چشم انداز انتقال امتياز ارگان مطبوعاتي محافظه كاران ميانه رو

مهدي خلجي هفدهم ارديبهشت سال 77 روزنامه انتخاب به عرصه مطبوعات قدم گذاشت. اين روزنامهه در محافل سياسي نزديك به رهبر ايران ارزيابي مي شد، با روزنامه نگاران حرفه اي كه در روزنامه هاي جامعه و توس و ايران همكاري كرده بودند، كار خود را آغاز كرد. تحليلگران بسياري روزنامه انتخاب را نخستين روزنامه مدرن و عقلاني جناح محافظه كار پس از انقلاب دانستند و ظهور آن را مايه اميدي، هم در زمينه مطبوعات و هم در عرصه سياسي تفسير كردند. روزنامه انتخاب نماينده يك گرايش يا انشعاب از جناح راست به سمت عقلانيت و مصلحت انديشي سياسي تلقي شده است. اما از همان آغاز انتشار، محافظه كاران تندرو و نيز بخشي از جريان اصلاح طلبي ناخرسندي خود را از انتشار چنين روزنامه اي نشان مي دادند و براي نمونه، روزنامه صبح امروز به صاحب امتيازي سعيد حجاريان، گاه مقالات انتقادي عليه آن مي نوشت و روزنامه انتخاب را به دورويي سياسي متهم مي كرد. روزنامه انتخاب با موضع گيري هاي متفاوت خود هردو جناح كشور را غافلگير مي كرد. مثلا در جريان درگيري كوي دانشگاه، اين روزنامه آشكارا جانب دانشجويان را گرفت و در مورد استيضاح اول عطاء الله مهاجراني، وزير سابق فرهنگ و ارشاد اسلامي، از وي و روند اصلاحات فرهنگي دفاع كرد. دفتر تبليغات اسلامي قم كه يكي از كانون هاي اصلي محافظه كاران ايران است، سياست هاي روزنامه انتخاب را با اهداف خود منطبق نمي ديد. اگرچه تغيير صاحب امتيازي روزنامه انتخاب از طه هاشمي به دفتر تبليغات امروز اعلام شد، ولي دفتر تبليغات از همان نخست كوشيد تا مهار و مديريت اين روزنامه را بدست گيرد. طه هاشمي نماينده سابق قم در مجلس بود كه درست به دليل مواضع خاص خود، از حمايت جناح هاي اصلاح طلب و محافظه كار محروم ماند و در انتخابات مجلس ششم به پارلمان راه نيافت. برخي تحليل گران مي گويند كه اين گرايش مصلحت گرا و ميانه رو، ممكن است كه به سبب فشار هاي دوجناح، تريبون اصلي خود را كه روزنامه انتخاب است، از دست بدهد. اما گرداننذگان روزنامه انتخاب، ماه گذشته نخستين شماره ماهنامه خود را به نام "راه سوم" منتشر كردند و در انتطار گرفتن مجوز انتشار روزنامه تازه اي با عنوان اخبار امروز هستند. همچنين، برخي از از آنها در صدد گرفتن مجوز تشكيل يك حزب از وزارت كشور نيز هستند. شايد به اين ترتيب بتوان گفت كه گرايش ميانه رو محافظه كار به اين نتيجه رسيده است كه هرگونه تحول و نوآوري سياسي بدون فاصله گرفتن از كانون هاي اصلي محافظه كاران و بريدن ارتباط سياسي و اداري با آنها ممكن نيست و به همين دليل ادامه حيات خود را در استقلال بنيادي از جناح محافظه كار و جناح اصلاح طلب مي داند. اما آيا اين جريان سياسي به اندازه كافي از شالوده فكري و اصول متمايزي برخوردار هست كه حتي در صورت استقلال از جناح راست نيز بتواند در فضاي سياسي ايران جايگاهي داشته باشد؟ به نظر مي رسد كه در دوره تازه فعاليت اين گروه، بهتر بتوان در باره مباني فكري و رويكرد سياسي آنها داوري كرد.