با افزایش صادرات نفتی به کشورهای آسیائی، ایران بر واردات کالا از آسیا می افزاید

حجت‌الله غنيمي فرد، مدير امور بين‌المللي شرکت ملي نفت ايران گفت در حال حاضر 62 در صد نفت صادراتي ايران راه بازار هاي آسيائي همچون چين، هند و پاکستان را در پيش مي‌گيرد. از 38 در صد باقيمانده، 30 در صد به بازارهاي اروپائي فرستاده مي‌شود و بقيه به آفريقا مي‌رود. اروپا به دلایل زیست محیطی به واردات نفت سبک بدون گوگرد روی آورده است و نیاز آسیا به مواد سوختنی به تدریج بالا رفته است. بر خلاف گذشته، ایران بخش روز افزوني از کالاهاي ساخته شده مورد نياز خود را از کشورهای آسیائی از جمله چین و هند تامين مي‌کند که به تازگي به صف قدرت‌هاي صنعتي پيوسته‌اند. فریدون خاوند (رادیوفردا، پاریس): در روزگاري نه چندان دور، ايران، همانند بسياري ديگر از کشورهاي فروشنده طلاي سياه، صادرات نفتي اش را عمدتا راهي قدرت هاي صنعتي غرب مي‌کرد و، در عوض، کالا هاي صنعتي مورد نيازش را از همان قدرت ها مي‌خريد. تحولات پديد آمده در جغرافياي صنعتي جهان، و به ويژه پيدايش قدرت هاي تازه نفس اقتصادي در آسيا، جهتگيري بازرگاني خارجي ايران را هم دگرگون کرده است. خبرگزاري «مهر» به نقل از حجت‌الله غنيمي فرد، مدير امور بين‌المللي شرکت ملي نفت ايران مي نويسد که در حال حاضر 62 در صد نفت صادراتي ایران راه بازار هاي آسيائي همچون چين، هند و پاکستان را در پيش مي‌گيرد. از 38 در صد باقيمانده، 30 در صد به بازارهاي اروپائي فرستاده مي‌شود و بقيه به آفريقا مي‌رود. تغيير عمده جهتگيري صادرات نفتي ايران از غرب به آسيا، طبعا با نياز روز افزون قدرت هاي نوظهور اين منطقه به مواد سوختي، بي ارتباط نيست. ولي در وراي اين پديده، مدير امور بين‌المللي شرکت ملي نفت ايران بر عامل ديگري نيز انگشت ميگذارد که از ملاحظات زيستمحيطي کشورهاي اروپائي سرچشمه مي‌گيرد. به گفته او اروپائيان به وارد کردن نفت بدون گوگرد، به عبارت ديگر نفت سبک‌تر روي آورده‌اند و، در نتيجه، ميزان تقاضاي آنها براي نفت خام کشورهاي خليج فارس، از جمله ايران، کمتر شده است. هر چه باشد، ترديد نمي توان داشت که بيدار شدن غول هاي جمعيتي آسيا (چين و هند) و پيشرفت هاي آنها در عرصه اقتصادي يکي از مهم ترين عوامل بالا رفتن تقاضاي جهاني نفت و اوج‌گيري بهاي آن است و ايران نيز، همانند بسياري ديگر از کشورهاي صادر کننده نفت، تلاش خواهد کرد جاي پاي محکم تري در بازار هاي نوظهور طلاي سياه به دست آورد. اين تحول، جغرافياي روابط اقتصادي بين المللي ايران را دگرگون ساخته است، بي آنکه در ساختار بازرگاني خارجي آن تحولي بنيادي به وجود آورده باشد. ايران همچنان يک کشور تک محصولي صادر کننده مواد خام است، ولي بر خلاف گذشته بخش روز افزوني از کالاهاي ساخته شده مورد نياز خود را از کشورهائي تامين مي‌کند که به تازگي به صف قدرت‌هاي صنعتي پيوسته‌اند. سرازير شدن انبوه کالا هاي چيني به بازار ايران آشکار ترين نشانه اين دگرگوني بزرگ است.