در رابطه با برتری های يک نظام دموکراتيک بر انواع گوناگون سيستم های سياسی اظهارنظرهای بسياری شده است.
نتايج يک تحقيق جديد، که در جديدترين شماره نشريه ساينس منتشر شده، نشان می دهد «مردمی که دريک کشور دموکراتيک با قوانين قدرتمند زندگی می کنند، به مراتب کمتر انتقام می گيرند يا دست به آنچه محققين مجازات های جامعه ستيز می نامند، می زنند.»
در اين آزمايش، حس انتقام گيری در کشورهايی مانند بلاروس، روسيه، عربستان سعودی، عمان و يونان بيشتر مشاهده شد.
جولی ای. کوروين، گزارشگر راديو اروپای آزاد، راديو آزادی، در مطلبی نوشته است:«گروهی از اقتصاددانان اروپايی با انجام تحقيقاتی در شهرهای مختلف کشورهای شرق و غرب اروپا، کره جنوبی، چين، استراليا و ايالات متحده آمريکا به نتايجی غيرمنتظره دست يافتند».
جولی ای. کوروين می افزايد:«اين تحقيق بر اساس يک بازی اقتصادی انجام شد. بازيکنان بايد تصميم می گرفتند، آيا می خواهند پول خود را در يک صندوق مشترک با ديگر افراد جامعه ذخيره کنند، يا اينکه آنرا برای خود نگه دارند و ازحس همبستگی ديگر بازيکنان سوء استفاده کند. اما بازيکنان در پايان اين بازی اجازه داشتند از بازيکنی که از سخاوت ديگر بازيکنان سوء استفاده کرده اند، انتقام بگيرند».
در تحقيقاتی که پيشتر در کشورهای غربی انجام شده بود، سوء استفاده گران مجازات خود را می پذيرفتند و متعاقبا اعمال خود را بيشتر به نفع جامعه مشترک بازيکنان تغيير می دادند.
اما به گفته سايمن گاچتر از دانشگاه ناتينگهام در بريتانيا، در آزمايش اخير در برخی کشورهای ديگر چنين اتفاقی نيافتاد.
سايمون گاچتر در گفت و گويی با راديو اروپای آزاد، راديو آزادی می گويد: «زمانی که ما اين آزمايش را در مکان هايی خارج از حيطه فرهنگی اروپايی انجام داديم، به نظر می رسيد افرادی که به نفع جامعه عمومی بازيکنان رفتار نکرده بودند، حاضر به قبول مجازات خود نبودند. بنابراين آنها به نوعی می خواستند در اقدامی «جامعه ستيز» از مجازات کنندگان خود انتقام بگيرند».
سايمون گاچتر انتقام عليه انتقامجويان را حرکتی «ضد اجتماعی» می نامد.
او می گويد: برای اينکه نظام يک جامعه بتواند به درستی عمل کند افراد غريبه در آن جامعه بايد بتوانند با يکديگرهمکاری کنند و افرادی که دست به اقدامات خودخواهانه می زنند، بايد رسما توبيخ و مجازات شوند تا نهايتا ياد بگيرند به نفع جامعه عمل کنند.اما اگر اين افراد درعوض به سوی مجازات کنندگان خود حمله کنند و از آنها انتقام بگيرند، حس همکاری کم کم از بين می رود.
طبق اين گزارش، حس همکاری عمومی درميان افراد غريبه، در جوامعی نظيرعربستان سعودی، عمان، بلاروس يا روسيه آنگونه که بايد وجود نداشت.
پژوهشگران معتقدند که فرهنگ های گوناگون در مورد «همکاری های مدنی» انتظارات و معيارهای مختلفی دارند.
اين معيارها در واکنش مردم به افرادی که از جامعه سوء استفاده می کنند، يعنی برای مثال ماليات خود را نمی پردازند، از پرداخت پول در استفاده از وسائل نقليه عمومی سرباز می زنند، يا از امکانات رفاهی جامعه سوء استفاده می کنند، بازتاب پيدا می کند.
گاچتر و همکارانش معقدند: «درکشورهايی که مجازات های شديد تر است، سوء استفاده های اجتماعی هم پذيرفته تر است و به همين ترتيب مردم به حس مشارکت و همکاری اجتماعی نيز بی اعتنا می شوند.»
سايمون گاچتر می افزايد: «يک انگيزه ديگر احتمالا اين است که مردم اين جوامع، افراد خير را دوست ندارند. دليل ديگر اينکه، به عبارتی بخشندگی را نوعی تظاهر و خودنمايی تلقی می کنند.»
کشورهايی که در آن ها شرکت کنندگان در اين پژوهش، بيشتر دست به «انتقام گيری» می زدند، ازاحکام و قوانين ضعيف تری هم برخوردار بودند.
به عبارتی قوانين زمانی تاثير دارند که اجرا می شوند و افراد يک جامعه نظام قانونی کشور خود را منصف و بی طرف مي دانند. درکشورهايی که قوانين به درستی رعايت نمی شوند فساد رشد می کند و جنايات ها بدون هيچ مجازاتی تکرار شوند. احتمالا در چنين جوامعی مردم رعايت قوانين و حس همکاری با ديگران را غير منطقی می دانند.
کشورهايی که در آنها مجازات ها و انتقام گيری های «ضد اجتماعی» کمتری مشاهده شد، کشورهايی بودند که در مراتب بالای سنجش های مدنی در زمينه حقوق سياسی، آزادی های مدنی، آزادی بيان و مبارزه با فساد قرار داشتند. اين کشورها از جمله آلمان، سوئيس، دانمارک، استراليا، ايالات متحده آمريکا و بريتانيا بودند.
اما پژوهشگران معتقدند که نمی توان تمامی اعتبار ايجاد همبستگی در يک جامعه را تنها به پديده دموکراسی نسبت داد.
آنها همچنين می گويند، که افراد جوامع اشتراکی [جوامعی که پيوستگی های قومی در آن ها زياد است]، می توانند بيشتر دست به مجازات افراد غريبه بزنند.
