(rm) صدا | [ 3:08 mins ]
محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی، روز جمعه فردا برای شرکت در نهمین گردهمایی سران سازمان همکاری اقتصادی (اکو) ECO به باکو می‌رود. سازمان همکاری اقتصادی با ده کشور عضو، که میراث تاریخی و فرهنگی کم و بیش مشترک دارند، هفت میلیون کیلومتر مربع و 350 میلیون نفر جمعیت را در بر میگیرد، از منابع عظیم نفت و گاز برخوردار است و با اروپا، خلیج فارس، روسیه هند و چین مرز مشترک دارد. اکو به جائی که به یک سازمان همکاری های اقتصادی میان کشورهای منطقه تبدیل شود، همچنان جنبه تشریفاتی خود را حفظ کرده است و کشورهای اصلی عضو آن به جای اینکه شریک باشند، رقیب یکدیگر هستند. فریدون خاوند (رادیوفردا، پاریس): رئیس جمهوری اسلامی محمود احمدی نژاد ، روز جمعه به نمایندگی از سوی ایران در گردهمایی سران سازمان همکاری اقتصادی (اکو) شرکت می‌کند.
اکو، که نخستین نشست سران آن بهمن ماه 1370 در تهران برگزار شد، نخست با شرکت ایران و ترکیه و پاکستان به وجود آمد و بعد ها به پنج کشور نوبنیاد آسیای مرکزی و نیز افغانستان و جمهوری آذربایجان گسترش یافت.
سازمان همکاری اقتصادی با ده کشور عضو، که میراث تاریخی و فرهنگی کم و بیش مشترک دارند، هفت میلیون کیلومتر مربع و 350 میلیون نفر جمعیت را در بر میگیرد، از منابع عظیم نفت و گاز برخوردار است و با اروپا، خلیج فارس، روسیه هند و چین مرز مشترک دارد.
به رغم همه این برگ های برنده، اکو تاکنون نتوانسته است به یک سازمان فعال در عرصه همکاری منطقه ای بدل شود. نگاهی سریع به جغرافیای جهان نشان میدهد که تشکل های مبتنی بر همگرایی اقتصادی به مهره هایی بسیار پویا در شطرنج روابط بین المللی بدل شده اند. اتحادیه اروپا، نفتا NAFTA در آمریکای شمالی، مرکوسور MERCOSUR در آمریکای جنوبی و آسه آن ASEAN در آسیای جنوب خاوری نقشی فعال در مبادلات بازرگانی و سرمایه گذاری در سطوح منطقه ای ایفا میکنند. در خلیج فارس، شش کشور عرب عضو شورای همکاری، زمینه ایجاد یک اتحادیه پولی را فراهم میآورند.
در عوض اکو تا تبدیل شدن به یک اتحادیه واقعی افتصادی، راهی دراز در پیش دارد. فعالیت‌های آن بیشتر تشریفاتی است و بخش بزرگی از جمعیت کشورهای عضو آن، حتی نامش را نشنیده‌اند. در این میان ایران به دشواری می‌تواند اکو را برای خود یک پایگاه همکاری منطقه‌ای به منظور رهایی یافتن از انزوا به شمار آورد.
ایران و ترکیه و پاکستان، سه قدرت اصلی اکو، بیش از آنکه شریک باشند، رقیب یکدیگرند و درباره شمار زیادی از مسایل سیاسی و اقتصادی منطقه‌ای، و گزینش متحدان خود در سطح جهانی، جهت‌گیری‌هائی متفاوت و گاه حتی متضاد دارند. حجم روابط بازرگانی درون اکو نیز از شکست این سازمان در پیشبرد یک همگرایی واقعی اقتصادی در آسیای مرکزی و غربی خبر میدهد.
