(rm) صدا |
در پايان جنگ جهاني دوم، يک نظام امنيت جمعي در قالب سازمان ملل متحد و رکن پرقدرت آن، شوراي امنيت، به وجود آمد که مسئوليت آن حفظ صلح در جهان بود. شوراي امنيت هرچند موفق به جلوگيري از جنگ هاي محلي نشد، ولي در مجموع توانست جلو برخورد مستقيم قدرت ها را بگيرد. در سال 2003 مساله سلاح هاي کشتار جمعي عراق، اجماع ميان قدرت هاي بزرگ در سازمان ملل را از بين برد و آمريکا و بريتانيا بدون کسب مجوز از شوراي امنيت به عراق حمله کردند که اين جنگ قربانيان زيادي گرفت. اين مساله سازمان ملل را به انديشيدن درباره اقدامي دست جمعي بر ضد تروريست وادار ساخت. همکاري آمريکا با سازمان ملل پس از سقوط صدام باعث شد که در ماه اکتبر قطعنامه اي که باني آن آمريکا بود و خواستار حمايت گسترده بين المللي را در مورد عراق خواستار شده بود، تصويب شود. تمامي اين کشمکش ها مقامات سازمان ملل را به لزوم ايجاد تغييرات ساختاري در اين سازمان معتقد کرده است.
