گروهی از پژوهشگران آمريکايی می گويند که تحقيقات آنها نشان می دهد که موسی و قوم بنی اسرائيل در چه نقطه ای از آبهای دريای سرخ عبور کرده و موسی با کمک چه عامل طبيعی توانسته بود آنطور که روايت ها نقل می کنند آب دريا را دوپاره کند.
خبرگزاری فرانسه به نقل از کارل دروس سرپرست اين گروه تحقيقاتی در مرکز پژوهش های ملی جوی آمريکا می نويسد: « در مورد نحوه مهاجرت قوم بنی اسرائيل از مصر به کنعان و عبور موسی و پيروانش از آب های دريای سرخ همواره کنجکاوی های زيادی وجود داشته است و کسی دقيقا نمی تواند بگويد که چنين رويدادی واقعی است و يا روايت است. در تحقيقاتی که ما انجام داده ايم مشخص شد که دو پاره شدن آب دريای سرخ در يک نقطه مشخص می تواند دلايل و پايه های علمی داشته باشد.»
در متن کتاب مقدس چنين آمده که به هنگام رسيدن قوم بنی اسرائيل به ساحل دريا موسی دست خود را به سوی آب دراز کرده و همزمان باد شديدی از سوی شرق وزيدن گرفت. در همان لحظه آب دريا دوپاره شده و در وسط آن خشکی پديدار شد که قوم بنی اسرائيل از آن طريق عبور کرد.
به نوشته خبرگزاری فرانسه، پژوهشگران آمريکايی با تکيه بر متن انجيل نمی توانستند دقيقا محل اين عبور از دريا را شناسايی کنند چون هر سه نامی که برای اين محل در متن انجيل قيد شده اند ديگر قابل شناسايی نيستند. محققان مرکز پژوهش های جوی آمريکا تحقيقات خود را روی نقطه ای که دريا خم بر می دارد متمرکز کردند و نقاطی را که در مطالعات قبلی عنوان شده بود مثل خليج سوئز و يا حوالی عقبه در اردن را از تحقيقات خود کنار گذاشتند.
استدلال آنها اين است که به هنگام وزش بادهای شديد آب دريا تغيير جهت پيدا کرده و درست در نقطه ای که مسير دريا خم برمی دارد آب می تواند به دو قسمت تقسيم شده و شکاف بر دارد.
کارل دروس سرپرست گروه تحقيقاتی به خبرگزاری فرانسه می گويد :« بر مبنای اين عوامل می توان تصور کرد که يک گروه پناهجو که به ساحل می رسند درست در همين لحظه ای که آب شکاف برداشته از آب بگذرند و به محض اينکه تعقيب کنندگان به وسط دريا می رسند جريان آب برگردد و همه آنها را غرق کند. »
پژوهشگران آمريکايی در ادامه تحقيقات خود به اين نتيجه رسيدند که احتمالا نقطه ای که بيش از هر جای ديگر زمينه های جوی بروز اين پديده را دارد نقطه ای است به نام « تل کدوئا» که در شرق دلتای رود نيل و در شمال کانال سوئز در سواحل مديترانه قرار دارد. فرضيه دانشوران اين است که در عهد باستان شاخه خشک شده ای از رود نيل در همين نقطه به شکل حرف انگليسی U به يک درياچه کوچک ساحلی می پيوسته است.
به نوشته خبرگزاری فرانسه پژوهشگران آمريکايی براساس اطلاعات ماهواره ای يک مدل از شرايط جوی و جغرافيايی منطقه در سه هزار سال پيش را ساخته و سپس مناطقی را که محل عبور رودخانه ، درياچه ساحلی و دريای سرخ است با آب پر کرده اند.
با انجام آزمايش مشخص شد که اگر بادی با سرعت صد کيلومتر و برای مدت ۱۲ ساعت بوزد می تواند حجم آبی را با عمق تقريبی دو متر جابجا کرده و بنابراين يک گذرگاه خشکی به عرض تقريبا پنج کيلومتر و به طول ۵/۳ کيلومتر ايجاد کند. اين گذرگاه خشکی که بر اثر دوپاره شدن آب ايجاد شده حدودچهار ساعت تدوام خواهد داشت که زمان لازم را برای پياده روی موسی و قوم بنی اسرائيل از اين مسير حتی برخلاف جهت باد فراهم می کند.
نتايج اين تحقيقات اخيرا روی وب سايت «کتابخانه عمومی علوم» منتشر شده است. سرپرست اين گروه پژوهشی می گويد بازسازی اين منطقه و شرايط جوی آن و آزمايشی که توسط مدل انجام شد با روايت های مربوط به مهاجرت قوم بنی اسرائيل در سه هزار سال پيش انطباق دارد.
