با نگاهی به نامه های عاشقانه ديکتاتورها می توان ديد که هر يک احساسات و اگر بشود گفت عشق خود را به شيوه خاصی ابراز می کردند. مثلا استالين خيلی صريح و بی پرده می نوشت، ناپلئون بسيار مستمر، طولانی و اروتيک می نوشت و هيتلر زبانی را به کار می بست گويا در مورد يک کارمند خود حرف می زند.
شبکه خبری سی ان ان براساس کتابی به نام « نامه های عاشقانه مردان بزرگ » به قلم « جان کيرکلند» نگاهی دارد به نامه های عاشقانه ديکتاتورهای بزرگ اروپا. اين کتاب دربرگيرنده نامه های رجال سياسی معاصر و قرون اخير است که به گفته نويسنده بسياری از آنها مردان درستکاری بودند ولی در عين حال ديکتاتورها را نيز شامل می شود.
نويسنده می گويد:« اکثر مردان پر قدرت در عين حال در زمينه احساسات شخصی نيز بسيار پر شور بوده اند و بنابراين نامه های عاشقانه آنها نيز بسيار پر حرارت اند. نکته ديگر اين است که ديکتاتورها نيز با تمام قساوت و بی رحمی عاشق می شوند ولی نگاهی به زندگی آنها نشان می دهد که رابطه عاشقانه با آنها هيچگاه سرانجام خوشی ندارد.»
ژوزف استالين در سال ۱۹۱۱ با معشوقه و همسر خود « ناديا» در جريان فرار از تبعيد در سيبری آشنا شد. خانواده « ناديا» به استالين پناه دادند و آنها در سال ۱۹۱۹ وقتی که استالين ۴۱ ساله و او دختر جوانی بود ازدواج کردند. آنها يک پسر به نام « واسيلی » و يک دختر به نام « سوتلانا» داشتند.
استالين در نامه های خود به ناديا او را با کلماتی بسيار مهربانانه و عاشقانه خطاب می کرد و در ابراز عشق و دلتنگی از دوری همسر خود هيچ ابايی نداشت. او در اين نامه ها به جزييات کارهای اداری و سياسی خود اشاره ای نمی کرد.
به نظر می رسد که در سالهای اول زندگی مشترک آنها نامه های استالين بسيار عاشقانه و دوستانه تر بود ولی در سالهای بعد و به خصوص در دوران بازسازی اقتصادی شوروی در دهه ۱۹۳۰ اين نامه ها مختصرتر و گاه بسيار سرد و بی عاطفه به نظر می رسند.
زندگی « ناديا » و ژوزف استالين بحران های فراوانی داشت. هر دو شخصيت های پر حرارت و با سماجتی بودند و بنابراين حتی در انظار عمومی نيز به يکديگر پرخاش می کردند. تا بالاخره يک شب رد يک ميهمانی مشاجره سخت ديگری بين آنها روی داد. فردای آن روز پيکر « ناديا » که ظاهرا با شليک يک گلوله خودکشی کرده بود پيدا شد ولی برخی معتقدند که استالين او را کشته است.
زندگی « ايدا دالسر » معشوق و به گفته برخی از منابع اولين همسر « بنيتو موسولينی » ديکتاتور فاشيست ايتاليا نيز سرانجام مشابهی داشت . ديکتاتور ايتاليا دستور داد که وی و پسرشان را در يک آسايشگاه روانی زندانی کنند. اما در آغاز کار رابطه آن دو مملو از بوسه و اظهار محبت بود.
موسولينی و ايدا زمانی با هم آشنا شدند که موسولينی تقريبا هيچ کاره بود و برای رفتن به جنگ جهانی اول به ارتش ايتاليا پيوسته بود . اما پس از رسيدن به قدرت وی به نوکران خود دستور داد تا او را ديوانه اعلام کرده و در آسايشگاه روانی ها زندانی کنند . ايدا در همان آسايشگاه جان سپرد.
در مورد ناپلئون بايد گفت که در مجموع ژوزفين ، معشوق اصلی و هميشگی وی ، قدرت و کنترل بيشتری بر رابطه داشت.
