طی چند دهه اخير زنان فرصت‌های شغلی بيشتری پيدا کرده و ساعات بيشتری را در محيط کار می‌گذرانند و در نتيجه ساعات کمتری را صرف خانه داری می‌کنند.
در نتيجه پيشرفت فن آوری و توليد وسايل خانگی پيشرفته‌تر آن عده از زنانی که به هر دليل هنوز خانه‌دار هستند به نسبت گذشته برای اداره امور خانه به کار بسيار کمتری نياز دارند.
شبکه تلویزیونی «سی ان ان » به نقل از يک گزارش جديد که توسط بخش سلامتی عمومی دانشگاه کارولينای جنوبی منتشر شده است می‌نويسد که کاهش حجم کار در خانه، تغيير مشاغل زنان از کارهای نيمه يدی به کارهای دفتری که فعاليت جسمی ناچيزی را می‌طلبد و بالاخره روش های امروزی گذراندن اوقات فراغت مثل تماشای تلويزيون و استفاده از کامپيوتر روی سلامتی زنان تاثير منفی گذاشته است.
دکتر ادوارد آرچر، مسئول اين تحقيقات می گويد: «محور اصلی اين پژوهش اين است که انسان به مرور روش‌هايی را ابداع کرده که فعاليت جسمی را از محيط کار و محيط خانه حذف کند. البته نتيجه گيری و پيشنهاد اين تحقيقات اين نيست که زنان بايد بيشتر کار کنند. جهان امروزی ظاهرا ديگر به کار يدی نيازی ندارد. بنابراين زنان و مردان بايد به اشکال جديدی راه‌هايی را برای انجام فعاليت‌های جسمی در طول روز پيدا کنند.»
اين پژوهش با استفاده از اطلاعات دفتر مرکزی اداره کار آمريکا در سال ۲۰۱۱ به اين نتيجه رسيده است که در اکثر مشاغل امروزی کارگران و کارمندان نيازی به حرکت دائم ندارند. بخش اعظم ساعات کار در حالت نشسته و کار با ابزارهايی نظير کامپيوتر طی می شود که مهمترين عامل در افزايش وزن افراد و در برخی موارد ابتلای آنها به بيماری چاقی مفرط است.
به نوشته «سی ان ان»، پژوهش دانشگاه کارولينای جنوبی در حقيقت مکمل پژوهش اداره کار آمريکاست و روی تغييرات مربوط به محيط و ابزارهای خانه داری تمرکز کرده است. پژوهشگران از اطلاعاتی که طی ۴۵ سال گذشته در دفترچه‌های خاطرات روزانه گروهی از زنان خانه دار نوشته شده و توسط يک بنياد ملی گردآوری شده است، استفاده کرده اند.
در اين پژوهش ميزان کالری که زنان خانه دار به هنگام انجام کارهای روزانه خود صرف می‌کنند و يا فعاليت‌های جسمی که برای انجام اين کارها ضروری است مورد بررسی قرار گرفته است. اين مقياس‌های اندازه‌گيری در مورد سال‌های مختلف و متناسب با تغيير روش و ابزارهای کار خانه داری سنجيده شده اند.
نتايج تحقيقات نشان می‌دهد که به عنوان مثال در سال ۱۹۶۵ زنان خانه‌دار به طور متوسط هر هفته ۲۵ ساعت صرف خانه داری می‌کردند. اما در سال ۲۰۱۰ اين ميزان متوسط به ۱۳ ساعت کاهش يافته است.
يکی ديگر از نتايج اين تحقيقات اين است که زنان خانه دار ساعات طولانی‌تری از اوقات خود در خانه را صرف تماشای تلويزيون و يا استفاده از کامپيوتر می‌کنند. در سال ۱۹۶۴ زنان خانه‌دار به طور متوسط هشت ساعت در هفته تلويزيون تماشا می‌کردند ولی در سال ۲۰۱۰ مدلی که زنان در هفته به طور متوسط صرف تماشای تلويزيون و ساير ابزارهای ارتباطی می‌کنند به ۱۶.۵ ساعت افزايش يافته است.
شبکه خبری «سی ان ان» می‌افزايد که اين تحقيقات علاوه بر برسی زمينه‌های مربوط به افزايش وزن و احتمال ابتلا به چاقی مفرط تاثير اين شرايط روی موضوع بارداری نيز بررسی شده است.
دکتر ادوارد آرچر، مسئول اين پژوهش می گويد: «کاهش فعاليت جسمی زنان که عامل اصلی آن پيشرفت فن آوری است و نه تنبلی، انرژی بدن آنها حالت نامنظم‌تری پيدا کرده است. زنان باردار اگر در دوره بارداری فعاليت جسمی کافی و منظم نداشته باشند بدن آنها لخت‌تر و ميزان انرژی آنها نامتعادل‌تر می شود. اين حالت باعث خواهد شد که زمينه‌های لختی، تنبلی و حتی اضافه وزن به نوزدان آنها منتقل شود.»
به گفته مسئول اين پژوهش‌ها، انتقال چنين عوارضی به نوزاد می‌تواند زمينه ابتلا به بيماری‌هايی نظير سرطان، چاقی مفرط، اختلال در گردش خون و کار قلب و بيماری قند را افزايش دهد. به معنای ديگر غير فعال بودن يک نسل می‌تواند سلامت نوزادان آن نسل را نيز به خطر بياندازد.
