(rm) صدا | [ 4:34 mins ]
برای آشنا کردن نسل جدید با نقش اقلیتهای سیاهپوست و سرخپوست در تاریخ پرتلاطم آمریکا، دو موزه جدید و ابتکاری یکی در واشنگتن و دیگری در اوهایو افتتاح میشوند. چنانکه همکار ما بهنام ناطقی از نیویورک گزارش میدهد، در یک موزه تلاشهای بردگان برای رهائی و در موزه دیگر، هنر و فرهنگ سرخپوستان آمریکا به نمایش گذاشته میشود. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): دو موزه جدید، یکی در واشنگتن و دیگری در اوهایو به گوشههائی از تاریخ و فرهنگ گذشته آمریکا میپردازند. در واشنگتن، موزه ملی سرخپوستان آمریکا National Museum of American Indian مجموعهای غنی از هنر و فرهنگ سرخپوستان را به نمایش میگذارد که یک مجموعهدار علاقمند سالهای عمر خود را صرف گردآوردن آنها کرده است و در سینسیناتی، ایالت اوهایو، مرکز آزادی راهآهن زیرزمینی National Underground Railroad Freedom Center از طریق نمایشگاه، عکس و فیلم و چیدمان، به بازگو کردن رنج وامید بردگانی میپردازد که برای گریختن از بردگی و چشیدن طعم آزادی، از رودخانه اوهایو Ohio میگذشتند تا خود را از طریق اوهایو به شمال آمریکا برسانند، زیرا این رودخانه شمال و جنوب، بردهداری و آزادی را از هم جدا میکرد.
یک قرن پیش، ثروتمندی نیویورکی از یک خانواده نفتی به نام آقای جرج گوستاو هی George Gustav Heye سراسر آمریکا را نوردید و با اشتیاقی جنونآمیز به خریدن آثار هنری و فرهنگی و اشیاء سنتی قبایل مختلف سرخپوست پرداخت به طوری که سرانجام بیش از 800 هزار قطعه کوچک و بزرگ در مجموعهای یگانه فراهم آورد از ده هزار سال تاریخ زندگی سرخپوستان در این سرزمین، که آن را بعد از مرگ به موسسه فرهنگی فدرال آمریکا، موسسه اسمیتسونیان واگذاشت.
موسس موزه سرخپوستان آمریکا در مجموعه اسمیتسونیان واشنگتن، آقای ریچارد وست Richard West که خود از قبیله Cheyenne است، از قبایل سرخپوست خواست آنچه از یک موزه برای سرخپوستها در واشنگتن انتظار دارند بازگو کنند.
موزه سرخپوستان، در واقع مجموعهای که یک قرن پیش از سرخپوستها خریداری شده است به آنها باز میگرداند زیرا قبایل امروزی میتوانند به اشیاء موزه دسترسی داشته باشند. ازجمله، اخیرا قبیله Mechoopda در مرکز کالیفرنیا پیرهنی را از موزه قرض کرد برای یک رقص سنتی که از سال 1906 تاکنون کسی آن را ندیده بود. از روی این پراهن چرمی، نمونه جدیدی توسط اعضای قبیله تهیه شد.
هزینه احداث موزه سرخپوستان در مجموعه اسمیتسونیان را سه تا از قبایل سرخپوستی پرداخت کردهاند که در سرزمینهای متعلق به خود از محل احداث قمارخانه درآمدهای سرشار کسب کردهاند.
موزه راه آهن زیرزمینی آزادی، در انتهای پلی قرار دارد که دو سوی رودخانه اوهایو را به هم مربوط میکند. در یک سو کنتاکی قرار دارد که روزگاری بردهداری در آن آزاد بود و در آنسو اوهایوست، که بردهها از کنتاکی و ایالتهای جنوبی برای رفتن به سرزمین موعود، یا ایالتهای شمالی، از آن عبور میکردند. مسیر عبور مخفیانه بردهها از ایالتهای جنوبی به شمالی، که در دستجات کوچک و به کمک مردم خیرخواه انجام میگرفت، راهآهن زیرزمینی underground railroad اصطلاح میشد، و به همین سبب اسم این موزه مرکز آزادی راهآهن زیرزمینی نام گرفته است.
معماری که این موزه را در انتهای پل رودخانه اوهایو برپا کرده است، آقای Walter Blackburn نام دارد که نواده بردههای سابق است و میگوید هدف از احداث این موزه، این است که به درک زندگی دهشتناک بردهها کمک کند و همچنین نمایشگر جنبش زیرزمینی مقاومت علیه بردهداری باشد و پیروزی آزادی.»
یکی از چیدمانهای این موزه جدید، ساختمانی است چوبی قرن نوزدهمی، شبیه یک انبار که بدون کم و کاست از مزرعهای قدیمی در کنتاکی به طبقه دوم موزه منتقل شده است. برده داران کالای زنده انسانی خود را در این ساختمان انبار میکردند تا در وقت مناسب به فروش برسانند. در کنار این ساختمان، فهرستی است از دارائیهای صاحب آن، که 32 برده را شامل میشد.
اما تمرکز نمایشگاهها، فیلمها و چیدمانهای این موزه، بازگو کردن داستان راهآهن زیرزمینی است، یعنی شبکهای از خانوادههائی که با قبول مخاطره، به هزاران برده کمک کردند که از اسارت بگریزند و نورهای امید بودند در دل تاریکی.
موزه مرکز راهآهن زیرزمینی آزادی Underground Railroad Center، در نمایشگاههای خود بیم وامید، اسارت و آزادی و ظلم و مهربانی را در کنار هم به نمایش میگذارد و تلاش میکند که میان قطبهای متضاد، توازن ایجاد کند.