انتقاد شديد رييس قوه قضاييه از عملكرد تشكيلات قضاوت در جمهوري اسلامي

عليرضا طاهري انتقادآيت الله محمود هاشمي شاهرودي، از تشكيلات تحت نظارتش، از يك ديدگاه بي سابقه و از ديدگاهي ديگر با سابقه است. با سابقه است از آن رو كه او همزمان با رسيدن به رياست قوه قضاييه خرد كننده ترين ضربه هاي تازيانه را بر گرده اين نهاد فرو كوبيد. آيت الله شاهرودي، در ين تازيانه كوبي، قوه قضاييه بر جاي مانده از دوران رياست آيت الله محمد يزدي را يك ويرانه دانست. اما گفته هاي آيت الله شاهرودي از اين ديدگاه بي سابقه است كه قوه قضاييه را در پي نزديك به دو سال رياست خودش بر آن براي نخستين بار آشكارا به باد انتقادات كمر شكن گرفته است. در اين انتقادات - كه روزنامه نوروز به نقل از مجله حقوقي دادگستري با مدير مسوولي معاون قوه قضاييه، در شماره امروز خود آن را منتشر كرده است، آيت الله هاشمي شاهرودي ُخطاب به مسوولان نهاد زير فرمانش مي گويد: "مشكلات مردم در مراجعه به دادگستري ها حل نشده است. وضع قضايي ايران عقب افتاده است و حتي با كشور هاي جهان سوم قابل مقايسه نيست." در اين گفته ها، آيت الله شاهرودي در انتقاد از قوه قضاييه چندان پيش مي رود كه چهره اي كاملا متضاد با آنچه اصلاح گرايان از او بدست مي دهند، به خود مي گيرد. اين گفته ها از زبان يك "مستر هايد" نيست. در اين جا با يك "دكتر جكيل" روبرو ايم: پزشكي كه دامانش از هر گونه بي انصافي پاك است و براي اجراي عدالت، خون دل مي خورد؛ نه مستر هايدي كه در پي قرباني به هر پستويي سر مي كشد. آيت الله شاهرودي، در خطابه اش براي مسوولان مسوولان قوه قضاييه، بي هيچ آداب و ترتيبي، صريح و آشكارگوست. او مي گويد: "طولاني شدن رسيدگي بي يك پرونده طلاق تا بيست سال آزگار قابل تحمل نيست. انتظار بيست ساله براي تعيين تكليف يك زندگي مشترك، نامش رسيدگي نيست، بر باد دادن زندگي است." رييس قوه قضاييه مي افزايد: "شمار زندانيان در ايران، آنچنان كه رييس زندان هاي جمهوري اسلامي مي گويد، يك صد و پنجاه هزار تن نيست، چون با محاسبه زندانيان محكوم، قراري و بازداشت موقت، اين رقم به ششصد هزار تن سر مي زند. مثلا در اهواز مي بينيم كه يك نفر بيست و يك سال تمام است كه در زندان موقت به سر مي برد. ما هر سال شصت هزار نفر را به زندان مي بريم، آن هم به زنداني پر از آلودگي، جنايت ، مرض ، فساد اخلاقي و شرارت." آيت الله شاهرودي آن گاه مي پرسد: "آقاي مسوول زندان، آقاي دادگاه ، آقاي قاضي ، آقاي ناظر زندان! فردا چگونه جواب خدا را مي دهيد؟" رييس قوه قضاييه، سپس، تصويري از نهاد زير فرمان خود بدست مي دهد كه دقيقا برازنده انتقادات اتشين خود او از آن نهاد است: "مردم دارند مي سوزند و جان مي دهند وصدايشان در نمي آيد و آن وقت شما مثل مرده شور از بس كه مرده ديده ايد و از بس كه در ميان جرايم غلتيده ايد، انگار چيزي در شما اثر نمي كند، فرض كنيد بچه هاي خودتان دچار اين مشكلات شده اند، آيا باز هم بي تفاوت از كنار قضيه مي گذريد؟" آيت الله شاهرودي، ان گاه، با صراحت تاييد مي كند كه حتي گردن بي گناهان هم در ايران ازضربت تيغ قضا مصون نيست: "در بخش ضابطين ددگستري مشكل كم نداريم، برخوردها در آن جاها بسيار بد است. در آگاهي، در پاسگاه ها، تا وقتي كه دست مردم به قاضي برسد، پدرشان را در مي اورند. اين ها مردم و حتي اشخاص خوب و بي گناه را مي گيرند. كدام كس به اين ها چنين اجازه اي را داده است؟ خوب برخيزيد و جلو اين كار ها را بگيريد." آيت الله شاهرودي از نمونه اي از جفاهاي قضايي در ايران چنين ياد مي كند: "من از طريق دفاتر نظارت و پي گيري و از طريق گزارش ها و فيلم هايي كه از مجتمع هاي قضايي مي گيرند، بر بسياري از ان چه در محاكم مي گدرد اگاهي پيدا مي كنم و از همين طريق مي بينم و مي شنوم كه زني آنگاه كه قاضي جواب او را نمي دهد، شش هفت بار سرش را به ميز دادگاه مي كوبد. آيا به اين مي گوييد دادگاه خانواده؟ آيا دادگاه اسلامي يعني همين كه مردم در مراجعه به آن ديوانه شوند و سر به ديوار بكوبند؟" آيت الله شاهرودي قضا در ايران را آشفته بازاري مي داند كه دچار قضات عقده اي است: "كسي كه عقده رواني دارد كه نمي تواند قضاوت كند. دختر خانمي در تهران تصادف كرده است، مقصر در حادثه هم نبوده است، شاكي هم رضايت داده است، آن وقت قاضي به آن دختر مي گويد تو سيصد كيلو متر در ساعت سرعت داشته اي و چون جواب مي شنود كه اتوموبيل پرايد اصلا نمي تواند سيصد كيلومتر سرعت برود، قاضي غضب مي كند و مي گويد: "حالا بلبل زباني هم ميكني؟" و سپس، براي اين دختر هجده-نوزده ساله قرار وثيقه صادر مي كند و قرارش را قبول نمي كند و او را مي فرستد به زندان. آيا مي توان اسم ين كار را قضاوت اسلامي و حكومت عدل علي گذاشت؟"