در نتيجه پيشرفت فن آوری و توليد وسايل خانگی پيشرفته‌تر آن عده از زنانی که به هر دليل هنوز خانه‌دار هستند به نسبت گذشته برای اداره امور خانه به کار بسيار کمتری نياز دارند.
شبکه تلویزیونی «سی ان ان » به نقل از يک گزارش جديد که توسط بخش سلامتی عمومی دانشگاه کارولينای جنوبی منتشر شده است می‌نويسد که کاهش حجم کار در خانه، تغيير مشاغل زنان از کارهای نيمه يدی به کارهای دفتری که فعاليت جسمی ناچيزی را می‌طلبد و بالاخره روش های امروزی گذراندن اوقات فراغت مثل تماشای تلويزيون و استفاده از کامپيوتر روی سلامتی زنان تاثير منفی گذاشته است.
دکتر ادوارد آرچر، مسئول اين تحقيقات می گويد: «محور اصلی اين پژوهش اين است که انسان به مرور روش‌هايی را ابداع کرده که فعاليت جسمی را از محيط کار و محيط خانه حذف کند. البته نتيجه گيری و پيشنهاد اين تحقيقات اين نيست که زنان بايد بيشتر کار کنند. جهان امروزی ظاهرا ديگر به کار يدی نيازی ندارد. بنابراين زنان و مردان بايد به اشکال جديدی راه‌هايی را برای انجام فعاليت‌های جسمی در طول روز پيدا کنند.»
اين پژوهش با استفاده از اطلاعات دفتر مرکزی اداره کار آمريکا در سال ۲۰۱۱ به اين نتيجه رسيده است که در اکثر مشاغل امروزی کارگران و کارمندان نيازی به حرکت دائم ندارند. بخش اعظم ساعات کار در حالت نشسته و کار با ابزارهايی نظير کامپيوتر طی می شود که مهمترين عامل در افزايش وزن افراد و در برخی موارد ابتلای آنها به بيماری چاقی مفرط است.
به نوشته «سی ان ان»، پژوهش دانشگاه کارولينای جنوبی در حقيقت مکمل پژوهش اداره کار آمريکاست و روی تغييرات مربوط به محيط و ابزارهای خانه داری تمرکز کرده است. پژوهشگران از اطلاعاتی که طی ۴۵ سال گذشته در دفترچه‌های خاطرات روزانه گروهی از زنان خانه دار نوشته شده و توسط يک بنياد ملی گردآوری شده است، استفاده کرده اند.
در اين پژوهش ميزان کالری که زنان خانه دار به هنگام انجام کارهای روزانه خود صرف می‌کنند و يا فعاليت‌های جسمی که برای انجام اين کارها ضروری است مورد بررسی قرار گرفته است. اين مقياس‌های اندازه‌گيری در مورد سال‌های مختلف و متناسب با تغيير روش و ابزارهای کار خانه داری سنجيده شده اند.
نتايج تحقيقات نشان می‌دهد که به عنوان مثال در سال ۱۹۶۵ زنان خانه‌دار به طور متوسط هر هفته ۲۵ ساعت صرف خانه داری می‌کردند. اما در سال ۲۰۱۰ اين ميزان متوسط به ۱۳ ساعت کاهش يافته است.
يکی ديگر از نتايج اين تحقيقات اين است که زنان خانه دار ساعات طولانی‌تری از اوقات خود در خانه را صرف تماشای تلويزيون و يا استفاده از کامپيوتر می‌کنند. در سال ۱۹۶۴ زنان خانه‌دار به طور متوسط هشت ساعت در هفته تلويزيون تماشا می‌کردند ولی در سال ۲۰۱۰ مدلی که زنان در هفته به طور متوسط صرف تماشای تلويزيون و ساير ابزارهای ارتباطی می‌کنند به ۱۶.۵ ساعت افزايش يافته است.
شبکه خبری «سی ان ان» می‌افزايد که اين تحقيقات علاوه بر برسی زمينه‌های مربوط به افزايش وزن و احتمال ابتلا به چاقی مفرط تاثير اين شرايط روی موضوع بارداری نيز بررسی شده است.
دکتر ادوارد آرچر، مسئول اين پژوهش می گويد: «کاهش فعاليت جسمی زنان که عامل اصلی آن پيشرفت فن آوری است و نه تنبلی، انرژی بدن آنها حالت نامنظم‌تری پيدا کرده است. زنان باردار اگر در دوره بارداری فعاليت جسمی کافی و منظم نداشته باشند بدن آنها لخت‌تر و ميزان انرژی آنها نامتعادل‌تر می شود. اين حالت باعث خواهد شد که زمينه‌های لختی، تنبلی و حتی اضافه وزن به نوزدان آنها منتقل شود.»
به گفته مسئول اين پژوهش‌ها، انتقال چنين عوارضی به نوزاد می‌تواند زمينه ابتلا به بيماری‌هايی نظير سرطان، چاقی مفرط، اختلال در گردش خون و کار قلب و بيماری قند را افزايش دهد. به معنای ديگر غير فعال بودن يک نسل می‌تواند سلامت نوزادان آن نسل را نيز به خطر بياندازد.
