نگاهی چون عقاب تیزبین دارد و دستانی طلایی و بدنی که خسته نمی‌شود از ساعت‌ها نشستن برای تولید کفش و در نهایت تأمین لقمه‌ای نان؛ اینجا قدیمی‌ترین کارگاه ساخت کفش‌های باله در مصر است.
روزنامه مصری اخبارالیوم در ادامه گزارش خود درباره «عمو محمود» و کارگاه او می‌نویسد، محمود صالح مردی ساده است، حدود ۷۰ سال دارد اما دستان او انگار گذر زمان را نمی‌شناسند. کارگاه کوچک او نه فقط در مصر که خارج از آن هم شهرت بسیار دارد.
او قیچی خود را به دست می‌گیرد و حریری را به قطعه‌هایی کوچک تبدیل می‌کند تا در ساختن کفش‌های باله از آنها استفاده کند. برش‌های او گاه میلیمتری است و شاگردانش با نگاه به دستان عمو محمود از او می‌آموزند.
در کودکی در کارگاه کفاشی پدرش که در نزدیکی «مرکز باله در آکادمی هنرهای مصر» بود، در کنار پدر می‌نشست تا از او بیاموزد. با لبخند می‌گوید، همان زمان تصمیم گرفتم به این صنعت بپردازم، تصمیمی مثل «بودن یا نبودن» داشتم.
او می‌گوید، خانواده من می‌خواست در کارگاه کفش‌دوزی خانوادگی حرفه آنها را دنبال کنم اما علاقه من به باله باعث شد که به خواست آنها عمل نکنم و این شد که در مسیر ساختن کفش‌های باله قرار گرفتم. در سال ۱۹۶۸ توانستم کارگاه کوچکی در آکادمی هنرهای مصر دست و پا کنم و زیر نظر استادی روسی به نام «بورچف» آموزش ببینم.
او اضافه می‌کند راستش این کار ساده‌ای نیست. برای پاهای ظریف کودکانی که عاشق باله هستند کفش دوختن از چرم و کتان و مواد دیگر، کاری است بسیار ظریف و اصلاً ساده نیست. سازنده هم باید به نوعی عاشق این حرفه باشد که من هستم و اگر بگویم این کفش نیست که می‌سازم بلکه طلاست اغراق نکرده‌ام.
او می‌گوید، در واقع من برای پروانه‌ها کفش می‌دوزم.
عمو محمود هر روزه از ۱۰ صبح تا ۹ شب کار می‌کند و همراه شاگردان خود روزی ۱۵ جفت کفش باله تولید می‌کند. به نوشته اخبار الیوم، او مشتریان غیرمصری زیادی دارد که بیشتر آنها از کشورهای اروپایی هستند.
