از زمان وقوع انقلاب سال ۵۷ در ایران، روزنامه‌نگاران زیادی کشته یا زندانی شده‌اند با این همه از نخستین روزنامه‌نگاری که در سال‌های پس از انقلاب در ایران اعدام شده، کمتر صحبت می‌شود. او سیمون فرزامی نام داشت و با داشتن تابعیت همزمان سوئیس و ایران، آذرماه سال ۱۳۵۹ با حکم دادگاه‌های انقلاب به جوخه آتش سپرده شد.
سیمون فرزامی را در کنار عباس امیرانتظام، دریادار محمود علوی و خسرو قشقایی می‌توان از مهم‌ترین قربانیان «افشاگری‌های دانشجویان خط امام» پس از گروگان گرفتن دیپلمات‌های آمریکایی دانست.
سیمون فرزامی با نام کامل سیمون روزنبلوم فرزامی پسرخوانده ابوالحسن حکیمی، دیپلمات و نماینده مجلس در حکومت پهلوی بود. آقای حکیمی که برادر ابراهیم حکیمی از نخست‌وزیران ایران در سال‌های ابتدایی پادشاهی محمدرضا پهلوی است، متولد تبریز بود و در نوجوانی برای تحصیل به بیروت فرستاده شد.
او همزمان با جنگ جهانی اول در دانشگاه بیروت با مارتا اسزوستاکوفسکی زن یهودی سوئیسی‌تبار که همسرش را در جنگ از دست داده بود، آشنا شد و ازدواج کرد. مارتا از ازدواج اولش سه فرزند داشت. سیمون یکی از آنها بود.
ابوالحسن حکیمی و مارتا پس از ازدواج به سوئیس رفتند و ابوالحسن حکیمی به فعالیت در نهاد جامعه ملل (به عنوان دیپلمات ایران و بعد کارمند مستقل این نهاد بین‌المللی) پرداخت و با پایان جنگ جهانی دوم به ایران بازگشت.
سیمون فرزامی همراه برادرش داوید در سال‌های ابتدایی بعد از جنگ جهانی دوم، برای دیدار با پدرخوانده‌شان، ابوالحسن حکیمی به ایران رفتند و همان زمان هر دو باتوجه به تسلط‌شان به زبان‌های انگلیسی و فرانسوی به استخدام خبرگزاری پارس درآمدند. خبرگزاری پارس سال ۱۳۱۳ به دستور رضاشاه پهلوی تأسیس شده بود.
داوید فرزامی خیلی زود از دنیا رفت، اما سیمون باتوجه به تسلطش به چند زبان خارجی به فعالیت در بخش‌های مختلف دولت ایران پرداخت؛ از جمله در المپیک زمستانی سال ۱۹۵۶ ایتالیا، سرپرست و پرچمدار کاروان ورزشی ایران بود. او که از کارمندان وزارت اطلاعات و جهانگردی بود، همچنین در تأسیس ارکستر فیلارمونیک تهران نقش داشت و با رسانه‌های مختلف بین‌المللی به عنوان خبرنگار مستقر در تهران همکاری می‌کرد. روزنامه بریتانیایی تلگراف و خبرگزاری‌های شناخته‌شده آسوشیتدپرس و فرانسه از جمله رسانه‌هایی بودند که فرزامی با آنها همکاری داشت.
سیمون فرزامی در سال‌های منتهی به انقلاب سال ۱۳۵۷ سردبیری روزنامه فرانسوی زبان مؤسسه اطلاعات با نام «ژورنال دوتهران» را برعهده داشت. علیرضا نوری‌زاده، روزنامه‌نگار که در آن سال‌ها دبیر سیاسی روزنامه اطلاعات بود، در گفت‌وگو با رادیوفردا سیمون فرزامی را فردی «محجوب»، «دوست داشتنی» و «مورد علاقه و احترام اعضای تحریریه روزنامه و مدیرانش از جمله سناتور مسعودی و فرزندش» معرفی می‌کند. به گفته علیرضا نوری‌زاده، «سیمون فرزامی از طرفداران حکومت پهلوی بود که از شرایط ایران در سال‌های پیش از انقلاب راضی بود.»
