلابی شد که همه رفتند دنبالش».
خانم حاجبی مدتی پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی به فرانسه رفت و در آنجا نشریه «آغازی نو» را همراه با تعدادی از همفکرانش منتشر کرد.
کتاب «داد بیداد» از مهمترین کتابهای ویدا حاجبی در خارج از کشور است که جمعآوری خاطرات زنان زندانی سیاسی در ایران است.
رامین بارتو حاجبی، تنها فرزند خانم حاجبی که حاصل پیوند او با اسوالدو بارتو از انقلابیون ونزوئلا بود نیز در اردیبهشت ۱۳۹۴ در پاریس درگذشت.