(rm) صدا | [ 3:53 mins ]
برنامه این هفته یادداشت هایی از تهران به موضوع برنامه های هسته ای ایران و واکنش مردم تهران به ادعاهای مقامات جمهوری اسلامی اختصاص دارد. طي يکي دو سال اخير نظام اسلامي کوشيده است تا با تبليغات گسترده رسانه هاي فعاليت هاي اتمي خود را حداقل در نزد مخاطبان داخلي صلح آميز معرفي نمايد. کوششي که ظاهرا کمترين توفيقي به همراه نداشته است. آرش ايراني: اين روزها اگر با طيف هاي مختلف مردم ايران به گفتگو بپردازيد، خيلي سريع درخواهيد يافت که اکثر آنان روي يک نکته اتفاق نظر دارند. جمهوري اسلامي به دنبال ساخت سلاح هسته اي است و اين در حالي است که طي يکي دو سال اخير نظام اسلامي کوشيده است تا با تبليغات گسترده رسانه هاي فعاليت هاي اتمي خود را حداقل در نزد مخاطبان داخلي صلح آميز معرفي نمايد. کوششي که ظاهرا کمترين توفيقي به همراه نداشته است. اما به راستي دليل عدم پذيرش ادعاي صلح آميز بودن تلاش هاي هسته اي حکومت ايران از سوي مردم چيست؟
به عقيده تحليلگران بي اعتمادي مفرط جامعه نسبت به حکومت از سويي و پافشاري هاي نظام بر حفظ بخشي از برنامه هاي هسته اي خود از سوي ديگر دلايل اصلي اين امر به شمار مي آيند. کما اين که وقتي از حميدرضا که 38 ساله و مهندس کامپيوتر است مي خواهيم تا نظرش را درباره برنامه هاي اتمي ايران بگويد، چنين اظهار نظر مي کند: بعيد مي دانم که اين نظام به دنبال دستيابي به بمب اتمي نباشد، چرا که ماهيت سران اين رژيم به گونه اي است که از اول انقلاب تا کنون به دنبال فعاليت هاي مخاطره آميز بوده اند.
افشين 29 ساله هم که کارمند يک شرکت خصوصي است مي گويد: به نظر من اينها چوپان دروغگو شده اند، اصولا ما عادت کرده ايم که هر وقت مي گويند کاري را انجام نداده ايم يعني حتما آن کار را انجام داده اند و بالعکس، به اعتقاد من در مورد فعاليت هاي هسته اي هم اين ماجرا صدق مي کند. مسعود هم که معلم يکي از دبيرستان هاي تهران است، خاطرنشان مي کند تاکيد بيش از حد نظام بر روي مواردي چون عدم تعليق غني سازي اورانيوم و يا در اختيار داشتن رآکتور آب سنگين واقعا براي من و بسياري از اطرافيان سوال شده است اگر اين حکومت حقيقتا مقاصد صلح آميزي را پيگيري مي کند، چه اصراري دارد که با دامن زدن به جو سوءظن شرايط کنوني را دشوارتر نمايد. البته تمامي کساني که معتقد به غيرصلح آميز بودن فعاليت هاي هسته اي جمهوري اسلامي هستند، لزوما مخالفتي با اين برنامه ها ندارند. چه بسياري از نيروهاي وابسته و وفادار به نظام صراحتا از تمايلشان براي دستيابي اين رژيم به بمب هسته اي سخن مي رانند.
خسرو که راننده تاکسي است و خود را يک بسيجي معرفي مي کند، مي گويد: چگونه است که تعدادي از کشورهاي اطراف ايران مانند هند و پاکستان سلاح اتمي دارند ولي ما نبايد داشته باشيم، خصوصا اسرائيل که دشمن درجه يک مسلمانان است، دهها کلاهک هسته اي دارد، ولي هيچ کس متعرض آن نمي شود، بالاخره بايد کاري کرد. علي هم که 40 ساله و صاحب يک کارگاه مبل سازي است اينگونه اظهار نظر مي کند: الان شما شرايط کره شمالي را با ايران مقايسه کنيد، آنها به صراحت گفته اند که به بمب اتمي دست پيدا کرده اند، حالا واقعا آمريکايي ها از آنها حساب مي برند، ما هم بايد همين روش را در پيش بگيريم، تا وقتي بمب اتمي نداشته باشيم رهايمان نمي کنند. اين موضوعي است که طي ماه هاي اخير از سوي برخي از نيروهاي تندروي نظام به صورت عمدتا تلويحي بارها اعلام شده است.
براي نمونه حسين شريعتمداري مدير مسئول روزنامه کيهان چندباري در سرمقاله هاي خود به صورت ضمني بر اتخاذ چنين سياستي از سوي حاکميت انگشت گذاشته است. اما آيا پيگيري احتمالي چنين روش هاي به اصطلاح بازدارنده از سوي جمهوري اسلامي در دراز مدت به نفع اين نظام خواهد بود، يکي از تحليلگران مسائل سياسي در تهران که تمايلي به اعلام نامش ندارد، مي گويد: حتي اگر جمهوري اسلامي بمب اتمي هم داشته باشد، کمترين بهره اي از آن نخواهد برد. در شرايط فعلي که هنوز براي جامعه مسجل نشده است که برنامه هاي هسته اي نظام واقعا صلح آميز است يا خير، اکثريت مردم با ديده ترديد به اين فعاليت ها مي نگرند، حالا اگر روزي مشخص شود که حکومت مجهز به سلاح هسته اي است، نه تنها جامعه جهاني، که ايرانيان نيز چنين حرکتي را بي پاسخ نخواهند گذاشت. خاطره جنگ هشت ساله با عراق ايرانيان را به شدت آزرده کرده است، جامعه کنوني آرامش را به هر ماجراجويي ترجيح مي دهد.