به گفته « جان کيرکلند » نويسنده کتاب « نامه های عاشقانه مردان بزرگ» ناپلئون بناپارت خلق و خوی متغيری داشت و به شدت آتشی مزاج بود. ولی شواهد نشان می دهد که هرگاه « ژوزفين » همراه او بود احساس آرامش بيشتری پيدا داشته و حتی در پيشبرد جنگهای خود موفق تر بوده است.
در بسياری از نامه های مربوط به سالهای اول اين رابطه می توان ديد که ناپلئون هميشه از ژوزفين تقاضا می کند که در کنار او باشد. او در نامه های خود به ژوزفين که گاه چندين برگ و يا چندين نامه را در يک روز شامل می شد، به شدت به وی اظهار عشق می کرد و از دوری و نديدن وی می ناليد.
ناپلئون در تمامی نامه های خود خيلی صريح و بی پرده جزييات تمايل خود به همبستری با ژوزفين را ابراز می کرد و نامه های خود را با بوسه های فراوان بر صورت و پيکر ژوزفين و عشق به ديدار مجدد آن دو در خلوت به پايان می برد.
« جان کيرکلند » می گويد همه ديکتاتورها به غير از آدولف هيتلر در نامه های خود خطاب به معشوقان و همسرانشان خيلی بی پرده بودند.
هيتلر با معشوق دائمی خود « اوا براون» زمانی آشنا شد که او يک دختر نوجوان بود. به نسبت معشوقان ديگر ديکتاتورها شايد زندگی « اوا براون» از همه دردناک تر بوده است. او دوبار اقدام به خودکشی کرد. او فقط در لحظات پايانی عمر خود درست ۴۰ ساعت قبل از خوردن کپسول سيانور در آپريل سال ۱۹۴۵ و سقوط ديکتاتوری رايش سوم، بالاخره با آدولف هيتلر رسما ازدواج کرد.
هيچ نامه ای که بين اين دو رد و بدل شده باشد وجود ندارد اما به گفته « جان کيرکلند» هيتلر در جمع اطرافيان نزديک خود مثل ارزيابی از عملکرد يک کارمند در مورد «اوا براون» صحبت می کرده است. رفتار هيتلر نسبت به معشوق اش بسيار سرد و خشک بود و همه جزييات رابطه و رفتار وی را کنترل می کرد.
شبکه خبری سی ان ان براساس کتابی به نام « نامه های عاشقانه مردان بزرگ » به قلم « جان کيرکلند» نگاهی دارد به نامه های عاشقانه ديکتاتورهای بزرگ اروپا. اين کتاب دربرگيرنده نامه های رجال سياسی معاصر و قرون اخير است که به گفته نويسنده بسياری از آنها مردان درستکاری بودند ولی در عين حال ديکتاتورها را نيز شامل می شود.
نويسنده می گويد:« اکثر مردان پر قدرت در عين حال در زمينه احساسات شخصی نيز بسيار پر شور بوده اند و بنابراين نامه های عاشقانه آنها نيز بسيار پر حرارت اند. نکته ديگر اين است که ديکتاتورها نيز با تمام قساوت و بی رحمی عاشق می شوند ولی نگاهی به زندگی آنها نشان می دهد که رابطه عاشقانه با آنها هيچگاه سرانجام خوشی ندارد.»
ژوزف استالين در سال ۱۹۱۱ با معشوقه و همسر خود « ناديا» در جريان فرار از تبعيد در سيبری آشنا شد. خانواده « ناديا» به استالين پناه دادند و آنها در سال ۱۹۱۹ وقتی که استالين ۴۱ ساله و او دختر جوانی بود ازدواج کردند. آنها يک پسر به نام « واسيلی » و يک دختر به نام « سوتلانا» داشتند.
استالين در نامه های خود به ناديا او را با کلماتی بسيار مهربانانه و عاشقانه خطاب می کرد و در ابراز عشق و دلتنگی از دوری همسر خود هيچ ابايی نداشت. او در اين نامه ها به جزييات کارهای اداری و سياسی خود اشاره ای نمی کرد.
