ناصر گیوهچی دارنده مدال نقره المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی به دلیل بیماری در ۸۶ سالگی درگذشت.
گیوهچی مربی پیشین تیم ملی ایران و باشگاه تاج، همچنین دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی بود.
ایران در المپیک ۱۹۴۸ لندن موفق به کسب مدال در رقابت‌های کشتی نشد و هلسینکی نخستین المپیکی است که آزادکاران ایرانی از سکوها بالا رفتند.
گیوهچی در وزن ۶۲ کیلوگرم ابتدا هربرت هال از انگلستان را با امتیاز عالی شکست داد و بعد از یک روز استراحت، در شب سوم مقابل مانگاو از هندوستان و عبدالفتاح عیساوی از مصر به پیروزی رسید.
↯برای دریافت تازه‌ترین خبرها به تلگــــرام رادیو فردا بپیوندید
شب چهارم که شب پایانی رقابت‌های این وزن بود، سه بار روی تشک آمد. ابتدا تومیناگا از ژاپن را برد اما در ادامه مقابل بایرام شیت از ترکیه شکست خورد.
در آخرین مبارزه که رنگ مدال او را مشخص می‌کرد، جو هنسون از آمریکا را شکست داد تا روی سکوی دوم بایستد و مدال سیمین را دریافت کند.
چهار سال بعد در المپیک ملبورن، گیلدن هویس از آفریقای جنوبی و هربرت هال بریتانیایی (رقیب المپیک قبلی) را ضربه فنی کرد.
سپس مقابل آنترو پنتیلائه از فنلاند برنده شد و داور دستش را بالا برد اما روز بعد، رأی تغییر کرد. گیوهچی تا پایان عمر نسبت به تغییر نتیجه این دو مبارزه معترض بود.
گیوهچی در کشتی بعدی با روحیه‌ای متزلزل، مثل المپیک قبلی مغلوب بایرام شیت از ترکیه شد تا در رده ششم قرار بگیرد. پنتیلائه از فنلاند هم با وجود شکست از نماینده بلژیک، به مدال برنز دست یافت.
ناصر گیوهچی در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو روی سکوی سوم ایستاد و از تیم ملی خداحافظی کرد.
گیوهچی که در نخستین سال تأسیس تاج برای این تیم کشتی گرفته بود، دو دهه تیم تاج را تمرین داد و در رقابت‌های داخلی هدایت کرد اما بعداً هیچگاه از سوی مدیران باشگاه استقلال، مورد تجلیل یا حمایت قرار نگرفت.
او ده سال در مسابقات جهانی و المپیک سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی بود. در داوری هم مدرک بین‌المللی گرفت و سال‌ها رقابت‌های مهم داخلی و خارجی را قضاوت کرد.
سال ۱۳۵۹ از ژاندارمری بازنشسته شد. پیشتر سرمربی‌گری تیم ملی نیروهای مسلح را هم به عهده داشت.
وقتی رضا سوخته‌سرایی در پادگان کرمان بود، با نظر مساعد گیوهچی به تهران منتقل شد و خیلی زود از سکوهای بین‌المللی و جهانی بالا رفت.
گیوهچی در مصاحبه با خبرگزاری فارس گفته بود: «همه ما را فراموش کرده‌اند. کسی به قهرمانان سابق اهمیت نمی‌دهد. مدیران ورزش فقط شعار حمایت از قهرمانان می‌دهند.»
