پارک گونه، رئیس‌جمهوری کره جنوبی، روز دوشنبه ۲۲ دی ماه، برای دیداری بدون پیش‌شرط با کیم جونگ‌اون، رهبر کره شمالی، برای گفت‌وگو در مورد زمینه‌های شکل‌گیری اتحاد مجدد احتمالی شبه‌جزیره ابراز آمادگی کرد.
به گزارش خبرگزاری دولتی کره جنوبی، یون‌هاپ، خانم پارک گفته است «من می‌توانم با هر کسی که لازم است برای گشودن راه اتحاد به طور صلح‌آمیز، دیدار کنم».
شمال و جنوب شبه‌جزیره کره، پس از جنگ جهانی و پایان سلطه ژاپن، در پی جنگی داخلی، در میانه سده بیستم میلادی از یکدیگر جدا شدند.
«سنوری»، حزب راست‌گرایی که پارک گونه از آن می‌آید، پیشینه چندانی در انجام مذاکرات مستقیم با رهبران کره شمالی ندارد. اما رهبران میانه‌روی پیشین سئول گام‌هایی برای مذاکرات مستقیم برداشته بودند. آنچه در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷ میلادی به دیدارهایی در پیونگ‌یانگ انجامید.
کیم جونگ‌ایل، رهبر پیشین کره شمالی که در دیدارها نقش و حضور داشت در سال ۲۰۱۱ درگذشت و جای خود را به فرزند جوانش، کیم جونگ‌اون داد.
کیم جونگ‌اون نیز در پیامی که به مناسبت آغاز سال ۲۰۱۵ میلادی در تلویزیون دولتی آن کشور منتشر شد، گفت آماده است در صورتی که کره جنوبی «خالصانه» بخواهد، با سئول وارد گفت‌وگوهایی در سطح مقام‌های عالی‌رتبه شود.
در همان زمان رئیس‌جمهوری کره جنوبی در یک سخنرانی برای ارتش پرشمار آن کشور، گفت افزایش امنیت به عنوان زمینه اصلی، در صورت اتحاد احتمالی دو کره، یک «باید» است.
پارک گونه در سخنان روز ۲۲ دی ماه خود تاکید کرده است که پیونگ‌یانگ باید «بی‌درنگ» به مذاکره رو بیاورد.
گفته‌های رهبران برآمده از حزب اصلی راست‌گرای کره جنوبی که تحت نام‌های گوناگون، قدرت را به طور عمده در تاریخ معاصر کره جنوبی در دست داشته، تا کنون به ایجاد زمینه اتحاد مجدد شبه‌جزیره نیانجامیده است.
از سوی دیگر پیونگ‌یانگ نیز در موارد گوناگون دست به انجام آزمایش‌های نظامی اتمی زده است که مذاکرات در سطوح گوناگون را متوقف کرده و بر تیرگی روابط دو همسایه افزوده است.
تازه‌ترین این آزمایش‌ها، در حالی‌که کره شمالی با توقف برنامه‌های اتمی نظامی خود موافقت کرده بود، در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۳ انجام شدند. کره شمالی در پی انتشار گزارش سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در آن کشور، دست به تهدیدهای جدیدی نیز زد.
پیونگ‌یانگ سیاستی انزواگرا پیشه کرده است که درهای کره شمالی را به روی جهان بسته است.
شهروندان دو کره، از زمان جدایی این دو بخش از شبه‌جزیره، ابزاری برای ارتباط مستقیم ندارند و منطقه‌ای حائل که نظامیان بر آن نظارت می‌کنند، به عمق ده‌ها کیلومتر، عملا دو طرف را از هم جدا نگه می‌دارد.