چشم انداز آينده عراق و نقش سازمان ملل

سقوط بغداد و رژيم صدام حسين همچنان انعکاسي وسيع در مطبوعات جهان داشته است. نشريه اينترنشنال هرالد تريبون در مقاله اي به قلم ويليام پفاف مي نويسد: کمتر کسي ترديد داشت که بازوي نظامي آمريکا در مدتي کوتاه بر ارتش عراق فائق نيايد. اين دستگاه رهبري آمريکا بود که به قصد به اين تصور قوت مي بخشيد که تسليحات به اصطلاح نابودي جمعي عراق احتمالا فردا عليه مردم آمريکا به کار گرفته مي شد. ولي وزنه نيروهاي نظامي طرفين شکست عراق را امري اجتناب ناپذير مي ساخت. سوال اين بود که آيا مردم عراق از نيروهاي عراق حمايت خوهند کرد يا گروههاي مقاومت و تروريستي. و حال که پيروزي نيروهاي ائتلاف مسلم شده است، اين سوال جاي خود را به بحث درباره حکومت آينده عراق داده است و اينکه چه کشوري در فهرست بعدي دشمنان آمريکا قرار دارد. قوانين بين المللي، دستيازي دولت غالب به منابع کشور مغلوب را ممنوع مي سازد و تنها اختياراتي محدود براي تغيير نظام سياسي و حقوق کشور شکست خورده را شامل مي شود. اما سخنان جورج بوش و توني بلر که تنها نقشي مهم را براي سازمان ملل در دوران پس از جنگ قائل شده است، موجب نارضايي کشورهاي اروپايي شده است.