احمد از بوشهر:
من ۱۵ سلام بود وقتی كه انقلاب شد. من در مدرسه ايرانيان در دوبى درس می خواندم. روز انقلاب، تمام معلم ها همه خوشحال بودند. ولى همه بچه ها ناراحت بودند و بعضی ها گریه می کردند.
وقت معلم ها، بچه ها را به صف کردند و آهنگ "الله اكبر" را از بلندگو پخش كردند، همه بچه ها جاويد شاه گفتند.
فكر می کنم كه مدرسه ما تنها نقطه در ايران بود كه همه ناراحت بودند.
چند روز بد خبر آمد كه آقای بدره‌ای سرپرست مدرسه ايرانيان، سكته كرد. علت سكته ايشان اين بود كه برادر ايشان، ژنرال (سپهبد) بدره‌ای، [فرمانده گارد شاهنشاهی] را در روز انقلاب در محل كارش كشتند.
من ۱۵ سلام بود وقتی كه انقلاب شد. من در مدرسه ايرانيان در دوبى درس می خواندم. روز انقلاب، تمام معلم ها همه خوشحال بودند. ولى همه بچه ها ناراحت بودند و بعضی ها گریه می کردند.
وقت معلم ها، بچه ها را به صف کردند و آهنگ "الله اكبر" را از بلندگو پخش كردند، همه بچه ها جاويد شاه گفتند.
فكر می کنم كه مدرسه ما تنها نقطه در ايران بود كه همه ناراحت بودند.
چند روز بد خبر آمد كه آقای بدره‌ای سرپرست مدرسه ايرانيان، سكته كرد. علت سكته ايشان اين بود كه برادر ايشان، ژنرال (سپهبد) بدره‌ای، [فرمانده گارد شاهنشاهی] را در روز انقلاب در محل كارش كشتند.
