استيون هاوکينگ دانشمند برجسته بريتانيايی که تمام عمر خود را وقف مطالعه فضا کرده است خواستار آن شده که برای آينده و بقا بشريت اکتشافات فضايی ادامه پيدا کند.
اين دانشمند هفتاد و يک ساله گفت که بدون گريز از مرزهای سياره ضعيف و آسيب پذير ما بعيد است که بشريت بتواند هزار سال ديگر به بقا خود ادامه دهد.
هاوکينگ اين مطالب را چند روز پيش به هنگام بازديد از يک مرکز تحقيقات پزشکی و در جمع پزشکان، محققان و پرستاران اين آزمايشگاه عنوان کرد.
حدود پنجاه سال پيش زمانی که آقای هاوکينگ مشغول تحصيل در دانشگاه کمبريج بود پزشکان ابتلای وی به بيماری تخريب و زوال سيستم عصبی را تشخيص دادند. از آن زمان وی به مرور کارکرد بخش زيادی از اندامهای بدن خود را از دست داده است و به کمک دستگاه ويژه ای به زندگی خود ادامه می دهد.
وی در توضيح وضعيت جسمی خود يادآوری کرد که ابتدا با شنيدن اين خبر چنان افسرده شده بود که حتی تصميم گرفت تحصيلات خود را رها کند ولی بعدها تمام و قت و انرژی خود را به مطالعات علمی اختصاص داد.آقای هاوکينگ در بخشی از سخنان خود گفت:« اگر بتوان کارکرد فضا را شناخت می توان آن را به شکلی کنترل کرد.
استيون هاوکينگ که از نظر علمی به خاطر مطالعات و اکتشافات خود در زمينه بخشهای ناشناخته فضا موسوم به حفره های سياه و منشاء پيدايش کهکشانها اعتبار ويژه ای دارد در عين حال با نوشتن کتابهای متعددی که فروش بسيار زيادی داشته اند توانسته است بخشی از اين دستاوردهای علمی را در اختيار عموم مردم و علاقمندان قرار دهد.
يکی از کتابهای وی به نام « يک تاريخ مختصر از زمان» بيش از ده ميليون نسخه فروش رفته است. وی سخنرانی اخير خود در اين مرکز مطالعات پزشکی را زير عنوان « يک تاريخ مختصر از من » ايراد کرد. اين مرکز مطالعات پزشکی در مورد بيماری تخريب و زوال سيستم عصبی انسان تحقيق می کند، يعنی همان بيماری که آقای هاوکينگ به آن مبتلا است.
هاوکينگ به نسبت ساير افرادی که به اين بيماری مبتلا هستند وضعيت بهتری داشته و بيشتر زنده مانده است. اين بيماری بيش از هر نقطه ديگر سلولهای مغز و رشته های عصبی در نخاع را مورد حمله قرار داده و تخريب می کند. عوارض آن از دست دادن کنترل و کارکرد ماهيچه ها است که به مشکلات جدی در زمينه تنفس، تکلم و حرکت دادن مفاصل منجر می شود. هنوز درمان قطعی برای اين بيماری پيدا نشده و معمولا افرادی که به آن مبتلا می شوند بيشتر از ده سال عمر نمی کنند.
استيون هاوکينگ که به طور دائم تحت مراقبت های ويژه قرار دارد فقط با حرکت دادن گردن خود می تواند ارتباط برقرار کند . او به وسيله يک کامپيوتر ويژه ای که با نيازهای جسمی وی برنامه ريزی شده است می تواند آنچه را که در ذهن اش می گذرد به صورت صدای کلماتی که توسط يک روبات توليد می شود بيان کند.
با وجود همه مشکلات جسمی آقای هاوکينگ همواره به فعاليت های خود ادامه داده است. وی حتی در سال ۲۰۰۷ در يک سفر هوايی شرکت کرد که در آن محيطی شبيه شرايط بی وزنی ناشی از فقدان نيروی جاذبه در فضا خلق می شود و شرکت کنندگان در آن عملا در محيط معلق می مانند.
هاوکينگ در بخش ديگری از سخنرانی اخير خود به حاضرين توصيه کرد که به جای نگاه کردن به آنچه که زير پاهای آنهاست بايد به آسمان و ستاره ها نگاه کنند. وی افزود:« زندگی هر چقدر هم دشوار باشد همواره می توان کاری و يا چيز ديگری پيدا کرد که در آن موفق باشيد.»
رييس اين مرکز تحقيقات پزشکی که در مورد بيماری ای که آقای هاوکينگ به آن مبتلا است تحقيق می کند گفت که دقيقا نمی دانند که چطور اين دانشمند بريتانيايی با وجود پنجاه سال ابتلا به اين بيماری هنوز زنده و فعال است.
