نوروز فرصتي براي انديشيدن به آينده

ايرج گرگين شنوندگان عزيز، فرا رسيدن بهار و نو شدن روز براي ايرانيان تنها به معناي پايان يك سال و آغاز سالي ديگر نيست. قرن قرن هاست كه روز ها مانده به دقايق پايان سال، احساس ديگري وجود ايرانيان را تسخير مي كند. قرن هاست كه زمزمه مي كنند نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد و قرن هاست انتظار مي كشند تا به هنگام جوان شدن دگرباره عالم پير، زماني كه ارغوان جام عقيقي به سمن مي بخشد و چشم نرگس به شقايق مي نگرد، بلبل از ظلمي كه بر او رفته از غم هجران نعره زنان تا سراپرده گل نورسته بشتابد و داد خويش بستاند. آري دل بستن به به نويدهايي كه بهار و نوروز با خود مي آورد يكي از ويژگي هاي ايرانيان است. براي ايرانيان هر بهار و نوروز، نويد و اميد پايان دوري ها و رنج ها و نامرادي ها و فرارسيدن روزهايي بهتر را همراه دارد. به آينده مي انديشند و در دل هاي آنان آرزوي هاي نهفته و اميدهاي مانده در پشت درهاي بسته انتظار به همراه لاله هاي دشت هاي سرزمين زيبا و پهناورشان مي شكفند. چنين است كه روز نو و آغاز هر بهار براي ايرانيان رويدادي نيست كه بي تفاوت از كنار آن بگذرند واز اين روست كه هيچكس و هيچ چيز ايرانيان را از بزرگداشت نوروز بازنداشته است. حتي براي آنان كه دور از سرزمين زادگاهشان به سر مي برند، گندم تازه رسته و سفره هفت سين و كلمات شاعران رشته هايي است كه با ايران پيوندشان مي دهد. آنان به خوان گسترده نوروزي چشم مي دوزند و پرنده خيالشان به فرسنگها دورتر پرواز مي كند به جايي كه خود چون سبزه از خاك آن رسته اند و آب رود ها و جويبارهايي كه از كوهستان هاي بلند آن جاري است، نهال وجودشان را برومند كرده است. در كنار خوان نوروزي مي نشينند اما نيمي از دلشان فرسنگ ها دورتر از آن سرزميني است كه اكنون بلندي هاي شمالش از برف پوشيده است و سواحل جنوبش تن به آفتاب گرم سپرده است و از اين سو تا آن سوي آن اندك اندك جوانه ها بر پيكر درخت هايش خودنمايي مي كنند و شكوفه ها بر شاخه ها چهره مي نمايند. يكي از زيباترين و بهترين نوشته هايي كه در باره نوروز خوانده ام اثري است از استاد زنده ياد دكتر پرويز ناتل خانلري. و آن را در آغاز سال نو به شما تقديم مي كنم.