«نوارهای جنگ» مستندی در باره جنگ عراق از دید سربازان آمریکا

از این هفته سینماهای نیویورک نمایش فیلم بی‌سابقه‌ای را آغاز کردند که یک خبرنگار آمریکائی از ترکیب صحنه‌هائی ساخته است که سربازان آمریکائی در عراق با دوربین‌های سبک ویدئوئی از صحنه‌های زندگی و نبرد خود علیه شورشیان فیلمبرداری کرده‌اند. فیلم The War Tapes با ابتکار یک روزنامه‌نگار نیویورکی شروع شد به نام خانم دبورا اسکرنتن Deborah Scranton که حاضر نشد مانند خبرنگارهای دیگر با جوخه‌ای از سربازان آمریکائی در جنگ همراه شود، ولی پیشنهاد کرد که به جایش دوربین‌هائی در اختیار سربازان قرار دهد.خانم اسکرنتون از طریق اینترنت با این سربازها در تماس بود، و گاهی آنها را وادار می‌کرد با خودشان مصاحبه کنند. وی این فیلم را از یکهزار ساعت نوار ویدئو بیرون کشیده است. بهنام ناطقی (رادیو فردا، نیویورک): فیلم «نوارهای جنگ» The War Tapes که جایزه بهترین مستند را ماه گذشته در جشنواره عظیم ترایبکای نیویورک دریافت کرد را منتقدها به عنوان مهم‌ترین فیلم در باره حضور نظامی آمریکا در عراق ستوده‌اند، زیرا برخلاف فیلم‌های مستند و هزاران دقیقه فیلم خبری که در عراق توسط دوربین‌ بدست‌های آمریکائی و اروپائی تهیه شده است، این فیلم را خود سربازها فیلمبرداری کرده‌اند. در 97 دقیقه این فیلم مونتاژی خیره‌کننده عرضه می‌کند از نوارهائی که صحنه‌های جنگ و وحشت را بازتاب می‌دهند، از درون، از دید دست‌اندرکاران آنها. آنچه ساخته شدن چنین فیلمی را میسر ساخته است، کوچک شدن وسایل فیلمبرداری ویدئوئی است، و همچنین امکانات اینترنت برای نقل و انتقال ویدئو و تماس آنی از طریق پیامگیر. دوربین که در گذشته به سختی روی شانه یک نفر سوار می‌شد و همیشه به کمک یک نفر دیگر برای حرکت کردن و نور دادن نیاز داشت، حالا به قدری کوچک شده است که همه جا می‌تواند برود و به قدری حساس شده است که در هر نوری می‌تواند فیلم بگیرد. خیلی از سربازان آمریکائی با دوربین‌های دیجیتالی در صحنه جنگ عراق حضور یافته‌اند و سازندگان فیلم The War Tapes از آنها دعوت کرده‌اند که فیلم‌های خود را به آنها بفرستند، ولی خود فیلم The War Tapes با ابتکار یک روزنامه‌نگار نیویورکی شروع شد به نام خانم دبورا اسکرنتن Deborah Scranton که حاضر نشد مانند خبرنگارهای دیگر با جوخه‌ای از سربازان آمریکائی در جنگ همراه شود، ولی پیشنهاد کرد که به جایش دوربین‌هائی در اختیار سربازان قرار دهد. یک واحد از نیروهای آمریکا، گارد ملی مستقر در ایالت نیوهمشایر، که مامور خدمت درعراق شده بود، از این فکر استقبال کرد. خانم اسکرنتون در مصاحبه‌ای اشاره کرد که سربازها ابتکارهای جالبی برای سوار کردن دوربین ویدیوئی به روی وسیله نقلیه، یا تفنگ‌های خود به کار بسته بودند، و بعد از فشار دادن دگمه ضبط، دوربین‌ها را به حال خود گذاشتند و جذابیت این فیلم در این است که بیشتر صحنه‌های تکان دهنده آن را در حالی برداشته شده است که هیچکس متوجه حضور دوربین نیست. خانم اسکرنتون از طریق اینترنت با این سربازها در تماس بود، و گاهی آنها را وادار می‌کرد با خودشان مصاحبه کنند و ویدئوی آن را برایش از طریق اینترنت بفرستند، برای توضیح صحنه‌هائی که در نبرد فیلمبرداری شده بود. برای ساختن این 97 دقیقه بیش از یکهزار ساعت فیلم ویدئوئی برداشته شده. برای این کار، خانم اسکرنتون از همکاری یک سرباز و فیلمساز 26 ساله لبنانی – آمریکائی بهره‌مند شد به نام آقای زک بزی Zack Bazzi که می‌گوید به تدریج بیشتر و بیشتر در این طرح درگیر شد و حتی گاهی خانم اسکرنتون از او می‌خواست از کمک یک سرباز دیگر برای فیلمبرداری توضیح او در باره صحنه‌هائی که اتفاق افتاد، استفاده کند. فیلم نوارهای جنگ، نخستین فیلم جنگی که آن را خود سربازان فیلمبرداری کرده‌اند، از جمله به واکنش سربازان به تجربه مورد حمله قرارگرفتن با بمب‌های کنار جاده‌ای می‌پردازد و همچنین به برداشت سربازان از ماموریت کوتاه‌مدت و درازمدت ارتش آمریکا در عراق، و شوخی‌هائی گاه چندش‌آور، مثل صحنه‌ای که سربازها در باره شباهت اعضای تکه پاره بدن انسان با انواع گوشت در مغازه‌ها به شوخی می‌پردازند. خانم اسکرنتون اشاره کرد که در این فیلم شاهد آسیب‌‌پذیری‌ها و ضعف‌های سربازان و شاهد پیچیدگی‌های خارق‌العاده آنها هستیم و این فیلم شکل واقعی جنگ را نشان می‌دهد که خاک‌آلود، زشت و واقعیتی به خون آغشته است.