آسترود ژیلبرتو، خواننده و ترانه‌سرای مشهور برزیلی، پنجم ماه ژوئن در ۸۳ سالگی چشم از جهان فروبست. این هنرمند نقش مهمی در محبوبیت سبک باسانووا در آمریکا داشت؛ سبکی که ریتم‌های سامبا را با موسیقی جز ترکیب می‌کرد. در زبان پرتغالی عبارت باسانووا مترادف «گرایش نو» است.
آسترود اوانجلینا وینرت در ۲۹ مارس ۱۹۴۰ در باهیای برزیل متولد شده بود. پدر او آلمانی‌تبار بود و استاد زبان‌شناسی، و مادر برزیلی‌اش نیز معلم بود.
او در ۲۴ سالگی با انتشار ترانه «دختر اهل ایپانما» پله‌های پیشرفت و شهرت را یک‌شبه پیمود و با صدای لطیف و آرامش‌بخش خود قلب شنوندگان بسیاری را در سراسر جهان تسخیر کرد؛ آهنگی که با همکاری استن گتز، ساکسیفونیست آمریکایی، ساخته شد و شروع یک مسیر موفق موسیقیایی را برای او رقم زد.
ژیلبرتو با انتشار اولین آلبوم خود در سال ۱۹۶۵ و با آهنگ «آب برای نوشیدن» خود را به‌عنوان چهره‌ای برجسته در دنیای باسانووا معرفی کرد. صدای روح‌نواز او با سبک بی‌نظیرش در جمله‌بندی و زمان‌بندی در اجرا جانی تازه به آهنگ‌های کلاسیک باسانووا داد.
تأثیر آسترود ژیلبرتو بر موسیقی البته محدود به ژانر باسانووا نبود؛ همکاری او با هنرمندان سرشناسی مانند آنتونیو کارلوس جوبیم، ژائو ژیلبرتو (همسر سابقش)، والتر واندرلی، گیل اوانس و جورج مایکل میراث موسیقی او را غنی‌تر کرد.
تأثیر او بر موسیقی برزیل و اجراهای مسحورکننده‌اش همچنان الهام‌بخش و محبوب شنوندگان بسیاری است که او را به نمادی ماندگار در قلمرو باسانووا و فراتر از آن تبدیل کرده است.
