آينده روشن زنان ايران، از ديد نخستين وزير امور زنان پيش از انقلاب

مسعود ملک (راديوفردا): مهناز افخمي، اولين وزير امور زنان، پيش از انقلاب اسلامي ايران و فعال حقوق زنان، که به دعوت کانون ايرانيان دانشگاه تورانتو به اين شهر سفر کرده است، در مورد جنبش زنان و سازمان زنان به ايراد سخنراني پرداخت. وي مي گويد که مسير موفقيت زنان ايران، عليرغم دشواري هاي متعدد، بسيار روشن است. مريم اقوامي (راديوفردا، تورانتو): مهناز افخمي، نخستين وزير امور زنان در ايران، و دبيرکل سازمان زنان ايران پيش از انقلاب اسلامي 1357، که به دعوت کانون ايرانيان دانشگاه تورانتو به اين شهر سفر کرده است، در مورد جنبش زنان و سازمان زنان به سخنراني پرداخت. در حاشيه اين سخنراني که با استقبال وسيع ايرانيان مقيم تورانتو مواجه شده بود، در مورد وضعيت زنان ايران، قبل و بعد از انقلاب اسلامي 1357، از وي پرسيدم: مهناز افخمي (نخستين وزير امور زنان در ايران پيش از انقلاب، تورانتو): آينده زنان ايران را بسيار روشن مي دانم، چون زناني هستند شجاع، متعهد، و مستقل و خودآگاه. اين رانشان دادند، هم قبل از انقلاب، هم به خصوص بعد از انقلاب که در شرايط بسيار مشکل، حضور خودشان را در همه صحنه ها مطرح کردند. واقعا نقش فوق العاده اي داشتند در اين که نگذارند شرايط بسيار دشواري که با آن روبرو هستند، نقش آنها را تقليل دهد، و يا اينکه حضور آنها را کمرنگ کند. در ارتباط با قبل و بعد از انقلاب، قبل از انقلاب آنچه که وجود داشت براي زنان، اين بود که پيش فرض جامعه، چه در سطح دولت، و چه در سطح مردم، اين بود که توسعه مهم است، پيشرفت مهم است، مدرنيزم مهم است، همه افراد جامعه بايستي نقش داشته باشند در به وجود آوردن شرايطي که بيانجامد به توسعه و پيشرفت. البته اينها به دست نيامده بود در همه زمينه ها، ولي هدف در اين سطح بود. آنچه که به طرف آن پيش مي رفتيم، آنچه که مشخص شده بود به عنوان آرمان مردم، توسعه مملکت بود، و مساوات بين زن و مرد. آنچه که پس از انقلاب مطرح شد، اين است که حکومت فعلي در واقع مساوات را جزو پيش فرض ارتباطات و روابط سياسي – اجتماعي نمي بيند. يعني زنان را به عنوان مکمل مردان مي دانند، و نقش زنان را نقش تعيين کننده اي نمي بينند، مگر در سطح نگهداري از بچه ها، و در خانواده. در نتيجه دو جهان بيني کاملا مختلف وجود دارد، که اثر مي گذارد روي نقش زنان. البته زنان با همت زياد، حضور خودشان را مطرح مي کنند، سعي مي کنند که همه جا بتوانند باشند، و موفق باشند، ولي کمکي از حکومت براي ايشان متاسفانه ميسر نيست. چون همينطور که گفتم اصولا هدف متفاوت شده است. م.ا.: خانم افخمي در بخش ديگري از گفتگو با راديوفردا، درباره نقش فعال زنان، داخل و خارج از ايران، و نيز مبارزه آنها براي دستيابي به حقوق برابر با مردان مي گويد: مهناز افخمي: ما خيلي خوشحاليم که در سالي که گذشت، واقعا زنان ايران فوق العاده خود را نشان دادند، مخصوصا که ديديم که شهره آغداشلوي عزيز براي اسکار، نزديک شد به بردن جايزه، شيرين عبادي البته همه به ايشان افتخار مي کنيم که جايزه صلح را بردند، در سطح ديگري، آذر نفيسي، که ماه ها است که کتاب وي در بالاترين سطح از توجه و فروش در جهان قرار دارد، به 20 زبان ترجمه شده است. در نتيجه اين، چهره هاي متفاوتي است که خيلي خودشان را در سطح بين المللي نشان دادند و همه به ايشان افتخار مي کنند. البته چهره هاي ديگري هم هستند، که در سطح بين المللي نام شان مطرح نشده، ولي به همان شدت تلاش مي کنند، مي کوشند، کار مي کنند، مهرانگيز کار، در داخل ايران افراد مختل ديگري نقش مهمي دارند. هستند کساني که در علوم، ارتباطات، و غيره. همه اينها واقعا اميدوار کننده است، و انشاء الله زماني پيش بيايد که قوانين مملکتي، جهان بيني مملکت هم در سطحي باشد که افراد جامعه، و به خصوص زنان جامعه هستند. م.ا.: خانم افخمي که پس از انقلاب به آمريکا سفر کرد، بيش از سه دهه است که فعاليت هاي خود را در امور زنان ادامه داده است. وي هم اکنون در سازمان هاي بسياري براي برابري حقوق زنان و تثبيت جايگاه آنان در جوامع مختلف فعاليت مي کند. مهناز افخمي مقالات و کتاب هاي متعددي منتشر کرده است: «زنان در تبعيد»، «ايمان به آزادي»، «حقوق زنان در دنياي اسلام»، و «در چشم طوفان: زنان در ايران پس از انقلاب»، ازجمله پرطرفدارترين کتاب ها نوشته شده توسط اين محقق و فعال حقوق زنان است. مهناز افخمي، اولين وزير امور زنان، پيش از انقلاب اسلامي ايران و فعال حقوق زنان، که به دعوت کانون ايرانيان دانشگاه تورانتو به اين شهر سفر کرده است، در مورد جنبش زنان و سازمان زنان به ايراد سخنراني پرداخت. خانم افخمي در مصاحبه با راديوفردا مي گويد که آينده زنان ايران را بسيار روشن مي داند، چون زناني هستند شجاع، متعهد، و مستقل و خودآگاه، و اين رانشان دادند، هم قبل از انقلاب، هم به خصوص بعد از انقلاب که در شرايط بسيار مشکل، حضور خودشان را در همه صحنه ها مطرح کردند. وي مي گويد که آنچه که قبل از انقلاب به طرف آن پيش مي رفتيم، توسعه مملکت بود، و مساوات بين زن و مرد بود، اما پس از انقلاب، حکومت مساوات را جزو پيش فرض ارتباطات و روابط سياسي – اجتماعي نمي بيند، يعني زنان را به عنوان مکمل مردان مي دانند، و نقش زنان را نقش تعيين کننده اي نمي بينند.