سیمون فرزامی پس از انقلاب از ادامه فعالیت در روزنامه اطلاعات بازماند، با این همه ایران را ترک نکرد و به همکاری‌اش با رسانه‌های بین‌المللی از جمله مدیریت دفتر خبرگزاری فرانسه در تهران ادامه داد. آنچه زندگی او را پایان داد اتفاقی بود که در ۱۳ آبان سال ۱۳۵۸ رخ داد. زمانی که گروهی از دانشجویانی که خود را پیرو خط امام می‌نامیدند، سفارت آمریکا در تهران همراه کارمندان و دیپلمات‌هایشان را اشغال کردند.
دانشجویان اشغال‌کننده سفارت، چند هفته پس از اقدامشان شروع به انتشار اسنادی کردند که به گفته آنها از داخل سفارت پیدا کرده بودند. انتشار این اسناد که با عنوان «افشاگری‌های دانشجویان خط امام» از رسانه‌های مختلف ازجمله رادیو و تلویزیون رسمی ایران پخش می‌شد، باعث شکل‌گیری تحولات مختلف در فضای سیاسی ایران شد. عباس امیرانتظام، معاون نخست‌وزیر و سخنگوی دولت موقت پس از انقلاب، مهم‌ترین فردی بود که به دنبال این اقدام دانشجویان خط امام بازداشت و محاکمه شد.
آنچه به عنوان «افشاگری‌های» این دانشجویان در آن زمان از رسانه‌ها پخش می‌شد، موارد متعددی را در بر می‌گرفت و عموماً علیه افراد و جریان‌های منتقد و مخالف روح‌الله خمینی، رهبر جمهوری اسلامی بود. روزنامه‌نگاران و رسانه‌های غیرمذهبی نیز از اهداف اصلی این افشاگری‌ها بودند.
سیمون فرزامی یکی از مهم‌ترین قربانیان این رویکرد دانشجویان تسخیرکننده سفارت علیه رسانه‌های منتقد بود. او به جاسوسی برای بیگانگان متهم شد.
تاریخ دقیق بازداشت سیمون فرزامی مشخص نیست اما خبرگزاری فرانسه بازداشت او را در اسفند سال ۱۳۵۸ «در خانه‌اش و به دست مأموران دادستانی‌های انقلاب» گزارش کرده بود. خبر آغاز محاکمه او، در نخستین سالگرد اشغال سفارت آمریکا در رسانه‌های آن زمان منتشر شد.
روزنامه اطلاعات در شماره روز پنجشنبه ۱۵ آبان ۱۳۵۹ خبر داده که محاکمه سیمون فرزامی در شعبه دوم دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست حسینعلی نیری برگزار و او محکوم به جاسوسی برای آمریکا شد. در این خبر به صراحت اشاره شده که بازداشت و محاکمه آقای فرزامی بر اساس گزارش ۲۳ اردیبهشت اداره مرکزی اطلاعات و بررسی سیاسی، بر مبنای «اسناد افشاشده دانشجویان پیرو خط امام» انجام شده بود.
در این خبر آقای فرزامی ۶۷ ساله به ارتباط با سفارت آمریکا و داشتن اسم رمز در آنجا متهم شده بود. آنچه روزنامه اطلاعات در این خبر منتشر کرده تاحدودی با خبری که دو روز قبل از آن در روزنامه کیهان درباره محاکمه سیمون فرزامی منتشر شده بود تفاوت دارد. در خبر روزنامه کیهان آمده بود که محاکمه سیمون فرزامی در شعبه چهارم دادگاه انقلاب انجام شده و او در مواردی اتهاماتش را رد کرده بود. جزئیات بیشتری از جریان محاکمه سیمون فرزامی و دسترسی او به وکیل منتشر نشده است.
در اسنادی که چند سال بعد در قالب کتاب‌هایی به عنوان اسناد لانه جاسوسی از سوی مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی وابسته به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی منتشر شد، در چند سند از فردی یهودی با کد SDTRAMP نام برده می‌شود که نویسندگان کتاب در پانویس او را با نام سیمون فرزامی معرفی می‌کنند.
در این اسناد که عموماً مربوط به گزارش‌های بری روزن، وابسته مطبوعاتی وقت سفارت آمریکا به وزارت خارجه آمریکا در ماه‌های ابتدایی پس از انقلاب است، SDTRAMP به عنوان «رابط سفارت» عموماً خبرهای معمول روز درباره تحولات سیاسی را در ملاقات‌هایش به آقای روزن ارائه می‌داده است. در دیداری هم به نقل از همین نام به تمایل او برای انتشار روزنامه‌ای در سوئیس مرتبط با ایران اشاره می‌شود. در سند دیگری مربوط به مکاتبات ایستگاه سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سی آی ای) در تهران با ستاد مرکزی در واشینگتن، به سفر SDTRAMP در سال‌های پیش از انقلاب به اسرائیل اشاره و موضوعاتی درباره احتمال اطلاع ساواک یا سازمان اطلاعاتی شوری سابق (کا گ ب) از این سفر مطرح می‌شود. در همین سندها از پرداخت پولی به مبلغ ۱۲ هزار تومان معادل ۱۷۰۰ دلار به SDTRAMP صحبت می‌شود.
