(rm) صدا |
علي سجادي (راديو فردا): اکثر روزنامه هاي امروز ايران هر يک با نگاهي به تغيير نام خيابان خالد اسلامبولي قاتل انور سادات رئيس جمهوري فقيد مصر در تهران پرداختند. تغيير نام اين خيابان به انتفاضه از سوي گروه هاي سياسي از چپ و راست با استقبال روبرو شده است گرچه برخي از عناصر انقلابي تر حزب الله از اين تغيير نام ناراضي هستند و اعلام کرده اند ساکت نخواهند نشست و از جمله حميد استاد از اعضاي فعال حزب الله مشهد گفته است عناصر انقلابي برنامه هايي براي جلوگيري از اجراي اين تصميم شوراي شهر تهران که خود در دست انقلابي هاي حزب الهي است در نظر گرفته است.
اما جامع ترين نظر درباره اين تغيير نام را محمد قوچاني در مقاله اي به عنوان خيابان يک طرفه در روزنامه شرق نوشته است. محمد قوچاني مي نويسد : سرانجام نام خيابان خالد اسلامبولي تهران تغيير كرد اما نه به دست اصلاح طلبان كه از سوي محافظه كاران. محافظه كاراني كه البته به راديكال ترين حاشيه هاي جناح راست ايران تعلق دارند و به دليل گرايش هاي به شدت زاهدانه سياسي و اقتصادي هرگز نمي توان آنان را مرعوب و مفتون غربيان دانست، آن گونه كه پيش از اين در دوره شوراي اول شهر تهران القابي از اين دست نصيب اصلاح طلبان حاكم بر شورا مي شد.
شوراي كنوني شهر تهران همچنين به دليل برخاستن اعضايش از نواحي فرودست تهران با هسته مركزي محافظه كاران (كه پايگاه اجتماعي ثروتمندتري دارند) فاصله قابل توجهي دارد. «محافظه كاري انقلابي» گرچه هنوز بر مدار «محافظه كاري ارتجاعي» مي چرخد اما همچنان سنت هاي اصلي خويش؛ مبارزه با سرمايه داري و ستيز با بيگانه را رعايت مي كند. اكنون اما دهان همه محافظه كاران بسته است. آنان نشان داده اند كه در عمل گرايي حتي از اصلاح طلبان هم مشتاق تر هستند. تغيير نام يك خيابان فقط پاسخ به نامه اي ديپلماتيك براي حل معضلي سياسي نيست؛ نشانه اي از تغيير تاريخ هم هست. نويسنده سپس مي افزايد قدرت، سحرِ باطل كننده آرمان است. قدرت به مثابه جوهر سياست همان اكسيري است كه مي تواند از اصلاح طلبان، محافظه كار و از محافظه كاران، اصلاح طلب بسازد.
اصلاح طلبان چون به قدرت مي رسند محافظه كاري پيشه مي كنند تا قدرت را حفظ كنند و محافظه كاران چون به قدرت مي رسند اصلاح طلبي پيشه مي كنند تا قدرت را حفظ كنند. اين گونه است كه منطق قدرت برتر از ايدئولوژي مي نشيند. صاحبان قدرت با همه تفاوت هاي شخصي شان يك شخصيت بيشتر ندارند و آن تكنسين قدرت است. اين گونه است كه نزاع هاي سياسي در عمق خود تنها به اختلاف در تعيين مجري سياسي منتهي مي شود. محمد قوچاني در پايان مي نويسد اينك شوراي شهر تهران بايد در برابر پايگاه اجتماعي خويش (امت حزب الله) پاسخگو باشد. همچنان كه بايد در برابر حاميان سياسي خود (جبهه محافظه كاران) جوابگو باشد. هر دو گروه اما مي دانند كه راهي جز اين پيش پاي جمهوري اسلامي نيست.
اگرچه مي توان صفحات بسياري را مصروف اثبات اين ادله كرد كه ۲۵ سال قطع رابطه با مصر جز به تقويت لابي صهيونيستي در قاهره منتهي نشده است و اگرچه مي توان به سنت مرسوم و عادت مألوف با ارسال خبرنگاران رسمي جمهوري اسلامي و صدا و سيما، وزير خارجه مصر را همچون متهمان سياسي روبه روي دوربين فيلمبرداري به اعتراف واداشت كه در جملاتي دوپهلو بگويد كمپ ديويد قراردادي متعلق به گذشته است و سرود سر داد كه گذشته ها، گذشته وگذشته ديگر برنگشته... اما همه (و از همه بهتر تصويب كنندگان تغيير نام) مي دانند كه چنين اتفاقي فراتر از تعويض تابلوي يك خيابان است.
خيابان خالد اسلامبولي گرچه اينك نام انتفاضه را بر جبين دارد تا بگويد كه ذره اي عقب ننشسته و از ميان خوب و خوبتر دومي را برگزيده است اما آغاز شاهراهي است كه در آن همه مناسبات نظم نوين جهان پذيرفته مي شود از خاورميانه تا آمريكا. محافظه كاران به محض آنكه اين اقدام را تأييد كنند قدم در خياباني گذاشته اند كه يك طرفه است و مستقيم به سوي اصلاحات مي رود، ولو آنكه اصلاح طلبان را حذف كنند. اکثر روزنامه هاي امروز ايران هر يک با نگاهي به تغيير نام خيابان خالد اسلامبولي قاتل انور سادات رئيس جمهوري فقيد مصر در تهران پرداختند. جامع ترين نظر درباره اين تغيير نام را محمد قوچاني در مقاله اي به عنوان خيابان يک طرفه در روزنامه شرق نوشته است. محمد قوچاني مي نويسد : سرانجام نام خيابان خالد اسلامبولي تهران تغيير كرد اما نه به دست اصلاح طلبان كه از سوي محافظه كاران. و در ادامه مي نويسد چنين اتفاقي فراتر از تعويض تابلوي يك خيابان است. خيابان خالد اسلامبولي گرچه اينك نام انتفاضه را بر جبين دارد تا بگويد كه ذره اي عقب ننشسته و از ميان خوب و خوبتر دومي را برگزيده است اما آغاز شاهراهي است كه در آن همه مناسبات نظم نوين جهان پذيرفته مي شود: از خاورميانه تا آمريكا.
