(rm) صدا | [ 4:27 mins ]
در نمايشگاه بزرگي از يک مجموعه از 92 کولاژ از هنرمند فرانسوي سوفي کالي Sophie Calle، که از هفته گذشته در نيويورک به نمايش در آمد، هنرمند درد خود را از شکست در عشق را با خاطره آدمهای دیگر از بزرگترين لحظه درد و رنج در زندگي کنار هم ميگذارد. مجموعه «درد اعلا.» یا Exquisite Pain از دو قسمت تشکیل شده، یکی خاطرات 92 روز قبل از یک جدائی تلخ عشقی هنرمند است و دیگری، روایتهای هنرمند از این شکست در روزهای بعد از آن، که در برابر خاطرات آدمهای دیگر، روی پارچه بافته شده است، و به تدریج که از روز جدائی دور میشویم، خاطره او خلاصه تر و خلاصه تر میشود تا اینکه چیزی از آن باقی نمیماند. کالی به یک حادثه شخصی از سه دیدگاه، از گذشته، از آینده و از دید دیگران نگاه میاندازد. بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): مانند نمايشگاههاي ديگر سوفي کالي، هنرمند 53 ساله فرانسوي، که از جمله در نيويورک هواخواه فراوان دارد، در نمایشگاه درد اعلا با داستانهائي از زندگيهاي خصوصي خانم کالی و آدمهای ناشناس روبرو هستيم، که از بزرگترین درد و رنج زندگی خود میگویند. خانم کالي در کارهاي خود مرز هنر و زندگي را پاک ميکند و از معدود هنرمندان بصري است که در تماشاگر واکنش عاطفي برميانگيزد.
خانم سوفي کالي، در بيست سال اخير مشغول خلق آثاري بوده است به روي فيلم، عکس، به صورت چيدمان، و کتاب، در باره زندگي دروني و قصههاي شخصي خودش و آدمهاي ناشناس. از جمله کارهاي به يادماندني خانم کالي، مجموعه او است از عکس و واقعهنگاري در باره تعقيب آدمي که سه بار به طور اتفاقي در پاريس به او برخود تا شهر ليون، عکسهائي که از مايملک مسافران مقيم يک هتل تهيه کرد وقتي به عنوان خدمتکار هتل، به اطاقهاي خالي آنها راه يافت، يا ويترين هائي از هداياي تولدي که در طول سالها دريافت کرده است، يا وقتي عکاس ناشناسي را واداشت که او را در طول روز تعقيب کند.
قسمت اول نمايشگاه «درد اعلا» روزهاي سفري 92 روزه است از توکيو به دهلي نو در آسيا، سفري که با اشتياق وصال طي شد اما در پايان آن معشوق تلفني از پاريس با او قطع رابطه کرد. تمام يادگارهاي اين سفر از بليطهاي پاره قطار و هواپيما، صورتحساب هتلها و رستورانها، بروشورها، ويزاها و نامهها، به طور معکوس شماره خورده اند، از منهاي 92 تا روز صفر، روز غصه. قسمت دوم نمايشگاه، مجموعهاي است در باره روزهاي بعد از غصه. در متن و عکس هر تابلو، پاسخ به اين سئوال که: «کي بيشتر از هميشه رنج برديد؟» از آدمهاي مختلف در پارچه دوخته شده است و در برابر آن، داستان تجربه غم انگيز شکست در عشق خانم کالي، هر چه از روز غصه دور ميشويم، کوتاهتر و خلاصهتر ميشود.
خانم کالي مينويسد اين تجربه سرانجام به او کمک کرد در مقايسه دردخود با درد آدمهاي ديگر، به تدريج يا با آن کنار بيايد يا اينکه به خاطر تکرار داستان، به تدريج رنگ و روي از آن درد زدوده شود. با کنار هم گذاشتن اينها، کالي نشان ميدهد که در تمام 92 روز سفر در آسيا، خيال رسيدن به لحظه شعف وصال، يا به عبارت ديگر، فکر آينده درخشان، جاي تجربه لحظههاي سفر را گرفت.
سوفي کالي در اين آثار، مثل مجموعههاي ديگري که به ديدگاههاي مختلف از يک روايت پرداخته است سه جور نگريستن را کنار هم گذاشته است، نگريستن از گذشته، نگریستن از آینده، و نگريستن از ديد ديگري. مثل چند فيلم سفرنامهاي که ساخته است، در اينجا هم انگار هر روز دوربين را به دست ناشناس ديگري ميدهد که از ديد او به درد خود نگاه بيندازد و تماشاگر را با اشاره به تفاوت شگفتانگيز ديدگاهها و تجربهها، واميدارد که در تجربهها، خاطرهها و برداشتهاي خود شک کند. اما از ديد کن جانسون، منتقد هنر نيويورک تايمز، اين مجموعه فقط نشان ميدهد که چگونه در مورد خانم کالي، مغز بر قلب غلبه ميکند و چگونه او مسائل عاطفي خود را از طریق برخورد با آنها به عنوان يک پروژه هنري، حل و فصل ميکند.