خبرگزاری فرانسه به نقل از کارل دروس سرپرست اين گروه تحقيقاتی در مرکز پژوهش های ملی جوی آمريکا می نويسد: « در مورد نحوه مهاجرت قوم بنی اسرائيل از مصر به کنعان و عبور موسی و پيروانش از آب های دريای سرخ همواره کنجکاوی های زيادی وجود داشته است و کسی دقيقا نمی تواند بگويد که چنين رويدادی واقعی است و يا روايت است. در تحقيقاتی که ما انجام داده ايم مشخص شد که دو پاره شدن آب دريای سرخ در يک نقطه مشخص می تواند دلايل و پايه های علمی داشته باشد.»
در متن کتاب مقدس چنين آمده که به هنگام رسيدن قوم بنی اسرائيل به ساحل دريا موسی دست خود را به سوی آب دراز کرده و همزمان باد شديدی از سوی شرق وزيدن گرفت. در همان لحظه آب دريا دوپاره شده و در وسط آن خشکی پديدار شد که قوم بنی اسرائيل از آن طريق عبور کرد.
به نوشته خبرگزاری فرانسه، پژوهشگران آمريکايی با تکيه بر متن انجيل نمی توانستند دقيقا محل اين عبور از دريا را شناسايی کنند چون هر سه نامی که برای اين محل در متن انجيل قيد شده اند ديگر قابل شناسايی نيستند. محققان مرکز پژوهش های جوی آمريکا تحقيقات خود را روی نقطه ای که دريا خم بر می دارد متمرکز کردند و نقاطی را که در مطالعات قبلی عنوان شده بود مثل خليج سوئز و يا حوالی عقبه در اردن را از تحقيقات خود کنار گذاشتند.
استدلال آنها اين است که به هنگام وزش بادهای شديد آب دريا تغيير جهت پيدا کرده و درست در نقطه ای که مسير دريا خم برمی دارد آب می تواند به دو قسمت تقسيم شده و شکاف بر دارد.
کارل دروس سرپرست گروه تحقيقاتی به خبرگزاری فرانسه می گويد :« بر مبنای اين عوامل می توان تصور کرد که يک گروه پناهجو که به ساحل می رسند درست در همين لحظه ای که آب شکاف برداشته از آب بگذرند و به محض اينکه تعقيب کنندگان به وسط دريا می رسند جريان آب برگردد و همه آنها را غرق کند. »
پژوهشگران آمريکايی در ادامه تحقيقات خود به اين نتيجه رسيدند که احتمالا نقطه ای که بيش از هر جای ديگر زمينه های جوی بروز اين پديده را دارد نقطه ای است به نام « تل کدوئا» که در شرق دلتای رود نيل و در شمال کانال سوئز در سواحل مديترانه قرار دارد. فرضيه دانشوران اين است که در عهد باستان شاخه خشک شده ای از رود نيل در همين نقطه به شکل حرف انگليسی U به يک درياچه کوچک ساحلی می پيوسته است.
به نوشته خبرگزاری فرانسه پژوهشگران آمريکايی براساس اطلاعات ماهواره ای يک مدل از شرايط جوی و جغرافيايی منطقه در سه هزار سال پيش را ساخته و سپس مناطقی را که محل عبور رودخانه ، درياچه ساحلی و دريای سرخ است با آب پر کرده اند.
با انجام آزمايش مشخص شد که اگر بادی با سرعت صد کيلومتر و برای مدت ۱۲ ساعت بوزد می تواند حجم آبی را با عمق تقريبی دو متر جابجا کرده و بنابراين يک گذرگاه خشکی به عرض تقريبا پنج کيلومتر و به طول ۵/۳ کيلومتر ايجاد کند. اين گذرگاه خشکی که بر اثر دوپاره شدن آب ايجاد شده حدودچهار ساعت تدوام خواهد داشت که زمان لازم را برای پياده روی موسی و قوم بنی اسرائيل از اين مسير حتی برخلاف جهت باد فراهم می کند.
نتايج اين تحقيقات اخيرا روی وب سايت «کتابخانه عمومی علوم» منتشر شده است. سرپرست اين گروه پژوهشی می گويد بازسازی اين منطقه و شرايط جوی آن و آزمايشی که توسط مدل انجام شد با روايت های مربوط به مهاجرت قوم بنی اسرائيل در سه هزار سال پيش انطباق دارد.
