(rm) صدا | [ 3:08 mins ]
در دو برنامه پيشين از ريشه هاي تاريخي برده داري در آمريکا گفتيم و اين که اين ميراث مذموم استعمار گران بود که برده ها را از آفريقا به آمريکا آوردند و اين مشکلات از همانجا شروع شد. در برنامه سوم و چهارم به جنگ داخلي آمريکا و گاه شمار آن مي پردازيم. سهراب آذرنوش (راديوفردا): در اواسط قرن نوزدهم ميلادي، انقلاب صنعتي به وقوع پيوسته و مناطق صنعتي تر آمريکا در شمال آن کشور نيازي به کار برده در مزارع نداشتند. در مقابل، اين عقب افتاده ترين مزرعه داران در ايالت هاي جنوبي بودند که با لجاجت دست به شورش زدند و با جدا کردن هفت ايالت از دولت مرکزي و انتخاب رئيس جمهور براي خود، در دفاع از نظام برده داري وارد جنگ با دولت مرکزي شدند.
در 12 آوريل 1861 ژنرال پير بورگار Beauregard فرمانده ارتش جدايي طلبان که جفرسون ديويس را به عنوان رئيس جمهوري شورشيان انتخاب کرده بود، با شليک 50 گلوله توپ از دژ فورت سومتر Sumter در شهر چارلستون در ايالت کاروليناي شمالي، ناقوس شوم جنگ داخلي را به صدت درآورد.
آبراهام لينکلن که از طرف حزب جمهوريخواه نامزد و به رياست جمهوري انتخاب شده بود هر چند نيک نفس و انساندوست بود، اما در ابتداي کار از مخالفين تند و تيز برده داري نبود. او که سياستمداري ميانه رو بود، در آغاز دور اول رياست جمهوري خود اعتقاد داشت که هر ايالتي که برده داري را تائيد کند، نبايد به عضويت ايالات متحده در بيايد، ولي آنهايي که قبلاً به عنوان دولت يا ايالت برده دار وارد اتحاديه کشور شده اند مي توانند برده هاي خود را حفظ کنند.
بسياري از اهالي شمال هم به خودي خود مخالفت آنچناني با روش برده داري نداشتند، اما ياغيگري هفت ايالت جنوب که در چهارم فوريه 1861 اعلام جدايي از ايالات متحده کردند باعث شد تا لينکلن شمالي ها را عليه برداري متقاعد و متشکل کند. او از اين استدلال استفاده کرد که قانون اساسي آمريکا، بحث و گفتگو را، راه حل کردن اختلافاتي قرار داده است که ممکن است بين ايالت ها بروز کند. رفتار جدايي طلبان جنوب که به جاي مذاکره راه جنگ و جدايي را پيش گرفتند، راه ديگري به جز جنگ باقي نمي گذارد. جنگي که چهار سال به طول انجاميد و 600 هزار کشته به جا گذاشت.
