تادائکس عنوان سالانه ای برای هنر ديجيتال است که تعدادی از جوان ها و البته حاميان بخش خوصی در هنر معاصر ايران راه انداخته اند. تادائکس امسال از ۱۸ تا ۳۰ مهر ماه ۱۳۹۳ برقرار بود و هنرمندان زيادی در آن مشارکت داشتند.
تنوع، تازگی، و تلاش برای نزديک شدن به استاندارد‌های بين المللی اين نمايشگاه را در مرکز توجه هنر دوستان قرار داده است و گالری محسن، مجتمع تجاری سام سن‌تر، و سينما پرديس قلهک پذيرای تعداد زيادی از مخاطبان و اهالی هنر هستند.
آنچه تادائکس را بارز می کند اين است که اين نمايشگاهِ بزرگ از بخش خصوصی بر آمده است. علاوه بر اين، برگزارکنندگان، در به کار گيریِ نيروهای جوان جامعهٔ هنری ايران موفق بوده اند. در کنار اينها کار گروهی زيادی هم در قالب اثر هنری يا کارگاه انجام شد که محرز است برای فرهنگ تک محور و فرد گرای ما چقدر لازم و پيش برنده است.
در کنار اين ها تعاملی که با هنرمندانِ خارجی ميهمان سالانه انجام شد در نوع خود جالب توجه بود. اين موضوع از آن رو اهميت دارد که فضای فرهنگی ايران (چه در هنر و چه در حوزهٔ انديشه) عمدتا گيرنده بوده است و کمتر پيش آمده هنرمندانِ خارجی نيز بتوانند به ايران آمده و اثر و نشست و کارگاه برگزار کنند. به مدد حاميان خصوصی، هر سال تادائکس گسترده‌تر می‌شود و برگزار کنندگان آن بخش‌های تازه تری برايش در نظر می‌گيرند.
کسانی که علاقه به شرکت در تادائکس دارند چند ماه قبل به سايت تادائکس رجوع می کنند وفرم فراخوان را پر می کنند.
سالانه هنر ديجيتال تهران
هيئت داوران از ميان آثار ارائه شده تعدادی را انتخاب می‌کنند. امسال تادائکس برای سومين سال متوالی مجموعهٔ آثار جالب توجهی پيش روی ما می‌گذارد: در بخش گالری و اثر هنری، ۱۷ اثر از هنرمندان ايرانی و خارجی به نمايش در آمده که در آن‌ها با استفاده از ابزار و رسانه‌های ديجيتالی، ايده‌ها به اجرا در آمده‌اند. اجرای صدا و تصوير و کارگاه‌های آموزشی در پرديس سينمايی قلهک و پلت فورم داربست بخش‌های جنبی اين سالانه هستند. در تادائکس امسال علاوه بر ايرانی‌ها هنرمندانی از آلمان، اتريش، استراليا، کره و بحرين به ارائهٔ اثر و برگزاری کارگاه می‌پردازند اين گستردگی تادائکس را به مهم‌ترين رويداد هنری روز ايران تبديل کرده است.
از طرفی، هزينهٔ قابل توجه هنرهايی که با ابزار ديجيتال انجام می‌شود ضرورت اين سالانه و حمايت بخش خصوصی را بيشتر می‌کند. به نظر می‌رسد برگزار کنندگان تادائکس نيز به اين امر واقف باشند. در بیانیه سازمانی این نمایشگاه آمده است: «زمينه عمومًا غير تجاری هنر ديجيتال در ميان مديومهای هنر معاصر از يک سو؛ و گرانی هزينه‌های تجهيزات و ابزار از سوی ديگر، امکان تجربه ورزی و حضور هنرمندان ايرانی را در اين رشته دشوار می‌کند. بنابراين شايد ظرفيتهای چندانی برای نمايش و ارائه وجود نداشته باشد و پيشينه آکادميک و تجربه محدودی هم که موجود است،
نياز به همراهی و مديريت دارد. با چنين محدوديتهايی طی دو دوره گذشته تلاش شده است با ارایٔه آثار هنرمندان بين المللی و نيز تعامل و تبادل دانش و تجربيات با آنان، بستری مهيا گردد که امکان توليد و نمايش آثار هنرمندان ايرانی توسعه يافته و غنی‌تر و پربار‌تر شود.»
ازطرف ديگر، ما مردمان معاصر تا آنجا پيش رفته ايم که صبح را با چک کردن فيس بوک و وايبر آغاز می کنيم و شب با تماشای اينستاگرام به خواب می رويم. اين انسان سليقه، فهم و درنهايت هنر متفاوتی طلب می کند. اين يک نحوه زيستن است. هنر ديجيتال بر اساس همين اصل خلق شده و پيش می رود. و ايرانی ها نيز همچون جاهای ديگر جهان به اين نوع هنر نيازمندند و سالانه هايی همچون تادائکس ديگر يک تفنن هنری به حساب نمی آيند. يک ضرورت هستند.
ضرورتی که می تواند هر سال بهتر و کامل تر شود.
