(rm) صدا | [ 5:16 mins ]
پیرامون مقاله سیمور هرش و سخنان سیرینسیونه و گسترش مذاکرات و بحث ها پیرامون احتمال حمله نظامی آمریکا به ایران، علی افشاری از رهبران پیشین جنبش مستقل دانشجویی ایران در مصاحبه با رادیو فردا می گوید: «حمله نظامی یک خطای فاحش و استراتژیک است، هم به دلیل این که جنگ در ذات خودش حامل خشونت و ویرانگری است و به هیچ وجه نمی تواند تامین کننده یک دموکراسی پایدار باشد؛ دوم این که خود بخش مسلط امروز حاکمیت جمهوری اسلامی از جنگ استقبال می کند، زیرا اساسا ماهیت و موجودیتشان در بحران سازی است، احساس می کنند در سایه این جنگ می توانند خودشان را تثبیت کنند و به حیات ادامه دهند و به هر حال جنگ چه به صورت محدود باشد، چه به صورت نامحدود که صرفا مراکز هسته ای را هدف بگیرد، بیشترین آسیب را به مردم ایران می زند؛ بنابراین همه نیروهای دموکراسی خواهی در داخل و خارج باید سعی کنند جنگ نشود و در عین حال حاکمیت جمهوری اسلامی را محکوم کنند». مریم احمدی (رادیو فردا): پیرامون مقاله سیمور هرش و سخنان سیرینسیونه و گسترش مذاکرات و بحث ها پیرامون احتمال حمله نظامی آمریکا به ایران، علی افشاری از رهبران پیشین جنبش مستقل دانشجویی ایران در مصاحبه با رادیو فردا در پاسخ به این سئوال که آیا این مسائل در سیاست جمهوری اسلامی ایران تغییری ایجاد خواهد کرد، می گوید:
علی افشاری: از گذشته تاکنون همانطوری که به کرات سیاستمداران و نمایندگان دولت آمریکا اعلام کردند، چه نزدیکان به بوش و چه مقامات رسمی دولت آمریکا، همه سناریوها درباره ایران روی میز قرار دارد و هیچ گزینه ای را خارج نکردند. منتها تاکیدشان بر این بوده که دست به گزینه نظامی نخواهند زد. حمله نظامی یک خطای فاحش و استراتژیک است. هم به دلیل این که جنگ در ذات خودش حامل خشونت، ویرانگری است و به هیچ وجه نمی تواند تامین کننده یک دموکراسی پایدار باشد. دوم این که خود آن بخش مسلط امروز حاکمیت ایران از جنگ استقبال می کند، زیرا اساسا ماهیت و موجودیتشان در بحران سازی است، احساس می کنند در سایه این جنگ می توانند خودشان را تثبیت کنند و به حیات ادامه دهند. به هر حال جنگ چه به صورت محدود باشد، چه به صورت نامحدود که صرفا مراکز هسته ای را هدف بگیرد، بیشترین آسیب را به مردم ایران می زند. بنابراین همه نیروهای دموکراسی خواهی در داخل و خارج باید سعی کنند جنگ نشود و در عین حال حاکمیت جمهوری اسلامی را محکوم کنند. به عبارت دیگر محکوم کردن جنگ آنها دفاع از موجودیت جمهوری اسلامی نباشد. اما در سطح دیگری امروز حاکمیت ایران فقط یک خطر داخلی نیست، بلکه به یک نگرانی بین المللی و جهانی هم تبدیل شده و طبیعی است از آنجایی که همه کشورها به منافع خودش می اندیشند، اگر احساس نکنند گزینه ای جز نظامی نتواند تامین کننده منافع آنها باشد، ناگزیر حداقل به سمت گزینه جنگ محدود پیش خواهند رفت و اینجا است که نقش ملت ایران به طور عام و به طور خاص گروه های سیاسی معتقد به دموکراسی و حفظ تمامیت ارضی منافع مردم ایران رسالت خاصی دارد. اگر این جریانات نتوانند حرکتی را در داخل جامعه ایران سازماندهی کنند و به شکل عینی به جهان نشان دهند که صدای مردم ایران متفاوت با صدای حاکمیت است و مردم ایران مردمی صلح طلب هستند و مساله هسته ای، مساله ای است که ارتباط به حاکمیت دارد و مردم ایران هم مانند همه جهان بی خبر از این برنامه ها بودند و به هیچ عنوان فناوری غیرصلح آمیز هسته ای مدنظر مردم ما نیست، قطعا این بهترین راه است که می تواند جلوی تحقق رویکرد نظامی در ایران را بگیرد. صرفا با محکومیت لفظی جنگ نمی شود مانع از جنگ شد. اگرچه من شخصا تحت هر شرایطی با گزینه نظامی مخالفم، ولی جامعه جهانی در هر صورت بر اساس منافع خودش عمل خواهد کرد. ولی به اعتقاد من منافع مشروع جامعه جهانی و منافع مردم ایران نه حکومت ایران با هم قابل جمع است. آن نکته ای هم که در بر گیرنده منافع متقابل است، دموکراسی و حقوق بشر است. یک حاکمیت دموکراتیک در ایران به شکل پایداری به نگرانی های جامعه جهانی پایان می دهد و از سوی دیگر هم تامین کننده خواست مردم ما است. بنابراین تا زمانی که همین وضعیت انفعال در جامعه است برقرار بماند، امکان خطر نظامی بیشتر می شود.
