تيم باستان‌شناسان بريتانيايی جزييات بيشتری از مغزی که عمری بيش از دو هزار و ۵۰۰ سال دارد، اعلام کردند. اين مغز در داخل جمجمه‌ای از عصر آهن بوده و در اعماق گل مدفون مانده است.
در سال ۲۰۰۸، تيمی از محققان در نزديک «يورک» بريتانيا، اين جمجمه را کشف کردند. به گزارش سايت «بنياد باستان‌شناسی يورک» تيمی از ۳۴ باستان‌شناس روی بقايای اين مغز کار می‌کنند.
به گزارش اين بنياد، اين مغز مربوط به قرن ششم پيش از ميلاد است و نزديک به دو هزار و ۶۰۰ سال عمر دارد. کارشناسان می‌گويند اين مغز متعلق به مردی بين ۲۶ تا ۴۵ ساله بوده است.
بدن انسان پس از مرگ به سرعت تجزيه می‌شود و بافت‌های سستی مثل مغز، خيلی زود از بين می‌روند. به همين دليل پيدا کردن بافت مغزی در میان آثار باستانی بسيار نادر است.
به گزارش سایت «هایر لرنینگ»، «ريچل کيوبيت» از باستان‌شناسانی که اين مغز را کشف کرده‌اند، مشغول کار روی بيرون آوردن جمجمه بود که متوجه شد بخشی از مغز در آن باقی مانده است.
وی می‌گويد: «مشغول بررسی حفره‌های جمجمه بودم که در کمال تعجب ديدم ماده‌ای اسفنجی مانند و زرد رنگ درون آن ديده می‌شود».
ريچل کيوبيت گفته است: «ما فکر می‌کنيم اين سر در گل خاک رس دفن شده و در جايی بوده که دسترسی به اکسيژن مهيا نبوده است».
بدون اکسيژن، باکتر‌ی‌هايی که باعث تجزيه می‌شوند، توان زندگی ندارند. از اين رو در حالی که پوست و مو و گوشت روی جمجمه قرن‌ها پيش تجزيه شده‌اند، اکسيژن تازه در محيط نبوده است، در نتيجه بافت مغزی بيش از دو هزاره دوام آورده و تجزيه نشده است.