وی افزود موارد ديگری بوده که بيماران حدود ده سال و يا کمی بيشتر زنده مانده اند ولی ادامه زندگی با اين بيماری به مدت پنجاه سال واقعا استثنايی است.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
منبع: برگرفته از سايت آمريکايی هافينگتون پست
اين دانشمند هفتاد و يک ساله گفت که بدون گريز از مرزهای سياره ضعيف و آسيب پذير ما بعيد است که بشريت بتواند هزار سال ديگر به بقا خود ادامه دهد.
هاوکينگ اين مطالب را چند روز پيش به هنگام بازديد از يک مرکز تحقيقات پزشکی و در جمع پزشکان، محققان و پرستاران اين آزمايشگاه عنوان کرد.
حدود پنجاه سال پيش زمانی که آقای هاوکينگ مشغول تحصيل در دانشگاه کمبريج بود پزشکان ابتلای وی به بيماری تخريب و زوال سيستم عصبی را تشخيص دادند. از آن زمان وی به مرور کارکرد بخش زيادی از اندامهای بدن خود را از دست داده است و به کمک دستگاه ويژه ای به زندگی خود ادامه می دهد.
وی در توضيح وضعيت جسمی خود يادآوری کرد که ابتدا با شنيدن اين خبر چنان افسرده شده بود که حتی تصميم گرفت تحصيلات خود را رها کند ولی بعدها تمام و قت و انرژی خود را به مطالعات علمی اختصاص داد.آقای هاوکينگ در بخشی از سخنان خود گفت:« اگر بتوان کارکرد فضا را شناخت می توان آن را به شکلی کنترل کرد.
استيون هاوکينگ که از نظر علمی به خاطر مطالعات و اکتشافات خود در زمينه بخشهای ناشناخته فضا موسوم به حفره های سياه و منشاء پيدايش کهکشانها اعتبار ويژه ای دارد در عين حال با نوشتن کتابهای متعددی که فروش بسيار زيادی داشته اند توانسته است بخشی از اين دستاوردهای علمی را در اختيار عموم مردم و علاقمندان قرار دهد.
يکی از کتابهای وی به نام « يک تاريخ مختصر از زمان» بيش از ده ميليون نسخه فروش رفته است. وی سخنرانی اخير خود در اين مرکز مطالعات پزشکی را زير عنوان « يک تاريخ مختصر از من » ايراد کرد. اين مرکز مطالعات پزشکی در مورد بيماری تخريب و زوال سيستم عصبی انسان تحقيق می کند، يعنی همان بيماری که آقای هاوکينگ به آن مبتلا است.
هاوکينگ به نسبت ساير افرادی که به اين بيماری مبتلا هستند وضعيت بهتری داشته و بيشتر زنده مانده است. اين بيماری بيش از هر نقطه ديگر سلولهای مغز و رشته های عصبی در نخاع را مورد حمله قرار داده و تخريب می کند. عوارض آن از دست دادن کنترل و کارکرد ماهيچه ها است که به مشکلات جدی در زمينه تنفس، تکلم و حرکت دادن مفاصل منجر می شود. هنوز درمان قطعی برای اين بيماری پيدا نشده و معمولا افرادی که به آن مبتلا می شوند بيشتر از ده سال عمر نمی کنند.
استيون هاوکينگ که به طور دائم تحت مراقبت های ويژه قرار دارد فقط با حرکت دادن گردن خود می تواند ارتباط برقرار کند . او به وسيله يک کامپيوتر ويژه ای که با نيازهای جسمی وی برنامه ريزی شده است می تواند آنچه را که در ذهن اش می گذرد به صورت صدای کلماتی که توسط يک روبات توليد می شود بيان کند.
با وجود همه مشکلات جسمی آقای هاوکينگ همواره به فعاليت های خود ادامه داده است. وی حتی در سال ۲۰۰۷ در يک سفر هوايی شرکت کرد که در آن محيطی شبيه شرايط بی وزنی ناشی از فقدان نيروی جاذبه در فضا خلق می شود و شرکت کنندگان در آن عملا در محيط معلق می مانند.
هاوکينگ در بخش ديگری از سخنرانی اخير خود به حاضرين توصيه کرد که به جای نگاه کردن به آنچه که زير پاهای آنهاست بايد به آسمان و ستاره ها نگاه کنند. وی افزود:« زندگی هر چقدر هم دشوار باشد همواره می توان کاری و يا چيز ديگری پيدا کرد که در آن موفق باشيد.»
رييس اين مرکز تحقيقات پزشکی که در مورد بيماری ای که آقای هاوکينگ به آن مبتلا است تحقيق می کند گفت که دقيقا نمی دانند که چطور اين دانشمند بريتانيايی با وجود پنجاه سال ابتلا به اين بيماری هنوز زنده و فعال است.
وی افزود موارد ديگری بوده که بيماران حدود ده سال و يا کمی بيشتر زنده مانده اند ولی ادامه زندگی با اين بيماری به مدت پنجاه سال واقعا استثنايی است.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
منبع: برگرفته از سايت آمريکايی هافينگتون پست
