دلايل عدم مقاومت يا خروج صدام از کشور از ديد يک فعال سياسي: ترسو بودن ديکتاتورها و جايزه 25 دلاري آمريکا براي دستگيري وي

پس از هشت ماه حمله نظامي آمريكا به عراق، صدام حسين به دام نظاميان آمريكا افتاد. در حوالي زادگها خود تكريت در شمال عراق و بدون مقاومت. نخستين پرسش كه براي هر شنونمده باريك بين مي توانست پيش آيد اينست كه چرا صدام مقاومتي نکرد و از عراق خارج نشد؟ محسن نژاد (فعال سياسي، کاليفرنيا): اولا که من اين خبر را با خوشحالي فراوان شنيدم، چرا که خبر دستگيري ديکتاتورها در سراسر دنيا هر موقع که شنيده بشود، موجب خوشحالي تمام مردمي است که به آزادي فکر مي کنند. اما در مورد آن دوتا مساله اي که فرموديد، يکي از آن ها مربوط به مقاومت مسلحانه ايشان، اگر شايد روزهاي اول دستگير مي خواست بشود يا روزهاي اول به جايش پي مي بردند، شايد صدام حسين يک مقاومتي مي کرد، ولي علي العموم ديکتاتورها موجودات ترسويي هستند که زياد اهل مبارزه واقعي نيستند. آن موقعي که زور دارند و قدرت دارند، زورشان را بر آدم هاي ناتوان روا مي دارند و آن ها را شکنجه مي دهند و از اين زاويه براي خودشان قدرتي کسب مي کنند، ولي علي العموم آدم هاي ترسويي هستند. در مورد مساله دوم که چرا صدام حسين جاي ديگري نرفت، من تصور مي کنم امکانات ديگري وجود نداشت براي ايشان که برود. 26 ميليون دلاري که آمريکا براي سر ايشان يا دستگيري ايشان انتخاب کرده بود، رقم فوق العاده زورمندي است که هر کسي را در سر تا سر دنيا تحريک مي کند که ايشان را دست و پا بسته تحويل بدهد و با توجه به اين که آمريکا يک قدرت نيرومند در سراسر جهان است، ايشان جايي نداشت براي مخفي شدن حتي در کشورهايي که شايد مي توانست به شکلي از اشکال فکر کند که آن جا مي تواند براي خودش پناهي بجويد مثل ليبي، يا سوريه، يا حتي ايران؛ براي اين که آن کشورها هم خطر قبول کردن چنين عنصر فاسدي را در درون کشور خودشان، با توجه به اين که آمريکا دنبالش بود، نمي دادند. امير آرمين (راديو فردا): به نظر شما اين دستگيري صدام چه پيامي براي ديکتاتورهاي منطقه و حاکمان زورگوي منطقه خاورميانه دارد؟ محسن نژاد: واقعيت قضيه اين است که تمام ديکتاتورهاي جهان در طول تاريخ ديده شده است که چگونه سرنگون شده اند و چگونه يک تراژدي منتظر آن ها بوده است که با سرنگوني آنها خاتمه پيدا مي کرده است. اما متاسفانه اين جا من بايد بگويم که چه بهتر بود که مردم عراق خودشان با دست خودشان چنين کاري را مي کردند که درس بزرگتر و بهتري به ديکتاتورهاي جهان بدهند. به نطر من همه ديکتاتورها بايد منتظر يک چنين عقوبتي باشند، به ويژه آن ديکتاتورهايي که با مردمي طرف هستند که نمي گذارند آن ها زيادتر از آن زماني که طبيعت زندگيشان است، به آن ها امان داده شود و مي گذارند که از بين بروند. ولي درس بزرگي است به هر حال که ديکتاتورها، حداقل در دوران ما، نمي توانند زياد بقا بياورند و به خصوص اين نکته براي من گفتنش مهم است که حتي اگر تصور کنيم که آمريکا رفت و اين کورس را برگزيد که برود آن جا و يک دولتي را سرنگون بکند، اگر صدام حسين جايي ر بين مردم داشت و با آن ها متحد بود، به هيچ وجه من الوجوه نه به اين سادگي سرنگون مي شد و نه با اين خفت در واقع به دام مي افتاد. اين سرنوشت تمام کساني است که با مردم خودشان هيچ پيوند و هيچ تقارني ندارند. محسن نژاد، فعال سياسي مقيم کاليفرنيا، در مصاحبه با راديوفردا و درباره علت عدم مقاومت يا خروج صدام از عراق مي گويد که شايد اگر در روزهاي نخستين جنگ دستگير مي شد، مقاومتي مي کرد، اما عموما ديکتاتورها موجودات ترسويي هستند و اهل مبارزه واقعي نيستند، آن موقعي که زور دارند و قدرت دارند، زور خود را به آدم هاي ناتوان روا مي دارند. وي مي گويد که امکان خروج از عراق براي وي وجود نداشت، زيرا 25 ميليون دلاري که آمريکا براي دستگيري وي اختصاص داده بود، رقم فوق العاده نيرومندي براي تحريک هر کسي در سرتاسر دنيا و تحويل دست و پا بسته وي بود، و در عين حال کشورهاي نظير ليبي، سوريه يا حتي جمهوري اسلامي، از خطر قبول کردن چنين عنصر فاسدي در کشور خود، با توجه به آنکه آمريکا دنبال وي بود، پرهيز کردند.