متفاوت بودن (۱)؛ رایحه‌ها و موسیقی را می‌بینم
ایدو مثل همه بچه‌های اوتیستیک در سال‌های اول زندگی رشد معمول و نرمالی داشت.
شیطنت و علاقه‌مندی‌های معمول بچه‌ها را ایدو هم داشت که از یک جا ماجرا تغییر کرد و خانواده او متوجه شدند که ایدو اوتیسم دارد.
ایدو هفت ساله است و کاملا اسیر زندان سکوت با اوتیسم شدید. نمی‌تواند حرف بزند و خودش را بیان کند. وضعیت ناامیدکننده‌ای است اما مادرش رفته رفته متوجه می‌شود که ایدو می‌تواند خواندن و نوشتن یاد بگیرد. راه برای ارتباط باز می‌شود.
ایدو حالا خودش را با نوشتن بیان می‌کند و بیشتر از طریق آی‌پد. یک صفحه ساده لمینیت‌شده هم دارد که یک طرف آن اعداد نوشته شده و یک طرف هم حروف. ایدو با اشاره به حروف، جمله می‌سازد و افکار و خواسته‌هایش را منتقل می‌کند.
آی‌پد ایدو صدای او شده است.
یکی از نقاط عطف زندگی ایدو نگارش و انتشار کتاب «ایدو در اوتیسم‌لند» است، کتابی که در آن از دنیای خودش، نشانگان اوتیسم و شیوه‌های آموزش به بچه‌های اوتیستیک سخن می‌گوید. او همچنین تصورات رایج را درباره افراد اوتیستیکی که نمی‌توانند حرف بزنند به شدت به چالش می‌کشد.
سخنرانی ایدو کدار در جامعه اوتیسم آمریکا
ایدو از بچگی با حیوانات خانگی و به‌ویژه سگ مانوس بوده. او در یکی از پست‌های وبلاگش می‌نویسد که افراد اوتیستیک باید حتما حیوان خانگی داشته باشند.
ایدو در صفحه فیس‌بوک خود زیر این عکس نوشته است: با دوستم پونی.