فرسودگی ماشین آلات، قوانین دست و پا گیر و رقابت خارجی، صنایع نساجی ایران را در آستانه نابودی قرار داد

انجمن صنایع نساجی ایران هشدار می دهد که فرسودگی ماشین الات، قوانین دست و پا گیر و رقابت خارجی این صنایع را در استانه نابودی قرار داده است. به گفته جمشید بصیری دبیر انجمن صنایع نساجی ایران اگر وضعیت کنونی ادامه یابد، تا دو سال دیگر از صنعت نساجی ایران چیزی بر جای نخواهد ماند. از سوی دیگر قوانین دست و پا گیر، به ویژه در عرصه کار، راه را بر بازسازی صنعت نساجی ایران بسته است. رییس انجمن صنایع نساجی ایران میگوید : قانون کار ما فرسوده است، روز های تعطیلمان زیاد است و نظام تامین اجتماعی ما برای کارفرما گران تمام میشود. در بازار های خارجی نیز، به گفته او، صادرات ایران با شرایطی نا مساعد دست و پنجه نرم میکند. فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): به نوشته گاهنامه «خبر های ایران»، که از سوی سفارت فرانسه در تهران منتشر می شود، هفده در صد جمعیت شاغل در بخش صنعتی ایران در 1800 واحد متوسط و کوچک نساجی این کشور فعالیت می کنند که بقایشان در گرو نوسازی ماشین آلات مورد استفاده آنها است. دست اندر کاران نساجی ایران نیز این روز ها از آنچه بر این صنعت قدیمی می گذرد، بیش از بیش ابراز نگرانی می کنند. نگران تر از همه، جمشید بصیری دبیر انجمن صنایع نساجی ایران است که در گفتگویی با شماره دیروز روزنامه «ایران» چاپ تهران، تلخی خود را چنین خلاصه می کند: بودیم و کسی پاس نمی داشت که هستیم/ باشد که نباشیم و بدانند که بودیم. به گفته او اگر وضعیت کنونی ادامه یابد، تا دو سال دیگر از صنعت نساجی ایران چیزی بر جای نخواهد ماند. یکی از دلایل این بدبینی، واردات انبوه از مالزی، اندونزی، ترکیه، پاکستان و به ویژه چین است که تهاجم صنعت نساجی اش این روز ها به یکی از مهم ترین مسایل مورد بحث رسانه های اقتصادی جهان بدل شده. اما ضعف ایران در برابر واردات، از دیدگاه جمشید بصیری، ریشه در یک سلسله عوامل داخلی دارد که یکی از مهم ترین آنها کمبود شدید سرمایه گذاری در نساجی ایران در فاصله دهه 1350 تا پایان دهه 1370 خورشیدی است. از سوی دیگر قوانین دست و پا گیر، به ویژه در عرصه کار، راه را بر بازسازی صنعت نساجی ایران بسته است. رییس انجمن صنایع نساجی ایران میگوید : قانون کار ما فرسوده است، روز های تعطیلمان زیاد است و نظام تامین اجتماعی ما برای کارفرما گران تمام میشود. در بازار های خارجی نیز، به گفته او، صادرات ایران با شرایطی نا مساعد دست و پنجه نرم میکند : از محصولات نساجی ترکیه، هنگام ورود به ایتالیا، تعرفه گمرکی نمی گیرند، حال آنکه بر جنس ایرانی تعرفه سیزده در صدی بسته میشود و قیمت آن به همان اندازه بالا میرود. با تکیه بر همین دلایل، رییس انجمن صنایع نساجی ایران به این نتیجه رسیده که اصولا دولت به حفظ این صنایع علاقه ای ندارد. او می پرسد : «مگر چقدر می توان نفت فروخت تا مردم لخت نباشند؟».