به نظر می رسد که در سالهای اول زندگی مشترک آنها نامه های استالين بسيار عاشقانه و دوستانه تر بود ولی در سالهای بعد و به خصوص در دوران بازسازی اقتصادی شوروی در دهه ۱۹۳۰ اين نامه ها مختصرتر و گاه بسيار سرد و بی عاطفه به نظر می رسند.
زندگی « ناديا » و ژوزف استالين بحران های فراوانی داشت. هر دو شخصيت های پر حرارت و با سماجتی بودند و بنابراين حتی در انظار عمومی نيز به يکديگر پرخاش می کردند. تا بالاخره يک شب رد يک ميهمانی مشاجره سخت ديگری بين آنها روی داد. فردای آن روز پيکر « ناديا » که ظاهرا با شليک يک گلوله خودکشی کرده بود پيدا شد ولی برخی معتقدند که استالين او را کشته است.
زندگی « ايدا دالسر » معشوق و به گفته برخی از منابع اولين همسر « بنيتو موسولينی » ديکتاتور فاشيست ايتاليا نيز سرانجام مشابهی داشت . ديکتاتور ايتاليا دستور داد که وی و پسرشان را در يک آسايشگاه روانی زندانی کنند. اما در آغاز کار رابطه آن دو مملو از بوسه و اظهار محبت بود.
موسولينی و ايدا زمانی با هم آشنا شدند که موسولينی تقريبا هيچ کاره بود و برای رفتن به جنگ جهانی اول به ارتش ايتاليا پيوسته بود . اما پس از رسيدن به قدرت وی به نوکران خود دستور داد تا او را ديوانه اعلام کرده و در آسايشگاه روانی ها زندانی کنند . ايدا در همان آسايشگاه جان سپرد.
در مورد ناپلئون بايد گفت که در مجموع ژوزفين ، معشوق اصلی و هميشگی وی ، قدرت و کنترل بيشتری بر رابطه داشت.
به گفته « جان کيرکلند » نويسنده کتاب « نامه های عاشقانه مردان بزرگ» ناپلئون بناپارت خلق و خوی متغيری داشت و به شدت آتشی مزاج بود. ولی شواهد نشان می دهد که هرگاه « ژوزفين » همراه او بود احساس آرامش بيشتری پيدا داشته و حتی در پيشبرد جنگهای خود موفق تر بوده است.
در بسياری از نامه های مربوط به سالهای اول اين رابطه می توان ديد که ناپلئون هميشه از ژوزفين تقاضا می کند که در کنار او باشد. او در نامه های خود به ژوزفين که گاه چندين برگ و يا چندين نامه را در يک روز شامل می شد، به شدت به وی اظهار عشق می کرد و از دوری و نديدن وی می ناليد.
ناپلئون در تمامی نامه های خود خيلی صريح و بی پرده جزييات تمايل خود به همبستری با ژوزفين را ابراز می کرد و نامه های خود را با بوسه های فراوان بر صورت و پيکر ژوزفين و عشق به ديدار مجدد آن دو در خلوت به پايان می برد.
« جان کيرکلند » می گويد همه ديکتاتورها به غير از آدولف هيتلر در نامه های خود خطاب به معشوقان و همسرانشان خيلی بی پرده بودند.
هيتلر با معشوق دائمی خود « اوا براون» زمانی آشنا شد که او يک دختر نوجوان بود. به نسبت معشوقان ديگر ديکتاتورها شايد زندگی « اوا براون» از همه دردناک تر بوده است. او دوبار اقدام به خودکشی کرد. او فقط در لحظات پايانی عمر خود درست ۴۰ ساعت قبل از خوردن کپسول سيانور در آپريل سال ۱۹۴۵ و سقوط ديکتاتوری رايش سوم، بالاخره با آدولف هيتلر رسما ازدواج کرد.
هيچ نامه ای که بين اين دو رد و بدل شده باشد وجود ندارد اما به گفته « جان کيرکلند» هيتلر در جمع اطرافيان نزديک خود مثل ارزيابی از عملکرد يک کارمند در مورد «اوا براون» صحبت می کرده است. رفتار هيتلر نسبت به معشوق اش بسيار سرد و خشک بود و همه جزييات رابطه و رفتار وی را کنترل می کرد.