مارک باودن، نویسنده آمریکایی، در کتاب معروف «مهمانان آيت الله» که سال ۱۳۸۵ منتشر شد، در چند صفحه به سیمون فرزامی اشاره می‌کند. کتاب «مهمانان آیت‌الله» جزئیات کاملی از روند اتفاقات مربوط به گروگانگیری دیپلمات‌های آمریکایی بیان می‌کند و نویسنده آن پنج سال را صرف تحقيق برای نوشتن آن کرد. او از جمله با ۲۹ نفر از گروگان‌ها، و حدود ۲۰ نفر از گروگانگيرها گفت‌وگو کرد.
مارک باودن در کتابش با اشاره به کد SDTRAMP نوشته که حسین شیخ‌الاسلام از دانشجویان تسخیرکننده سفارت در بازجویی‌هایش از توماس آهرن، مسئول وقت ایستگاه سی آی ای در ایران، از او می‌خواهد که نام این فرد را بیان کند و آهرن در بازجویی‌ها با بیان اینکه نمی‌تواند نام خانوادگی این فرد را به یاد آورد و نام روزنامه‌اش را هم به یاد نمی‌آورد، صرفاً نام کوچک او را برای شیخ‌الاسلام مطرح می‌کند.
به نظر می‌رسد نهایتاً سیمون فرزامی به عنوان فرد مورد اشاره در کد SDTRAMP برای دانشجویان تسخیرکننده سفارت مطرح می‌شود. حسین شیخ‌الاسلام بعد از بحران گروگانگیری معاون سیاسی وزارت خارجه جمهوری اسلامی و چند سال سفیر جمهوری اسلامی در سوریه شد. از او به عنوان یکی از اصلی‌ترین پایه‌گذاران گروه حزب‌الله لبنان نام برده می‌شود. او در هفته‌های ابتدایی همه‌گیری ویروس کرونا در ایران در اسفند ۱۳۹۸ درگذشت.
در کتاب «مهمانان آیت‌الله» سیمون فرزامی فردی «باتجربه»، «خبره» و «مطلع» معرفی می‌شود که در دوران جنگ سرد با تمام طرف‌های درگیر، رابطه داشت. در این کتاب از انجام ملاقات‌هایی میان توماس آهرن و سیمون فرزامی تا پیش از اشغال سفارت خبر داده شده است با این همه این ملاقات‌ها و محتوای گفت‌وگوها موارد عموماً کم‌اهمیتی ارزیابی شده‌اند.
در اسنادی هم که دانشجویان اشغال‌کننده سفارت امریکا در جریان «افشاگری‌هایشان» منتشر کردند از ملاقات متعدد بسیاری از مقام‌ها و چهره‌های سیاسی با دیپلمات‌ها و مأموران آمریکایی مستقر در تهران خبر می‌دهند. علیرضا نوری‌زاده هم می‌گوید دیدار روزنامه‌نگاران با وابستگان مطبوعاتی سفارتخانه‌ها همان زمان و اکنون نیز در کشورهای مختلف امری معمول است. آقای نوری‌زاده در همین زمینه به یکی از افشاگری‌های دانشجویان پیرو خط امام علیه خودش اشاره می‌کند و می‌گوید شرکت در مهمانی‌های سفارت هم به عنوان موارد اتهامی در این «افشاگری‌ها» نام برده می‌شد.
با در نظر گرفتن همین توضیحات، سیمون فرزامی تنها روزنامه‌نگاری بود که بر مبنای همین «افشاگری‌ها» جانش را از دست داد. در این زمینه احتمالاً تبار یهودی آقای فرزامی و نگاه همواره پر از سوءظن حکومت جمهوری اسلامی به یهودیان نقش ایفا کرده است.
