جمهوری اسلامی از برگزاری راهپیمائی به مناسبت روز معلم جلوگیری کرد: مصاحبه با علی اشرف درویشیان

معلمان کشور در بیانیه ای اعلام کردند که در صورتی که رژیم جمهوری اسلامی از برگزاری راهپیمائی روز معلم جلوگیری کند، آنها در یک اقدام نمادین روز 12 اردییبهشت یک زنگ از رفتن به کلاسها خودداری می کنند. علی اشرف درویشیان، نویسنده برجسته و معلم سابق، در مصاحبه با رادیو فردا می گوید در زمان انقلاب تشکل های مستقلی برای احقاق حقوق معلمان و کارگران به وجود آمد اما زیر فشار حکومت جمهوری اسلامی تمام تشکل های صنفی دولتی شدند. وی می افزاید درسالهای اخیر معلمان دست به اقداماتی زدند و اعتصاب سندیکای مستقل کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی سرکوب شد. وی می گوید کارگران و معلمان کشور که از نظر تامین معاش در مضیقه به سر می برند، بیشتر وقت خود را به انجام مشاغل جانبی می گذرانند و وقتی برای فعالیت های صنفی برای آنها باقی نمی ماند. فاطمه امان (رادیوفردا): روز معلم، 12 اردیبهشت، به یاد اعتصاب تاریخی معلمان در سال 1340 در برابر مجلس شورای ملی، که به مرگ دکترخانعلی، یک دبیر تهرانی منجر شد، امسال در شرایطی سپری می‌شود که دولت جمهوری اسلامی اجازه راهپیمائی به معلمان کشور را صادر نکرد. علی سرفراز یزدی، نماینده مجلس شورای اسلامی گفت در شرایطی کنونی ایرانی در نظام بین‌الملل، تظاهرات معلمان وجه منفی دارد و غیرقابل توجیه است. معلمان کشور از طریق تشکل‌های صنفی روزهای 25 و 26 فروردین ماه در شهر کرد بیانیه‌ای صادرکردند و با اشاره به میان‌تهی از آب درآمدن وعده‌های دولت اعلام کردند در صورتی که تا 5 اردیبهشت‌ماه اجازه تظاهرات روز معلم صادر نشود، روز 16 اردیبهشت در یک حرکت مقدماتی زنگ دوم به کلاس نخواهند رفت. علی اشرف درویشیان، نویسنده و از معلمان با سابقه کشور، در باره روز معلم در مصاحبه با رادیوفردا می‌گوید: علی اشرف درویشیان: روزهائی که نامگذاری می‌شود برای قدردانی یا یادآوری زحمات معلمان و نیز برای همبستگی بیشتر بین اصناف مختلف اغلب در این روزها فعالیت‌های بیشتری از طرف معلمان و کارگرها برای اظهاروجود انجام می‌شود. و این روزها البته سابقه تاریخی دارد. مثلا روز معلم برمی‌گردد به فعالیت‌های ممتدی که در طول تاریخ آموزگاران و اساتید ایرانی انجام دادند. مهم‌ترین آنها مسئله‌ای بود که به اسم یک معلم به نام خانعلی در نزدیک مجلس کشته شد. و این باعث شد که این روز به اسم روز معلم نامگذاری بشود و در این روز معلم‌ها به هرحال خواسته‌های خود را بیان کنند. اما در جامعه امروز ایران متاسفانه هنوز معلم نتوانسته به حقوق واقعی خودش دسترسی پیدا کند به خاطر اینکه مشکلاتی همیشه در این راه بوده و از اجتماع معلم‌ها جلوگیری کردند واگر اعتراضی داشتند، این اعتراض‌ها سرکوب شده و خواسته‌های آنها همچنان در بوته فراموشی قرار گرفته است. امیر آرمین (رادیوفردا): درست در روزهای انقلاب کانون مستقل معلمان شکل گرفت. آیا الان یک همچه سازمانی وجود دارد که معلم‌ها از طریق آن بتوانند خواست خودشان را دنبال کنند؟ علی اشرف درویشیان: در همان روزهای آغاز انقلاب، بسیاری از تشکیلات مستقل صنفی تشکیل شدند، شامل معلم‌ها و کارگرها بودند که به مرور از این تجمع این تشکیلات جلوگیری شد و همه این تشکیلات دولتی شدند. در چند سال اخیر صنف‌ها این تجمع ‌ها، آهسته آهسته خود را از زیرنفوذ تشکیلات دولتی خارج کردند، اما خوب چند تظاهرات و اظهارات وجودی که از طرف اینها بیان شد، اینها سرکوب کردند و نشد که کاملا به یک حالت منسجمی دسترسی پیدا کنند. به این خاطر الان واقعا ما به آن صورت یک تشکیلات مستقل نداریم. چه در مورد کارگرها که نمونه واضح آن همین اعتراضات سندیکای شرکت واحد بود و چه توسط معلم‌ها که هنوز به جائی نرسیده است و حقوق‌شان آن طور که باید به آنها داده نشده. ا.آ.: پیامی برای معلمان کشور دارید به مناسبت روز معلم، به عنوان یک معلم؟ علی اشرف درویشیان: من فکر می‌کنم تازمانی که معلم‌های کشورما در یک سازمان گرد هم نیایند و اساسنامه خاص خودشان را ننویسند و منشور خاص خودشان را تهیه نکنند، همچنان بلاتکلیف خواهند ماند و همچنان حقوق‌شان ضایع و پایمال خواهد شد. بزرگترین کاری که معلم‌ها خواهند کرد این است که واقعا دورهم جمع بشوند و بخواهند که وضع‌شان بهتر شود و در این روزگاری که می‌بینیم در تمام دنیا چطور واقعا سندیکاهای مختلف و اصناف مختلف می‌توانند به حقوقشان دسترسی پیدا کنند، در ایران هم باید این وضع ایجاد شود توسط کارگران مبارز و معلم‌هائی که سالهای سال زحمت کشیدند و همچنان حقوقشان پامال شده. این کار باید انجام بشود. مهم‌ترین و ضروری‌ترین کار همین است که معلم‌ها خواستار یک سندیکا و یک صنف و یک اجتماع کامل وفراگیر بشوند. ا.آ.: معلمان یک لشگر 20 میلیونی از دانش‌آموزان را دارند و به تبع آن پدرمادرهای این‌ها را. چرا نتوانسته‌اند با ارتباط برقرار کردن خوب با این گروه بزرگ که می‌توانند عامل فشار باشند، دست کم یک انجمن صنفی خودشان و یک اتحادیه صنفی تشکیل بدهند. آیا این نقطه ضعف معلم‌ها بوده که نتوانسته‌اند چنین رابطه‌ای را برقرار کنند؟ علی اشرف درویشیان: نه این به خاطر ضعف کاری و عدم مسئولیت معلم‌ها نیست بلکه به نظرمن مهم‌ترین مسئله این است که کارگرها و معلم‌های این مملکت، مجبور هستند به خاطر امرار معاش خود شان پنج جا کار کنند. الان مشکلات مالی مهم‌ترین مشکلی است که این قشرها زحمت‌کش با آن درگیر هستند. به این خاطر خیلی کمتر می‌توانند به مسائل صنفی و اجتماعات خودشان بپردازند. مهم‌ترین مسئله این است وگر نه، هروقت که فرصتی معلم‌های ما داشتند به این کار پرداختند. و بعد، این راه هم فراموش نکنیم که برخورد خشن با معلم‌ها مسئله مهمی است و معملی که وابسته به حقوق ناچیز ماهانه خودش است، وقتی این حقوق در خطر بیافتد، خوب، واقعا مشکل بزرگی برای او درست خواهد کرد.