به تماشای صدای دیدن؛ عکاسی معاصر ایران در پاریس

«صدای دیدن» عنوان نمایشگاه عکسی است که شب سه شنبه ۱۷ نوامبر در پاریس افتتاح شد. این نمایشگاه که به همت گالری مهروا در ایران، آثار ده عکاس ایرانی را به جامعه فرانسه معرفی می‌کند، سعی دارد تا نگاهی متفاوت از هنر عکاسی را در ایران ارائه دهد.

طاها مغانی یکی از عکاسانی که با اثرش در این نمایشگاه شرکت کرده است، درباره این نمایشگاه به رادیو فردا می‌گوید:

اين نمايشگاه کاری از ۱۰ هنرمند عکاس ايرانی است که توسط گالری مهروا در تهران هماهنگ شده و گالری و مدرسه اسپه پاريس نمايش اين عکس ها را به عهده گرفته‌اند. انتخاب عکس‌ها به عهده همين دوستان بوده و در نهايت بعد از انتخاب عکس‌ها با موضوع «صدای ديدن» در شهر پاريس به نمايش در آمده است.

• شما جزو اين ۱۰ عکاسی هستيد که نمايشگاه عکس‌های آنها در پاريس افتتاح شده است. لطفاً توضيح دهيد که معنی «صدای ديدن» چيست؟

انتخاب اسم برای اين مجموعه به عهده دوستان بود، ولی دوستان به من توضيح دادند که به موازات «پاريس فوتو» که در ماه نوامبر در پاريس برگزار می‌شود، آنها می‌خواستند نمايشگاهی داشته باشند متفاوت از کارهايی که نشان داده می‌شود. در «صدای ديدن»، ديدن مربوط به عکاسی است و صدا در حقيقت فريادی است در کنار ديدن.

• آقای مغانی! از تفاوت اين نمايشگاه با پاريس فوتو صحبت کرديد. اين تفاوت را در چه می‌بينيد؟

نوع نگاه و کارهايی که از طرف هنرمندان ايرانی ارائه می‌شود متفاوت است. هميشه توقع بر اين است که عکاس ايرانی يک نگاه شرقی و ايرانی داشته باشد و موضوع کارهايش مربوط به اتفاقاتی باشد که در شرق و خاورميانه رخ می دهد.

ما دراين نمايشگاه سعی کرديم فقط اين موضوع گنجانده نشود و هنرمند به صورت مستقل هم بتواند خودش را ارائه دهد و کارش نگاه بين‌المللی داشته باشد، نه فقط يک نگاه شرقی و ايرانی.

• وقتی اسم نمايشگاه را توضيح می‌داديد از صدا به عنوان چيزی که فريادی را بر می‌آورد ياد کرديد. منظور شما از اين فرياد چيست؟

فرياد تنها يک فرياد شرقی نمی‌تواند باشد، بلکه می‌تواند يک فرياد بين‌المللی باشد و يا فراخوان عمومی بدهد. اگر در خيابانی که ساکت است راه برويد و کسی داد بزند، ناخودآگاه برمی‌گرديد تا ببينيد چه کسی داد می‌زند.

يک عکاس هم با تکنيک و نوع نگاهش که هيچ ارتباطی با اتفاقات امروز درايران ندارد، می‌تواند داد بزند. البته برخی عکاسان معتقدند کارهايشان فقط به خاطر اتفاقاتی است که طی ۳۰ سال گذشته در ايران رخ داده است.

• شما به عنوان يک عکاس ايرانی خارج از ايران زندگی می‌کنيد، اما ساير عکاسانی که در اين نمايشگاه حضور دارند از ايران آمده‌اند. شرايط برگزاری نمايشگاه در خارج از کشور برای عکاسان چگونه است و بازخورد آن در جامعه خارج از کشور چيست؟

برای بيرون آوردن کارها از ايران مشکلی وجود نداشته، اما در مورد اين که عكاسان چگونه می‌توانند کارهايشان را ارائه کنند، مشکلاتی وجود دارد. تقريباً تمام آنها آمدند به جز دو نفر که يکی مشکل سربازی داشت و ديگری به طور همزمان در لندن نمايشگاه داشت.

اما دوستان می‌گفتند مشکل ويزا گرفتن داشتند و شکايت می كردند که چقدر به سختی ويزا گرفته و به پاريس آمده‌اند. در اين موقعيت نمايشگاه داشتن در پاريس افتخاری است برای فرهنگ و هنر ايران، ولی متاسفانه چنين مشکلاتی هم وجود دارد.

------

شرکت‌کنندگان در نمایشگاه که عکس‌های آن‌ها در این صفحه نیز نمایش داده شده است:
کوروش ادیم، مهروا آوین، نیلوفر بنی‌صدر، نغمه قاسملو، تورج خامنه‌زاده، بابک کاظمی، مجید کورنگ بهشتی، طاها مغانی، جاوید رمضانی، مهدی وثو‌ق‌نیا