سه تحقيق علمی در موش‌ها نشان داده با تزريق خون موش جوان‌تر، موشهای سالمند شاهد بازسازی عضلات و تقويت سلول‌های مغزی بوده‌اند. محققان اين سه تحقيق می‌گويند اين شايد کليدی به روش مشابه و اجرای آن در انسان باشد.
به گزارش خبرگزاری رويترز، در دو پژوهش جداگانه مشخص شده که تحت تاثير انتقال خون موشهای جوان به موشهای پير، اختلال های مغزی مربوط به کهنسالی در مغز آنها تا حدی برطرف شده، روند کاهش توانايی مغز برای يادگيری و حافظه معکوس شده و ظرفيت مغز آنها برای توليد سلول‌های عصبی تازه و انطباق با شرايط جديد افزايش يافته است.
پژوهش سوم هم نشان داده که يک نوع پروتئين موجود در خون موشهای جوان توانايی موشهای سالخورده‌ای که با انسان ۷۰ ساله قابل مقايسه هستند را برای انجام فعاليت های جسمی افزايش داده است.
اريک کاندل، يکی از استادان عصب شناسی دانشگاه کلمبيا و برنده جايزه پزشکی نوبل در سال ۲۰۰۰ به خاطر تحقيقات خود در مورد بنيان‌های مولکولی حافظه انسان، اين پژوهش های جديد را خارق العاده توصيف کرد.
او گفت: «نتايج اين پژوهش‌ها نشان می‌دهند که عناصری در خون انسان وجود دارد که به سن وابسته‌اند و اگر بتوان اين عناصر را دقيقا شناسايی کرده و آنها را جدا کرد، شايد با تغيير تغذيه آنها بتوان کارکردشان را متحول کرد.»
پژوهش‌های قبلی نشان داده بود که تزريق خون موشهای پير به موشهای جوان قدرت يادگيری و درک آنها را کاهش می‌دهد. ولی اين کشف جديد اولين موردی است که يک روند معکوس را ثابت می کند: يعنی تزريق خون جوان می‌تواند از ادامه اختلال‌های مغزی وابسته به طول عمر، جلوگيری کند.
بهبود قابليت يادگيری و حافظه
در مقاله‌ای نوشته «تونی ويس کورای» از دانشگاه استنفورد و «سال ويلدا» از دانشگاه کاليفرنيا که در شماره اخير مجله «نيچر مديسين» منتشر شده است، مسئولان اين پژوهش‌های جديد دو روش انتقال خون موشهای جوان به موشهای پير را تشريح کرده‌اند.
خبرگزاری رويترز می‌افزايد که آنها در يک روش پلاسمای خون موشهای سه ماهه (که موش بالغ و جوان است) را به موشهای ۱۸ ماهه که تقريبا به پايان عمر خود رسيده‌اند، تزريق کردند. در روش دوم با استفاده از عمل جراحی سيستم گردش خون يک موش جوان را به موش پير وصل کردند.
در هر دو آزمايش مشخص شد که در موشهای پيری که خون جوان به آنها منتقل شده، قابليت يادگيری و حافظه آنها بهتر شده است. پژوهشگران با آزمايش مغز موشهای پير که به آنها خون جوان تزريق شده بود، دريافتند که هم ساختار و هم بافت مولکولی مغز آنها به نسبت ساير موشهای پير تغيير کرده است.
مسئولان اين پژوهش در بيانيه‌ای اعلام کردند: «ما در اين آزمايش‌ها نشان داده‌ايم که حداقل می‌توان از ادامه بخشی از اختلال‌ها و يا کم کاری‌های مغز که به سن وابسته است، جلوگيری کرد. هرچند اين پژوهش‌ها تکميل و نهايی نشده‌اند، ولی تزريق خون جوان به موشهای پير نشان می‌دهد که در بافت مولکولی، ساختار و کارکرد مغز آنها به‌ویژه در زمينه درک و يادگيری، تغييرات چشمگیری روی داده است.»
خبرگزاری رويترز به نقل از پژوهشگران دانشگاه استنفورد می‌نويسد که هنوز به طور دقیق معلوم نشده که کداميک از عناصر موجود در خون می‌توان سرچشمه اين تغييرات باشد. اما گرم کردن خون قابليت‌های جوان کننده آن را از بين برده و بنابراين شايد اين عناصر بخشی از پروتئين های موجود در خون باشند که تحت تاثير گرما ساختار آنها آسيب می‌بيند.
در يکی ديگر از اين پژوهش‌ها به مولکول «پونسه د لئون» اشاره شده که يکی از عناصر رشد در خون است. در اين پژوهش که توسط کارشناسان دانشگاه هاروارد انجام شده از طريق عمل جراحی سيستم گردش خود موشهای جوان به موشهای پير وصل شده‌است.
نتايج پژوهش آنها که در مجله علمی «ساينس» منتشر شده، نشان می‌دهد که مغز موشهای پير پس از دريافت خون جوان در بخش‌هايی از مغز که مسئول شناسايی بویایی است، نورون‌ها (سلول‌های عصبی) جوان و بيشتری توليد کرده و در نتيجه حس بويايی اين موش‌ها درست مثل موشهای جوان فعال و تيز شده است.
در پژوهش سوم هم که نتايج آن در مجله «ساينس» منتشر شده، پژوهشگران دانشگاه هاروارد با استفاده از روش‌های مشابهی خون موشهای جوان را به موشهای پير منتقل کردند. تحقيقات آنها هم نشان داده که قابليت اين دسته از موشهای پير برای انجام فعاليت‌های جسمی، افزايش يافته است.
