(rm) صدا |
بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): روزنامه نيويورک تايمز در مقالهاي از ستون نويس خود آقاي ديويد بروکس David Brooks مينويسد کساني که اينک با آمريکا در جنگ هستند و مقر سازمان ملل و صليب سرخ را منفجر مي کنند، همانها هستند که در زمان قدرت صدام حسين، جلوي چشم بچههاي خردسال، مادر آنها را سر ميبريدند و سر بريده را در کيسه پلاستيکي با خود ميبردند. اين وازدگي اجتماعي دشمنان آزادي و دمکراسي، از نظرنويسنده نيويورک تايمز بزرگترين امتياز آمريکا در اين جنگ است زيرا آدمهائي از اين دست هرگز نميتوانند رهبري يک جنبش اجتماعي را برعهده داشته باشند و چيزي ندارند که به مردم عادي و شريف عرضه کنند. راز بقاي آنها در خشونت و ظلم و ارعاب است و تنها مسئلهاي که وجود دارد اين است که چه کسي آنها را از ميان برخواهد داشت. آقاي ديويد بروکس، ستون نويس نيويورک تايمز مينويسد نميتوان انتظار داشت که پليس تازهنفس ولي کارنيازموده عراق بتواند از پس دستجات آدمکش با تجربه برآيد. از نظر اين نويسنده، عراقي شدن جنگ عراق برنامه درازمدت است، اما ظرف شش ماه آينده، اين وظيفه نيروهاي آمريکا خواهد بود که با بازماندگان حکومت صدام بجنگند و براي پيروزي در اين کار، آمريکا بايد بتواند روحيه خود را حفظ کند.
روزنامه شيکاگوتريبيون در مقالهاي از ستون نويس خود خانم Dawn Turner Trice به درد مادري آمريکائي ميپردازد از اهالي شيکاگو که فرزند خود را در عراق از دست داده است و مينويسد هربار که در باره مرگ سربازي در عراق ميشنوم، فکر ميکنم بهتر است دليلي براي اين فداکاري وجود داشته باشد. وي يادآور ميشود که مطابق سياستي که از سال 1991 به مورد اجرا گذاشته شد، دولت آمريکا اجازه نميدهد بازگشت اجساد سربازان کشته شده، در معرض ديد همگان قرار گيرد. وي مينويسد يک ميزان احساس ما در باره برخورد نظامي، واکنش ما به بازگشت اجساد سربازان است وشايد علت اينکه اعتراضهاي بيشتر، راهپيمائيهاي بيشتر يا ابرازخشم وانزجار از جنگ را کمتر ميبينيم اين است که اخيرا شاهد تابوتهاي پيچيده در پرچم که از جنگ بازگردانده ميشوند، کمتر بوده ايم.
روزنامه وال استريت جورنال، در مقالهاي از آقاي دانلدوالتر Donald Walter يک قاضي فدرال در لوئيزيانا مينويسد ما نبايد اجازه دهيم که اخبار بد عراق ما را از انجام تعهداتي که در آنجا برعهده گرفته ايم، بازدارد. وي ميافزايد خبرهاي خوب فروش ندارند و براي همين است که درباره راه اندازي آب و برق و دستگاه قضائي و پليس و تاسيسات ديگر و روند تدوين قانون اساسي درعراق کمتر ميشنويم. قاضي والتر مينويسد ابتدا به شدت باجنگ عراق مخالف بود اما وقتي 5 هفته به عنوان مشاور نظام قضائي عراق در اين کشور به سر برد، متقاعد شد که حتي اگر سلاحهاي کشتار جمعي هم پيدا نشوند، و همکاري صدام با تروريسم جهاني هم ثابت نشود، بازهم رئيس جمهوري آمريکا حق داشت در عراق به مداخله نظامي دست بزند. وي در باره قبرهاي دسته جمعي وخشونت پليس مخفي عراق مينويسد که چشمان بچه سه ماهه را در مقابل پدر شيعه اش از حدقه درآورد و ميافزايد: اينک شکنجه گاه هاي صدام تعطيل شده اند و اميد به آينده وجود دارد و دانشجويان در دانشکده حقوق بصره، آينده را از آن خود ميدانند و هزاران وکيل عراقي آماده اند که به استقرار حکومت قانون در کشور خود کمک کنند. اين قاضي آمريکائي هشدار ميدهد که آمريکا نبايد قبل از برقراري حکومت قانون واز ميان برداشتن دادگاههاي قبيلهاي و مذهبي عراق را ترک کند زيرا وي ترک عراق توسط سربازان آمريکا را با قدرت گرفتن دستجات مسلحي که به ارعاب مردم عراق مشغولند مرادف ميداند. نيويورک تايمز نوشت که کساني که اينک با آمريکا در جنگ هستند و مقر سازمان ملل و صليب سرخ را منفجر مي کنند، همان ها هستند که در زمان صدام حسين، جلوي چشم بچه هاي خردسال، مادران آنها را سر مي بريدند و سر بريده را در کيسه پلاستيکي با خود مي بردند. شيکاگو تريبيون به درد مادري آمريکايي از اهالي شيکاگو پرداخت که فرزند خود را در عراق از داست داده است. وال استريت جورنال نيز نوشت که نبايد اجازه داد که اخبار بد عراق، آمريکا را از انجام تعهداتي که در آنجا بر عهده گرفته است، باز دارد.