روزنامه بریتانیایی گاردين نگاهی دارد به فعاليت تنها گروه موسيقی راک افغانستان به نام «کابل دريمز» « روياهای کابل » که در ميان افغان های ساکن خارج و گروهی ازجوانان افغان در خودکابل محبوبيت پيدا کرده است.
خبرنگار گاردين در ديداری با اعضای اين گروه موسيقی می نويسد که تمرين آنها در استوديوی ساده ای که ساخته اند کار آسانی نيست چون صدای ترافيک خيابان های کابل را می توان در آن شنيد. با اين همه اعضای گروه «کابل دریمز» بشدت مشغول تمرين هستند تا اولين آلبوم خود را به زودی عرضه کنند.
فقط يکسال از تشکيل اين گروه می گذرد ولی با توجه به محبوبيت آن در ميان افغان های ساکن خارج و علاقه وافر گروهی از جوانان کابل به فراگيری زبان انگليسی اين گروه به شهرت خوبی دست يافته اند.
به نوشته گاردين شکل گيری و اجرای برنامه اين گروه در شهر کابل را بايد پديده يی عجيب و نادر دانست.
نام يکی ازترانه های اين گروه « شکاف در راديو » است که عنوان آن از يک مجری زن جوان در تنها ايستگاه راديويی موسيقی راک در کابل الهام گرفته است. وجود چنين ايستگاه راديويی وداشتن مجريان و کارکنان زن در دوران طالبان امری غيرقابل تصور بود.
به نوشته گاردين سليمان قارداش جوان ۲۰ ساله ازبک تبار که خوانده و گيتاريست اين گروه است مجری يکی از برنامه های خبری کانال تلويزيونی ازبک زبان در افغانستان است.وی می گويد تنها دليل کار برای اين تلويزيون کسب درآمد و تامين مخارج اين گروه موسيقی است.
صديق احمد يکی ديگر از اعضای گروه و نوازنده گيتار باس می گويد هدف آنها موفقيت های بزرگی است مثل امضای قرار داد با شرکت های معتبر توليد موسيقی ، اجرای يک تور جهانی و حتی دريافت جايزه موسيقی گرامی . اما استوديويی که آنها در آن تمرين می کنند محلی محقر است و وسايل آنها خرد و ريز هايی است که ديگران به اعضای اين گروه اهدا کرده اند.
خبرنگار گاردين در کابل می نويسد تنها کنسرت اين گروه حدود يک ماه پيش در تنها کلوب شبانه شهر کابل برگزار شده است. تماشاچی ها عده يی از کارکنان خارجی نهادهای بين المللی و چند کارمند سفارتخانه ها بودند که با وجود هشدار امنيتی در مورد احتمال حمله به اين کنسرت برای شنيدن موسيقی گروه « خوابهای کابل » به آنجا رفتند . در يک موردديگر نيز اين گروه برنامه يی را در رستوران سفارت بريتانيا رد شهر کابل و در پناه حفاظ امنيتی آن اجرا کردند.
به نظر می رسد اين گروه راک طرفدارانی هم در ميان جوانان کابلی پيدا کرده است . حدود ۵۰۰ نفر در کنسرت اين گروه که در دانشگاه آمريکايی شهر کابل برگزار شد شرکت کردند هر چند که بسياری از آنها در مورد موسيقی راک چيزی نمی دانند.
اکثر ترانه های اين گروه به زبان انگليسی اجرا می شود . با وجوديکه سليمان قارداش خواننده اين گروه عاشق گروههای بريتانيايی مثل راديوهد ، بيتلها و اويسيس است اما تسلط خوبی به زبان انگليسی ندارد. صديق احمد عضو ديگر گروه می گويد در کشوری که زبانهای گوناگون مثل پشتو ، دری و ازبکی رايج است استفاده از زبان انگليسی روش مناسبی است. چون اگر ما به هر زبانی بخوانيم اين ايراد گرفته خواهد شد که چرا فقط يکی از زبان های رايج در افغانستان بکار برده می شود.
به نوشته گاردين انتخاب نام « کابل دریمز » ابتکار خوبی است چون اين شهر ترکيبی از اقوام مختلف است . در عين حال می توان ديد که هر سه عضو اين گروه در محيطی بازتر در کشورهای همسايه بزرگ شده و در دوران دشوار حکومت طالبان در افغانستان زندگی نکرده اند.
سليمان قارداش به هنگام سکونت در شهر تاشکند ازبکستان از طريق اينترنت به موسيقی راک ايندی بريتانيايی علاقمند شد. صديق احمد در اسلام آباد بزرگ شده و عضو سوم گروه که نوازنده درام است مجتبی حبيبی است که تا چند سال پيش ساکن شهر مشهد در ايران بود.
گاردين با اشاره به فضای سياسی افغانستان می نويسد شکل گيری يک گروه موسيقی راک شايد در اين دوران با اوضاع کشور همخوانی نداشته باشد . به عنوان مثال چند روز پيش هياتی از سوی گلبدين حکمتيار جنگ سالار اسلام گرا و بی رحم افغان برای ملاقات با حامد کرزای به کابل آمده است.
گروه گلبدين حکمتيار مسئول بخشی از حملات سال های اخير به مواضع دولت و نيروهای بين المللی در افغانستان است. در دهه ۱۹۹۰ زمانی که وی از سران مجاهدين افغان پخش موسيقی در مناطق تحت کنترل خود را ممنوع کرد.
صديق احمد عضو گروه « کابل دریمز » به گاردين می گويد تاکنون ناشناس بودن اين گروه عامل مهمی در حفظ امنيت آنان بوده است. او به خوبی می داند که در جامعه افغانستان همواره در مقابل عرضه کارهای فرهنگی جديد مقاومت خواهد شد.
او در مورد آينده اين گروه نگران است و می گويد:« صحبت خروج نيروهای خارجی از افغانستان مطرح می شود . مسلما هيچکس دوست ندارد که نيروهای خارجی در کشورش باشند ولی همه اين را می دانند که اگر نيروهای خارجی افغانستان را ترک کنند گروه های افغان جنگ عليه يکديگر را شروع خواهند کرد. جنگيدن طبيعت آنهاست و تنها کاری است که آنها می کنند.»