(rm) صدا |
سازمان بهزيستي جمهوري اسلامي ايران اعلام کرد که آمار دختران فراري در ايران هر ساله 15 در صد افزايش پيدا مي کند. خانم دکتر پوپک طاعتي، جامعه شناس و استاد کالج مانت گامري در مريلند، درمصاحبه با راديو فردا مي گويد:
دکتر پوپك طاعتي: به نظر من دلايلش مختلف است. يکي انتظارات جوانها در ايران ظاهرا به نظر مي رسد که بيشتر شده باشد. آگاهي بيشتري دارند به اين که خشونت و تجاوز چه روحي باشد وچه جسمي و چه انواع ديگر، غير انساني است و بر ضد حقوق فردي است و بنابراين احتمال اين که افراد بخواهند از آن شرايط خودشان را نجات بدهند، بيشتر است.
همايون مجد (راديوفردا): ولي فرار هميشه لزوما باعث رهايي از آن شرايط نيست.
دکتر پوپك طاعتي: اين درست است. اگر ما خودمان را بگذاريم در شرايطي که در ايران الان وجود دارد. تا حدود زيادي در سالهاي اخير موسسات دولتي و غير دولتي که کمک مي کنند به افراد فراري و دختراني که بي پناه هستند، به نسبت قبل بيشتر شده است. بنابراين در واقع کمکهاي دولتي و غير دولتي هم وجود دارد که اين آلترناتيو را مورد توجه افراد قرار مي دهد.
و چيز خيلي خوبي است و بايد هم پناهگاهي باشد براي افراد. چون هر چه بيشتر باشد، احتمال اين که بخواهد از آنها استفاده کند بيشتر خواهد بود. اي بسا که اين موسسات بايد بيشتر هم در جامعه وجود داشته باشد چون اين خشونتها هيچوقت از بين نمي رود و صد در صد بايد راه ديگري، حالا شما اسمش را فرار مي گذاريد ولي راه ديگري وجود داشته باشد که افراد بتوانند به زندگيشان ادامه بدهند و بدون اين که با تجاوزات و خشونتهاي مختلف درگير شوند.
ه.م.: نقش خانواده را به طوري که بتواند مانع از فرار بچه ها، بخصوص دختران شود، چگونه مي بينيد؟
دکتر پوپك طاعتي: من خيلي معتقد به اين نيستم که ضرورتا حس خانواده در هر شرايطي درست باشد. چون من فکر مي کنم خانواده زماني مي تواند آلترناتيو خوب و جاي خوبي براي زندگي يک فرد باشد که محيط امن و دوستي و گرما و محبت باشد. وقتي خانواده اي که بخواهد سوء استفاده از دخترشان بکنند و همينطور از پسرشان و يا مورد تجاوز و خشونت قرارشان بدهند، البته بهترين شرايط اين است که اين فرزند از خانواده جدا شود. اتفاقا يکي از بدترين راهکارهايي که در ايران معمولا اين موسسات دولتي و غير دولتي انجام مي دهند اين است که سعي مي کنند فرزند را به خانواده برگردانند. به نظر من اين اصلا کار درستي نيست. به خاطر اين که دليلي داشته که فردي از خانه فرار کرده و شما برگرداندن اين فرد را درست مثل اين که بخواهيد قرباني يک جرمي را به مجرم برگردانيد.
ه.م.: ولي اگر دلايل فرار از بين برود مي تواند که به خانه و محيط خانواده برگردد.
دکتر پوپك طاعتي: صد در صد. ولي به اين آساني از بين نمي رود. کسي که عادت کرده به تجاوز به حقوق فردي فرد ديگري، به اين آساني و فقط اين که با هم ببوسند و آشتي کنند و برگردند خانه، با اين طريق بهبودي در روابط ايجاد نمي شود. در واقع معمولا هم حالتي که انجام شده اين است که هيچ تفاوت اساسي در اين روابط پيدا نمي شود. فقط اين فردي که فرار کرده احساس مي کند خوب دوباره اگر بخواهد فرار کند دوباره او را برمي گردانند و بنا بر اين مجبور است که همه نوع شرايطي را تحمل کند و چه بسا زندگي خودش را نابود کند.
به نظر من برگرداندن اين افراد به خانه کار اصلا درستي نيست واين شرايط هم به اين سرعت از بين نمي رود و من فکر مي کنم که حتي اين بايد به عنوان يک مجازات براي خانواده اي که فرزندش را تحت اين نوع فشارها قرار مي دهد، اين بايد به عنوان يک مجازات باشد که نمي توانند فرزندشان را پس بگيرند و برگردانند به خانه. خود اين به خاطر اين که خانواده در ايران رل مهمي را ايفا مي کند به نظر من يک مجازات کافي است براي آن که آن افرادي که در آن خانه زندگي مي کنند در رفتار خودشان تغيير ايجاد کنند و بدانند که باخشونت حداقل نه تنها برايشان منفعتي ايجاد نمي شود بلکه فرزندشان را هم از دست مي دهند. سازمان بهزيستي جمهوري اسلامي ايران اعلام کرد که آمار دختران فراري در ايران هر ساله 15 درصد افزايش پيدا مي کند. خانم دکتر پوپک طاعتي، جامعه شناس و استاد کالج مانت گامری در مريلند، درمصاحبه با راديو فردا مي گويد: جوانها در ايران ظاهرا آگاهي بيشتري دارند به اين که خشونت و تجاوز چه روحي باشد وچه جسمي و چه انواع ديگر، غير انساني است و بر ضد حقوق فردي. اين خشونتها هيچوقت از بين نمي رود و صد در صد بايد راه ديگري، وجود داشته باشد که افراد بتوانند به زندگيشان ادامه بدهند و بدون اين که با تجاوزات و خشونتهاي مختلف درگير شوند. ولي به اين آساني از بين نمي رود. کسي که عادت کرده به تجاوز به حقوق فردي فرد ديگري، به اين آساني و فقط اين که با هم ببوسند و آشتي کنند و برگردند خانه، با اين طريق بهبودي در روابط ايجاد نمي شود.