به گزارش خبرگزاری رويترز، در دو پژوهش جداگانه مشخص شده که تحت تاثير انتقال خون موشهای جوان به موشهای پير، اختلال های مغزی مربوط به کهنسالی در مغز آنها تا حدی برطرف شده، روند کاهش توانايی مغز برای يادگيری و حافظه معکوس شده و ظرفيت مغز آنها برای توليد سلول‌های عصبی تازه و انطباق با شرايط جديد افزايش يافته است.
پژوهش سوم هم نشان داده که يک نوع پروتئين موجود در خون موشهای جوان توانايی موشهای سالخورده‌ای که با انسان ۷۰ ساله قابل مقايسه هستند را برای انجام فعاليت های جسمی افزايش داده است.
اريک کاندل، يکی از استادان عصب شناسی دانشگاه کلمبيا و برنده جايزه پزشکی نوبل در سال ۲۰۰۰ به خاطر تحقيقات خود در مورد بنيان‌های مولکولی حافظه انسان، اين پژوهش های جديد را خارق العاده توصيف کرد.
او گفت: «نتايج اين پژوهش‌ها نشان می‌دهند که عناصری در خون انسان وجود دارد که به سن وابسته‌اند و اگر بتوان اين عناصر را دقيقا شناسايی کرده و آنها را جدا کرد، شايد با تغيير تغذيه آنها بتوان کارکردشان را متحول کرد.»
پژوهش‌های قبلی نشان داده بود که تزريق خون موشهای پير به موشهای جوان قدرت يادگيری و درک آنها را کاهش می‌دهد. ولی اين کشف جديد اولين موردی است که يک روند معکوس را ثابت می کند: يعنی تزريق خون جوان می‌تواند از ادامه اختلال‌های مغزی وابسته به طول عمر، جلوگيری کند.
بهبود قابليت يادگيری و حافظه
در مقاله‌ای نوشته «تونی ويس کورای» از دانشگاه استنفورد و «سال ويلدا» از دانشگاه کاليفرنيا که در شماره اخير مجله «نيچر مديسين» منتشر شده است، مسئولان اين پژوهش‌های جديد دو روش انتقال خون موشهای جوان به موشهای پير را تشريح کرده‌اند.
خبرگزاری رويترز می‌افزايد که آنها در يک روش پلاسمای خون موشهای سه ماهه (که موش بالغ و جوان است) را به موشهای ۱۸ ماهه که تقريبا به پايان عمر خود رسيده‌اند، تزريق کردند. در روش دوم با استفاده از عمل جراحی سيستم گردش خون يک موش جوان را به موش پير وصل کردند.
در هر دو آزمايش مشخص شد که در موشهای پيری که خون جوان به آنها منتقل شده، قابليت يادگيری و حافظه آنها بهتر شده است. پژوهشگران با آزمايش مغز موشهای پير که به آنها خون جوان تزريق شده بود، دريافتند که هم ساختار و هم بافت مولکولی مغز آنها به نسبت ساير موشهای پير تغيير کرده است.
مسئولان اين پژوهش در بيانيه‌ای اعلام کردند: «ما در اين آزمايش‌ها نشان داده‌ايم که حداقل می‌توان از ادامه بخشی از اختلال‌ها و يا کم کاری‌های مغز که به سن وابسته است، جلوگيری کرد. هرچند اين پژوهش‌ها تکميل و نهايی نشده‌اند، ولی تزريق خون جوان به موشهای پير نشان می‌دهد که در بافت مولکولی، ساختار و کارکرد مغز آنها به‌ویژه در زمينه درک و يادگيری، تغييرات چشمگیری روی داده است.»
خبرگزاری رويترز به نقل از پژوهشگران دانشگاه استنفورد می‌نويسد که هنوز به طور دقیق معلوم نشده که کداميک از عناصر موجود در خون می‌توان سرچشمه اين تغييرات باشد. اما گرم کردن خون قابليت‌های جوان کننده آن را از بين برده و بنابراين شايد اين عناصر بخشی از پروتئين های موجود در خون باشند که تحت تاثير گرما ساختار آنها آسيب می‌بيند.
در يکی ديگر از اين پژوهش‌ها به مولکول «پونسه د لئون» اشاره شده که يکی از عناصر رشد در خون است. در اين پژوهش که توسط کارشناسان دانشگاه هاروارد انجام شده از طريق عمل جراحی سيستم گردش خود موشهای جوان به موشهای پير وصل شده‌است.
نتايج پژوهش آنها که در مجله علمی «ساينس» منتشر شده، نشان می‌دهد که مغز موشهای پير پس از دريافت خون جوان در بخش‌هايی از مغز که مسئول شناسايی بویایی است، نورون‌ها (سلول‌های عصبی) جوان و بيشتری توليد کرده و در نتيجه حس بويايی اين موش‌ها درست مثل موشهای جوان فعال و تيز شده است.
در پژوهش سوم هم که نتايج آن در مجله «ساينس» منتشر شده، پژوهشگران دانشگاه هاروارد با استفاده از روش‌های مشابهی خون موشهای جوان را به موشهای پير منتقل کردند. تحقيقات آنها هم نشان داده که قابليت اين دسته از موشهای پير برای انجام فعاليت‌های جسمی، افزايش يافته است.