خبر تیرباران سیمون فرزامی ابتدا در خارج از ایران منتشر شد. خبرگزاری یونایتدپرس روز جمعه ۲۸ آذر ۱۳۵۹ به نقل از «سخنگویی در زندان اوین» گزارش داد که سیمون فرزامی، سردبیر روزنامه تعطیل‌شده «ژورنال دوتهران» سه‌شنبه شب ۲۵ آذر ۱۳۵۹ تیرباران شد. خبرگزاری آسوشیتدپرس هم در همین روز اعدام فرزامی را گزارش داد. در این گزارش‌ها به نقل از یهودیان مقیم اسرائیل از نگرانی آنها از ادامه بدرفتاری و فشار بر یهودیان ایران اشاره شده بود. از جمله موشه کاتساو، رئیس‌جمهور سال‌های بعد اسرائیل که تبار ایرانی دارد و آن زمان رئیس سازمان یهودیان مهاجر ایرانی در اسرائیل بود، به خبرگزاری یونایتدپرس گفته بود: «ترس ما این است که رژیم آیت‌الله روح‌الله خمینی تلاش کند تا با انتخاب بقایای جامعه یهودی در آنجا [ایران]، حمایت مردمی را به دست آورد.»
پیش از سیمون فرزامی، حبیب القانیان، سرمایه‌دار معروف یهودی بازداشت و اعدام شده بود.
خبرگزاری فرانسه در گزارش خود از اعدام سیمون فرزامی او را ۷۰ ساله و «یکی از شناخته‌شده‌ترین روزنامه‌نگاران ایرانی در زمان شاه» معرفی کرده بود که به نوشته این خبرگزاری «می‌توانست مثل بسیاری از روزنامه‌نگاران دیگر پس از انقلاب، ایران را ترک کند، اما ترجیح داده بود بماند و با وجود سن بالا، به حرفه‌ای بپردازد که عاشقانه دوستش داشت».
روزنامه لوموند فرانسه هم در گزارشی همان روزها درباره اعدام سیمون فرزامی نوشته بود که او «فردی خوشرو و چندزبانه» بود که «با اشتیاق از نمایندگان رسانه‌های بین‌المللی در سفر به تهران استقبال می‌کرد و همچنین صادقانه اما نه چندان آشکار، از حکومت شاه دفاع می‌کرد».
به دنبال انتشار این گزارش‌ها در رسانه‌های بین‌المللی، روزنامه اطلاعات با تأخیری چند روزه در یکشنبه ۳۰ آذر ۱۳۵۹ خبر اعدام سیمون فرزامی را منتشر و اعلام کرد که جسد او روز پنجشنبه ۲۷ آذر پس از تیرباران در زندان اوین تحویل بستگانش داده شد. روزنامه کیهان هم روز شنبه ۲۹ آذر با درج اشتباه نام سیمون فرزامی به سیروس فرزامی او را مترجم خبرگزاری فرانسه معرفی کرده و نوشته که در تحقیق از مرکز پزشکی قانونی تهران مشخص شد جسد او روز چهارشنبه به این مرکز تحویل داده شد.
بازتاب اعدام یک روزنامه‌نگار در ایران محدود به همین خبرها بود.
سال‌ها بعد از اعدام سیمون فرزامی، سازمان گزارشگران بدون مرز ۱۸ بهمن ۱۳۹۷ در بیانیه‌ای اعلام کرد که با استناد به یک سند رسمی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران می‌تواند تأیید کند که دست‌کم ۸۶۰ روزنامه‌نگار و شهروند- خبرنگار در فاصله سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۸ در ایران بازداشت، زندانی و حتی اعدام شده‌اند.
این سازمان بین‌المللی، سیمون فرزامی را یکی از این روزنامه‌نگاران اعدام شده اعلام کرد و گفت در سندی که از دستگاه قضایی جمهوری اسلامی به دستش رسیده نام آقای فرزامی با شماره ثبت ۳۹۰۶۴۱ دیده می‌شود. این سازمان گفته بود که سیمون فرزامی هنگام اعدام ۷۰ سال سن داشت.
نام سیمون فرزامی حالا به عنوان یکی از نخستین روزنامه‌نگاران که در سال‌های ابتدایی استقرار حکومت جمهوری اسلامی جانش را از دست داد به یاد آورده می‌شود.
جریان محاکمه او مانند بسیاری دیگر از محاکمه‌های قضایی سال‌های ابتدایی پس از انقلاب مبهم است و به رغم گذشت بیش از چهار دهه از مرگش، با اطلاعات اندک از زندگی و اعدامش، به عنوان یکی از هزاران نام در فهرست اعدام‌شده‌های بعد انقلاب به تاریخ سپرده شده است.
