عراق بعد از جنگ، از ديد واشنگتن پست

مايکل مک فال در مقاله خود در واشنگتن پست با عنوان «ميان بازسازي و انقلاب» مي نويسد: براي هواداران دموکراسي، هيچ چيز هيجان انگيز تر و خاطره انگيز تر از سرنگوني يک ديکتاتور نيست. اما بنا نهادن يک نظام سياسي نو، فرآيندي بسيار مبهم تر است. در شرايطي، مانند عراق، که نهضتها و ايدئولوژيهايي افراطي در کارند، عبور از شکاف نظام پيشين و تشکيل نظام نو دشوار تر خواهد بود. آشوب و چپاولي که در عراق ديده مي شود، پيامد قابل پيش بيني تغير رژيم است. پس از سرنگوني ديکتاتور، انتظارها براي زندگي بعد از اختناق بالا مي گيرد. توقعات جامعه درست در لحظه اي به حد انفجار مي رسد که دولت کمترين آمادگي را براي برآوردن آن دارد. پيش از سقوط نظام ديکتاتوري، مخالفان در ضديت با نظام با يکديگر متحد هستند، اما پس از سقوط آن از هم مي گسلند. مجموعه اين مشکلات باعث مي شود تا توده اجتماع در برقراري سريع نظم و امنيت، خواستار اجراي همان روشهاي پيشين يا بازسازي ساختار رژيم قبلي شود. خطرناک تر از اين موضوع، روي کار آمدن افراطيون به خاطر نا اميدي مردم از دولت به خاطر ناتواني در مهار هرج و مرج است. راه سوم ميان بازسازي رژيم پيشين و انقلاب، راهي دراز و پر فراز و نشيب است. حضور آمريکاييان در عراق براي حرکتهاي آزادي خواهانه و اعتدال گرايانه ضروري است.