موفيت البوم جديد خواننده 19 ساله كانادائي Avril Lavigne در بازگوئي عواطف نوجواني Under My Skin

دومین البوم ترانه‌سرا و خواننده کانادائی خانم Avril Lavigne که هفته گذشته منتشر شد، در آمریکا، بریتانیا و کانادا و بسیاری دیگر از کشورهای جهان بلافاصله به صدر جدول پرفروش‌ترین آلبوم‌ها صعود کرد. در این آلبوم خانم اوریل لاوین، سبک pop punk یا بهتر بگوئیم fake punk یا پانک قلابی آلبوم قبلی خود را عوض کرد و با تغییر شخصیت و موضوع ترانه‌ها، از زبان یک دختر دردمند و احساساتی در باره عشق و استقلال عاطفی می‌خواند. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): دومین البوم ترانه‌سرا و خواننده کانادائی خانم Avril Lavigne که هفته گذشته منتشر شد، در آمریکا، بریتانیا و کانادا و بسیاری دیگر از کشورهای جهان بلافاصله به صدر جدول پرفروش‌ترین آلبوم‌ها صعود کرد. در این آلبوم خانم اوریل لاوین، سبک pop punk یا بهتر بگوئیم fake punk یا پانک قلابی آلبوم قبلی خود را عوض کرد و با تغییر شخصیت و موضوع ترانه‌ها، از زبان یک دختر دردمند و احساساتی در باره عشق و استقلال عاطفی می‌خواند. خانم اوریل لاوین البوم جدید خود Under My Skin را با ترانه Take Me Away یا مرا از اینجا ببر شروع می‌کند خانم لاوین در ترانه مرا با خود ببرTake Me Away از زبان دختری که از تنهائی و دردعاطفی رنج می‌برد از عدم درک احساساتش توسط دیگران رنج می‌برد ولی می‌گوید در جستجوی راهی است که از تنهائی و انزوا بیرون بیاید. احساسی که میلیونها نوجوان teenager در همه دنیا در آن با او شریک هستند و به این ترتیب، لاوین، در این ترانه‌ها و ترانه‌های دیگر این آلبوم، زبان درد نوجوانان هم‌سن خود می‌شود که آرزو می‌کنند عشق آنها را از انزوای دردناک رها کند. خانم لاوین، وقتی دو سال پیش قدم به صحنه موسیقی راک و پاپ جهان گذاشت، تصویری از یک دختر پانکی از خودش ارائه داد، دختری عاصی و خشمگین، اما شیرینی که در اعماق موسیقی او موج می‌زد و سازبندی ملهم از موسیقی پاپ، را از punk rocker ها جدا می‌کرد و به جهان پاپ و رادیوی top40 آورد زیرا ترانه‌های نخستین آلبوم او Let’s Go، هرچند ضرباهنگ و صلابت پانکی داشتند ولی لطافت و سادگی آنها، مثل ترانه‌های پاپ به شنونده خوشامد می‌گفت. در آلبوم جدید، خانم لاوین ورقی از کتاب موفق یک خواننده کانادائی دیگر، یعنی خانم آلانیس موریست بر می‌دارد که با نوشتن ترانه‌هائی بی‌پرده و گاه خشمگین در باره احساسات زنانه، فضای تازه‌ای در موسیقی راک دهه 1990 گشود که سرمشق خیلی از ترانه‌سرایان و خوانندگان بعد از او قرار گرفت. ترانه How Does It Feel این تغییر سبک را نشان می‌دهد. خانم لاوین در این ترانه از دوگانگی احساسات نوجوانی می‌خواند که از یکسو می‌داند جوان است و آزاد، اما از طرف دیگر خود را انسانی کوچک و ناتوان می‌بیند در جهانی عظیم. اما می‌گوید از چیزی نمی‌ترسد و با این حال آرزو می‌کند طور دیگری باشد و می‌خواهد بداند اگر جور دیگری می‌بود همین احساس را داشت؟ خانم آوریل لاوین، خواننده 19 ساله کانادائی، در مصاحبه‌ای به مناسبت انتشار آلبوم جدیدش Under My Skin می‌گوید از اینکه مطبوعات همچنان او را در چارچوب نسبتا محدود موسیقی punk قرار می‌دهند، خسته شده است و ترجیح می‌دهد از این به بعد صرفا او را یک خواننده راک بخوانند، یک خواننده جدی. ترانه اصلی این البوم که ماه گذشته به صورت single بیرون آمد ومدام از MTV پخش می‌شود Don’t Tell Me یا به من نگو اسم دارد، که فراخوانی است برای فروتنی و احترام به نفس و خودداری، در جهانی که اشعار بیشتر ترانه‌های خوانندگان همسال او از همخوابگی و لذت‌های فوری سخن می‌گویند. Don’t Tell Me خانم اوریل لاوین در شهر کوچکی بزرگ شده است در ایالت اونتاریوی کانادا بین مونترآل و تورانتو، درخانواده‌ای محافظه‌کار و مذهبی، و خواندن را در کلیسا شروع کرد اما خودش می‌گوید که همیشه دلش می‌خواست یک خواننده راک بشود و در 16 سالگی با کمپانی معظم صفحه‌پرکنی آریستا قرارداد بست. صدای ویژه ترانه‌های آلبوم اول او حاصل گروه تهیه‌کننده کانادائی موسیقی Matrix است، که این ترانه که نوعی هیپ هاپ فلابی یا fake trip hop می شود به آن گفت هنوز اثر انگشت متریکس را بر خود دارد. در آلبوم جدید، خانم آوریل لاوین ازآن صدا فاصله می‌گیرد اما نه آنقدر که نتواند میلون‌ها جوانی که آلبوم اول او را در روز اول فروش به مقام هشتم جدول فرستادند، از خود براند. علاوه بر ناامنی عاطفی نوجوانی و تنهائی، ترانه‌هائی دیگر آلبوم جدید او Under My Skin به موضوع‌های دیگر می‌پردازد از زبان یک نوجوان، مثل ترانه Slip Away که ستایشی است از پدربزرگش و همه پدر بزرگ‌ها.