برای نخستین بار طی بیش از شش دهه مقام‌های دولتی تایوان و چین رو در روی یک‌دیگر به طور رسمی به مذاکره می‌نشینند.
وانگ یو-چی، مقام رسمی دولت تایوان در امور چین روز سه‌شنبه ۲۲ بهمن ماه به چین می‌رود تا با همتای خود ژانگ ژیجون دیدار و گفت‌وگو کند.
گفت‌وگوها برای سه روز متوالی پیش‌بینی شده‌اند و ثمره سال‌ها تلاش دو طرف برای «عادی‌سازی» روابط تلقی می‌شوند.
چایناپست، چاپ تایپه، می‌گوید این نخستین دیدار رسمی مقام‌ها پس از دیدار غیررسمی آنها در اجلاس سال گذشته سازمان همکاری‌های آسیا-اقیانوسیه در اندونزی است.
با این همه کارشناسان معتقدند روابط پرتنش دو طرف با یک دیدار رسمی بهبود ناگهانی پیدا نمی‌کند. وینست وانگ، کارشناس روابط چین و تایوان به چایناپست می‌گوید «پس از سال‌ها جدایی، تنها یک ملاقات همه مشکلات را حل نخواهد کرد. اما فرصتی است که می‌تواند برای آینده روابطشان موثر باشد».
چین، تایوان را به‌عنوان یک کشور رسمی نمی‌پذیرد و آن را گاه «استان سرکش» خود خطاب می‌کند.
تایوان در میانه سده گذشته مامن صده‌ها هزار نفر از نیروهای مخالف مائوئیست‌های چینی شد که در جریان انقلاب و جنگ داخلی چین از آن گریختند.
در سال ۱۹۴۹ جمعیتی بالغ بر دو میلیون نفر از هواداران رهبر ملی‌گرای چین، چیانگ کای‌شک به این جزیره در اقیانوس آرام پناه بردند.
از آن زمان آن را «جمهوری چین» در تایوان نامیدند که برخی کشورها تا سال‌ها آن را به عنوان نماینده قانونی چین به رسمیت می‌شناختند. اما تایوان اکنون در بیشتر کشورهای دنیا به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته نمی‌شود، هرچند -از جمله- فرایندهای مسافرتی و گذرنامه‌ای شبیه به مابقی کشورها دارد.
طی دهه‌ها تا پایان سده گذشته تایوان تحت کنترل حکومت‌های غیرانتخاباتی اداره می‌شد تا در پی اصلاحات سیاسی به نظامی انتخاباتی روی آورد.
بیجینگ (پکن) بارها تایوان را تهدید کرده و حتی از استفاده از زور برای «بازپس گرفتن کنترل» آن سخن گفته است.
تایوان با ایالات متحده و کشورهای غربی روابط نزدیکی دارد، از مهم‌ترین کشورهای آسیایی در فن‌آوری اطلاعات است و از جمله «ببرهای آسیا» -کشورهایی که با رشد سریع اقتصادی بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ میلادی روبه‌رو شدند- به شمار می‌رود.
وانگ یو-چی، مقام رسمی دولت تایوان در امور چین روز سه‌شنبه ۲۲ بهمن ماه به چین می‌رود تا با همتای خود ژانگ ژیجون دیدار و گفت‌وگو کند.
گفت‌وگوها برای سه روز متوالی پیش‌بینی شده‌اند و ثمره سال‌ها تلاش دو طرف برای «عادی‌سازی» روابط تلقی می‌شوند.
چایناپست، چاپ تایپه، می‌گوید این نخستین دیدار رسمی مقام‌ها پس از دیدار غیررسمی آنها در اجلاس سال گذشته سازمان همکاری‌های آسیا-اقیانوسیه در اندونزی است.
با این همه کارشناسان معتقدند روابط پرتنش دو طرف با یک دیدار رسمی بهبود ناگهانی پیدا نمی‌کند. وینست وانگ، کارشناس روابط چین و تایوان به چایناپست می‌گوید «پس از سال‌ها جدایی، تنها یک ملاقات همه مشکلات را حل نخواهد کرد. اما فرصتی است که می‌تواند برای آینده روابطشان موثر باشد».
چین، تایوان را به‌عنوان یک کشور رسمی نمی‌پذیرد و آن را گاه «استان سرکش» خود خطاب می‌کند.
تایوان در میانه سده گذشته مامن صده‌ها هزار نفر از نیروهای مخالف مائوئیست‌های چینی شد که در جریان انقلاب و جنگ داخلی چین از آن گریختند.
در سال ۱۹۴۹ جمعیتی بالغ بر دو میلیون نفر از هواداران رهبر ملی‌گرای چین، چیانگ کای‌شک به این جزیره در اقیانوس آرام پناه بردند.
از آن زمان آن را «جمهوری چین» در تایوان نامیدند که برخی کشورها تا سال‌ها آن را به عنوان نماینده قانونی چین به رسمیت می‌شناختند. اما تایوان اکنون در بیشتر کشورهای دنیا به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته نمی‌شود، هرچند -از جمله- فرایندهای مسافرتی و گذرنامه‌ای شبیه به مابقی کشورها دارد.
طی دهه‌ها تا پایان سده گذشته تایوان تحت کنترل حکومت‌های غیرانتخاباتی اداره می‌شد تا در پی اصلاحات سیاسی به نظامی انتخاباتی روی آورد.
بیجینگ (پکن) بارها تایوان را تهدید کرده و حتی از استفاده از زور برای «بازپس گرفتن کنترل» آن سخن گفته است.
تایوان با ایالات متحده و کشورهای غربی روابط نزدیکی دارد، از مهم‌ترین کشورهای آسیایی در فن‌آوری اطلاعات است و از جمله «ببرهای آسیا» -کشورهایی که با رشد سریع اقتصادی بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ میلادی روبه‌رو شدند- به شمار می‌رود.
